έτσι ξαφνικά

Kι έριξε μιά βροχή, κι ένα χαλάζι στο μέγεθος μεγάλου ρεβυθιού, γέμισε το μωσαικό, ως απάνω οι κεραμικές γλάστρες της βεράντας, έσκυψαν φοβισμένα οι πανσέδες και οι πετούνιες τα κεφαλάκια τους, μικρά βότσαλα από πάγο πλήγωσαν τα τζάμια, μάζεψα όσα πρόλαβα και τα χάζευα παραξενεμένη στις χούφτες μου.

Στο ραδιόφωνο νοσταλγική μουσική επαναφέρει μνήμες και υγραίνει το μέσα μου, οι beatles στο Mrs. Robinson, το κεφάλι μου γεμάτο πασχαλιές σε όλες τις αποχρώσεις του μωβ, και στις σκέψεις μου πάλι το μωβ κυριαρχεί, τα μικροσκοπικά παγάκια εξαφανίζονται μαγικά από τα χέρια μου, γλύφω υπολείμματα από χρωματιστή ζάχαρη, ξετρυπώνω ένα μίκυ μάους ξεχασμένο από ένα αλλόκοτο παρελθόν, η μουσική συνεχίζεται με το perhaps αυτή τη φορά, κι άλλες μνήμες..

Η βροχή σταμάτησε έτσι όπως απότομα ξεκίνησε..

Μου μαλακώνει το λαιμό η αμυδρή υποψία ενός ήλιου, που κιτρινίζει στον ουρανό.

το φιλί της αγάπης

Tα αβγά τα έβαψε Μεγάλη Παρασκευή. Δηλαδή από την Πέμπτη ξεκίνησε να τα βράζει, δεν πολυφημιζόταν γιά την νοικοκυροσύνη της, σε άλλα είχε αδυναμίες, 15 στον αριθμό, της έσπασαν τα 4, όλα κι όλα 11 κι όλα κατακόκκινα. Ευτυχώς πέτυχε η βαφή, δεν είχε και καμμία ιδιαίτερη δυσκολία άλλωστε, τα έβαλε όλα μέσα σε ένα μπρούτζινο δίσκο, κι όλα μαζί επάνω στο μεγάλο τραπέζι.

Μεγάλο Σάββατο, κατέβηκαν γιά τον καθιερωμένο καφέ, και τριγύρισαν λίγο στην αγορά. Ο κόσμος λιγοστός, οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει την πόλη από Δευτέρα Τρίτη. Τα καταστήματα ανοιχτά, όχι όλα, με λαμπάδες, ό,τι είχε απομείνει, να κρέμονται γιά τους ξεχασμένους, ψώνισαν σοκολατένια αβγά, και γλυφιτζούρια με λαγουδένια αυτιά, πασχαλίτσες με γέμιση πραλίνας κι ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο τσουρέκι από τον Τερκενλή, καλυμμένο με κατάλευκη λιμπιστή σοκολάτα.

Το βράδυ της Ανάστασης, πήγαν οι τρεις τους, αυτός, αυτή κι η κόρη, ο γυιός είχε φύγει από την προηγουμένη με τους παπούδες γιά το χωριό.

Πάνω στο δεύτε λάβετε φως, νωρίτερα ποτέ, στον περίβολο της εκκλησίας, ανεβασμένοι σ ένα τεχνητό υψωματάκι ώστε να βλέπουν τους πάντες και τα πάντα, είχαν ανάψει οι πρώτες λαμπάδες, αργούσε προς το μέρος τους, αα..πολύ αργεί δεν έχει DSL; είπε χαριτολογώντας και χασκογέλασαν με νόημα κι οι τρεις μαζί.

Σε ένα δεκαλεπτάκι είχαν ανάψει και τα δικά τους κεριά, είχε ακουστεί το Χριστός Ανέστη, είχαν αγκαλιαστεί και είχαν φιληθεί συγκινημένοι και είχαν πάρει τον δρόμο της επιστροφής.

Κυριακή του Πάσχα, ξύπνησαν νωρίς μα όχι πριν από τις 9.00 και αφού φόρτωσαν στο πορτ μπαγκαζ, μία τούρτα από λαχανικά κι άλλη μία από μαρέγκες, φράουλες, σαντιγύ και σοκολάτα, είχαν αναμφίβολα μιά αδυναμία στις τούρτες, μπουφάν και διπλές ζακέτες γιατί ο καιρός ήταν περίεργος και βροχερός ίσως και ψυχρός στιγμές στιγμές, ξεκίνησαν κι αυτοί γιά το χωριό.

Ααα όλα κι όλα πάσχα χωρίς χωριό, δεν είναι πάσχα έλεγαν και ξανάλεγαν ανάμεσα σε διάφορα λόγια και ραδιοφωνικές μουσικές κατάλληλες γιά την ημέρα.

Στο χωριό, οι παππούδες είχαν σκάψει τους λάκκους, είχαν τακτοποιήσει τα κατσίκια στις σούβλες, τα κάρβουνα στη φωτιά, οι γιαγιάδες έφτιαχναν μεζέδες, καφεδάκια, ουζάκι όλα με τη σειρά.

Ξαδέρφια από χρόνια ξεχασμένα μα κατά βάθος αγαπημένα, ξαδέρφια πρώτα, ξαδέρφια δεύτερα, κι αγάπη περίσσια και το γέλιο ξέχυλο σα ποτήρι γεμάτο με νερό.

Στην αυλή η πασχαλιά, η φούλη, η βερυκοκιά, τα τριαντάφυλλα κι οι καμπανούλες, όλα είχαν ανθίσει, ψιχάλιζε και μύριζε όμορφα το χώμα.

Είχαν στρώσει κι έτρωγαν και τσιμπολογούσαν στην αυλή, έπιασε να βρέχει πιό δυνατά, μάζεψαν τα βαριά, έμειναν οι μεζέδες και τα ούζα, πήραν και κρατούσαν τις ομπρέλλες από πάνω τους αντίλαλο έκαναν πάλι τα γέλια και τα χαχανητά.

Τσούγκρισαν τα αβγά τα κατακκόκινα, φούσκωνε ο νικητής, μέσα σε όλες τις κουβέντες θυμήθηκαν τα παλιά, τις γνωριμίες, τους γάμους, τα τυχερά, τις παλιές τις φιλενάδες, τους ζωντανούς και τους πεθαμένους.

Τραγούδησαν στίχους αγαπημένους που έφεραν μνήμες και δάκρυα, μα πάλι τους έπιασαν τα γέλια και τα χάχανα, φιλήθηκαν, όλη μέρα φιλιόντουσαν με τις λέξεις, ήταν όμορφα πολύ να αγαπιούνται έτσι όλοι μαζί.. πολύ όμορφα..

Εύχομαι σε όλους μας Χρόνια Πολλά..και του χρόνου με υγεία, αγάπη και γέλιο πολύ..

κατακκόκινο φιλί αγάπης σας στέλνω..

Επίσης χρόνια πολλά

στις Αναστασίες (βλ. faraona)

στον Αναστάση, Ανέστη, Τάσο, Πασχάλη,

στην Πασχαλιά

και αύριο στον Γιώργο

και την Γεωργία

πασχαλινές ευχές

Eύχομαι σε όλους μας καλή Ανάσταση..

τα λέμε..

γιά λίγο

Προσωρινή διακοπή;
Ή μεγάλο διάλειμμα;

Θα δείξει...

ακόμη σ αγαπάω

Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί.
Ήταν μιά μέρα πριν 7-8 χρονάκια περίπου, που είχε κτυπήσει το τηλέφωνο μου, το σήκωσα μα δεν απάντησε κανείς, καμμία φωνή, ούτε κιχ λέμε.. μόνο ένα τραγούδι, άγνωστο μου τότε.
Έκτοτε το άκουσα πολλάκις, γλυκύτατη μελωδία στ αυτιά μου η φωνή του Μίλτου, μα δεν έμαθα ποτέ μα ποτέ ποιός μου είχε κάνει εκείνο το τηλεφώνημα..
Ήρθα με μιά επιθυμία σήμερα, να κάνω σχετική ανάρτηση, έλα όμως που κάτι δεν πάει καλά με το p/c μου και με το you tube..
Αλλά είναι να μη βάλω κάτι κατά νου.. mail λοιπόν στην ''ψυχή'' μας http://miaedwkaimiaekei.blogspot.com/ , το και το.. εε εντάξει με τα πολλά τα καταφέραμε.. γιατί τα ρ...α οι κωδικοί δεν κάνουν copy παντού.

''Ψυχή μου'' σου το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη..

παιχνιδάκι

Είχα προσκλησούλα από την http://kokkinhomprela.blogspot.com/ γιά μπλογκοπαιχνιδάκι..
κόκκινη ομπρελίτσα μου σ ευχαριστώ πολύ..

1. Όνομα: Στέλλα

2. Γενέθλια: 6 του Μάρτη
3. Ζώδιο: Ψαράκι (το πιό καλιτεχνικό)
4. Χρώμα μαλλιών: τρίχες λευκές 80%, το υπόλοιπο καστανό, αλλά μου τα βάφουν καστανοκκόκινα και μου προσθέτουν ξανθές ανταύγειες..
5. Χρώμα ματιών: μελί να το πω; κάποτε το έλεγα πράσινο..εε καλάαα..
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? πολλές φορές και πολύ τυφλά..πιό πολύ δε γίνεται..
7. Είδος μουσικής που ακούς: ελληνικό έντεχνο..αλλά και πολλά άλλα..
8.Αγαπημένος Χαρακτήρας Disney: Ντόναλντ Ντακ φυσικά.. η προσωποποίηση του αυθορμητισμού, του αγαπησιάρικου και της γκαντεμιάς..
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? διαδικτυακοί αγαπημένοι φίλοι από Αθήνα..αλλά εντάξει του δίνουμε και καταλαβαίνει στο τηλέφωνο..έτσι;;
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: πως πρέπει να πάρω το χάπι μου..
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: τον ασημένιο parker του συζύγου..δεν μου τον έχει χαρίσει, αλλά τον έχω οικειοποιηθεί με το έτσι θέλω..ούτως ή άλλως αυτός δεν γράφει..αλλά κι αν γράφει κάνω πως δε βλέπω..σωστά;;
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Σε ποιόν απ όλους; Έναν πίνακα ζωγραφισμένο από την κόρη μου, παλιούς καθρέφτες, κάδρα εποχής..

13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? αποθηκευτικό χώρο.. μιά χαρά βολεύει λέμε..

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα με έλουζε κρύος ιδρώτας.. και θα φώναζα τον πατέρα μου από δίπλα..
15. Αγαπημένος αριθμός: 7
16. Αγαπημένο όνομα: Ναταλία (της κόρης μου..αλλά επειδή δεν θέλω να αφήσω το άλλο μου παιδί παραπονεμένο, θα πω και Αλέξανδρος)
17. Τα χόμπι σου: όλες οι χειροτεχνίες του κόσμου, ζωγραφική, blogging, γράψιμο.. τελευταία έχω τρέλλα με τα art journal..
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? σε μιά σχολή χορού tango.. είμαι τόσο αδέξια, τόσο ανεπίδεκτη που θα ήταν ένα όνειρο..
19. Μια ευχή για το μέλλον: να είναι τρυφερά και όμορφα όσα έρθουν..
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες?

στην εποχή του '60..
21. Φωτιά! τι θα πάρεις μαζί σου; το p/c.. ωω ναι..
22. Αγαπημένο λουλούδι: είδα μία ροζ παιώνια σε ένα γραφείο τελευταία κι έπαθα πλάκα..
23. Αγαπημένη παλιά σειρά: η μάγισσα, το τζίνι..
24. Αγαπημένη ταινία: οι ώρες
25. Αγαπημένο τραγούδι: το να μ αγαπάς του σιδηρόπουλου.. αλλά δεν είναι ένα μόνο..
26. Aγαπημένο βιβλίο: ψάχνοντας γιά κοχύλια, και πολλά άλλα βεβαίως..νομίζω πως τα αναφέρω στο προφίλ μου..
27. Αγαπημένο ζώο: γάτα
28. Αγαπημένο ρούχο: τα μπλουζάκια

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

30. Αγαπημένο χρώμα: ροζ
31. Αγαπημένο φαγητό: οι ταχινόπιττες, είναι ο λόγος που μ αρέσει όλη η περίοδος πριν το Πάσχα
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? με τον Ντόναλντ Ντακ, είμαστε ολόιδιοι αφού θέλω να αγοράσω κι ένα ναυτικό καπελάκι..
33. Κακή συνήθεια: να τρώω μπισκότα, μιλάμε γιά δυό πακέτα στην καθισιά.. και λίγα σας λέω..
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: η ειλικρίνεια μου, αν και σκοτώνει..το ξέρω..
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: αμηχανία
36. Συνηθισμένη ατάκα: δε βαριέσαι
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις, αν δεν έκανες αυτήν που κάνεις τώρα: θα ήθελα αυτό που κάνω τώρα αλλά σε πιό ιδανικές συνθήκες..
38. Μεγαλύτερος φόβος: γιά όλα αυτά που θα γίνουν γιά μένα χωρίς εμένα..
39. Η καλύτερη pizza: η greeklover της hut..μμιιααααμμμμ.. πω πω πόσο καιρό έχω να φάω πίτσα;;
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: μία ζεστή αγκαλιά γεμάτη σάλια και τρίχες, όταν όμως ανήκουν σε άλλους.. γιατί εγώ ούτε τον εαυτό μου δεν μπορώ να φροντίσω..

Πετάω το μπαλάκι στον Αλέξη και την Ψυχή μας..ελπίζω να μην έχουν παίξει..

http://miaedwkaimiaekei.blogspot.com/

http://perikosmou.blogspot.com/

Στο επόμενο ποστ, θα έχω άλλα δύο παιχνιδάκια όπου με προσκάλεσε η maya ok;;

Μη νομίζετε πως δεν κρατώ τις υποσχέσεις μου!!

:)))

mail

Ήρθε και το mail σου,το τρίτο στη σειρά. Φλυαρία μεσ τη σιωπή μου. Όλα μου τα πες, και τούτο και το άλλο. Καθώς σε διάβαζα στο μυαλό μου σχηματιζόταν ήδη μιά απάντηση. Το μεσημεράκι, μιάς μέρας πολλά υποσχόμενης, μα το πιό σίγουρο, στην καρδιά μιάς ανθοστολισμένης Άνοιξης, έβαλα στο αριστερό χέρι ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ, και με το δεξί άρχισα να κτυπώ την δική μου ζωή στα πλήκτρα. Μέσα στους γκρίζους καπνούς ενός άφιλτρου sante και στα κιτρινισμένα πέταλα ενός γιασεμιού στο πέτο, πάτησα Αποστολή γράφοντας το όνομα σου με μεγάλα γράμματα.

υ.γ. το κείμενο γράφτηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 2008, ημέρα Τρίτη..

dance on a newspaper

Δεν το κρύβω πως το comment που ακολουθεί ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη, μ' έκανε πολύ χαρούμενη και ίσως λίγο πιό ευτυχισμένη.
'' Είναι #489 στο Explore της 6/4/2008 - δηλαδή ανάμεσα στις 500 καλύτερες φωτογραφίες της ημέρας!Συγχαρητήρια! :-)))''
Το μήνυμα από τον aster-oid στη σελίδα μου στο http://www.flickr.com/photos/25045545@N06/2392565992/ .
Δε γνωρίζω τα κριτήρια του Explore, δεν το ψάχνω περισσότερο, κρατώ το ευχάριστο συναίσθημα αυτή την υπέροχη αίσθηση πως μία εξ ολοκλήρου δική μου φωτογραφία ξεχώρισε ανάμεσα σε πόσες άραγε;..εκατομύρια λέει δέχεται καθημερινά το flickr..και είναι από όλο τον κόσμο.

Εε δε μας συμβαίνουν και κάθε μέρα αυτά!!
:)))

υ.γ. με την ευκαιρία ρίξτε μιά ματιά στις φωτογραφίες του aster-oid μας http://www.flickr.com/photos/aster-oid/

εγώ προσωπικά δεν έχω λόγια..

λες;

Eμείς λέει οι γυναίκες, με το που γνωρίζουμε έναν άντρα,
και μας αρέσει, στο πίσω μέρος του μυαλού μας,
έχουμε οργανώσει ήδη την ημέρα του γάμου μας μαζί του.
Έχουμε κανονίσει λέει και παρανυφάκια και μπομπονιέρες,
αριθμό καλεσμένων κι εκκλησία, ακόμη και προορισμό γιά το γαμήλιο ταξίδι.

Και όλα αυτά, στο πρώτο πρώτο λεπτό της γνωριμίας.. στο πρώτο ''κλικ''!!

emo

Ήμουν ένα παιδί μελαγχολικό..
Λάθος..ήμουν ένα παιδί ενθουσιώδες, παρορμητικό, ντροπαλό, συναισθηματικό, φιλικό και εσωστρεφές. Με ένα τεράστιο χαμόγελο συνήθως γιά να κρύψει την ανασφάλεια του. Γελούσα με το παραμικρό, και ήθελα με την πρώτη ευκαιρία να ακουμπήσω, να αγγίξω, να αγκαλιάσω, να φιλήσω.
Κάποια στιγμή πέρασα στην εφηβεία.. διατηρήθηκαν όλα τα χαρακτηριστικά μόνο που έγινα λίγο πιό δύσκολη και λίγο πιό εσωστρεφής. Όλα τα δίκια με το μέρος μου.
Το χαμόγελο όμως χαμόγελο και μάλιστα διάπλατο. Να ξεχωρίζουν ούλα και δόντια. Τόσο μεγάλο.
Μιά μέρα όμως, κάποιος που δεν θυμάμαι πιά ούτε το πρόσωπο του, ούτε το όνομα του, που μάλλον δεν του άρεσαν τα χαμόγελα, γύρισε και μου είπε κριτικάροντας με το σχετικό υφάκι.
-Χαζοχαρούμενη είσαι;
Αυτό ήταν. Έβαλα το εφηβικό μου μυαλό να σκεφτεί. Τι το χρειαζόμουν τόσο μεγάλο το χαμόγελο; Άλλωστε έπρεπε να είμαι αρεστή. Έπρεπε να δείχνω ώριμη και μεγάλη. Κι οι μεγάλοι δεν έκαναν ούτε πολλές γκριμάτσες, ούτε έσπαγαν πολλά πολλά χαμόγελα.
Έτσι το έκοψα μαχαίρι, πήρα κι εκείνο το λίγο σοφιστικέ ύφος με το κεφάλι γερμένο στο πλάι, ελαφρώς δεξιά, το λίγο μελαγχολικό, το λίγο σκεπτόμενο.. άλλωστε η γενιά μου αυτό ζητούσε..

Λίγα χρόνια μετά χαιρόμουν τον ενθουσιασμό της έφηβης πιά κόρης μου, και ζήλευα την άνεση που είχαν τα παιδιά τότε, να ξεκαρδίζονται, να φιλιούνται στις συναντήσεις τους, να αγαπιούνται στις καλημέρες τους, να αγκαλιάζονται, να ξαναγελούν, να πέφτουν το ένα επάνω στο άλλο, να καλούν στο τηλέφωνο.. έλα μπουμπού, να λειτουργούν θετικά και να βλέπουν ομορφιά στην επικοινωνία, στο γέλιο, στο άγγιγμα και σε μία γενικότερη εικόνα του ''περνάμε καλά''.
Αλήθεια εάν κάτι ζήλεψα στους έφηβους της δεκαετίας του 2000 σε σχέση με τους έφηβους της δικής μου δεκαετίας του '70, ήταν αυτό.
Εμείς λειτουργούσαμε έχοντας κατά νου τα χρόνια της χούντας, πιεστήκαμε στις αυλές των σχολείων γιά το αν φορούσαμε κόκκινα καλτσάκια ή όχι, τα παιδιά μας σήμερα είναι λουσμένα στο χρώμα..
Και το κυριότερο.. δεν βιάζονται να μεγαλώσουν.. στα 24 διατηρούν ακόμη την δροσιά της εφηβείας τους, εγώ στα 24 είχα ήδη να μεγαλώσω ένα παιδί και έπρεπε να σκέφτομαι συνολικά γιά μία οικογένεια, αφήνοντας τον εαυτό μου, όχι πίσω, αλλά δίπλα θα έλεγα.

Κι έρχεται λέει σήμερα, μιά νέα φιλοσοφία κάποιων παιδιών, εκεί γύρω στα 16-17, να σπάσει το χρώμα της χαράς, που ζούν μέσα στο μαύρο του τίποτα..δεν έχουν οραματισμούς και πιστεύω, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, δεν ασχολούνται με τίποτα, έχουν μία ειδική αμφίεση, σα να φορούν μία αόρατη στολή, ριγμένο το μαλλί σε όλο το πρόσωπο, μελαγχολικό βλέμμα και μεγάλα ζωγραφιστά μάτια, έτσι ώστε να δίνουν όσο περισσότερο την αίσθηση του κενού.
Οι emo είναι μιά νέα φιλοσοφία ζωής.. ή μήπως μία νέα μορφή κατάθλιψης;
Είναι η φιλοσοφία των εφήβων, ή τουλάχιστον κάποιων εφήβων του 2008;
Ή απλά μία τάση, μία αντίδραση, ένας τρόπος να πουν κάποια παιδιά..εε είμαστε κι εμείς εδω..προσέξτε μας;

η βροχή είναι ένα τραγούδι

Aλλά εγώ δε νομίζω πως κλαίει.. η βροχή..

είναι άδειασμα του μέσα μας..
είναι εκτόνωση..
είναι σιγομουρμούρισμα..
είναι ψίθυρος..
είναι νανούρισμα..

ένα κορίτσι είναι..
κι ένα τραγούδι..

κάθε χρόνο ίδια μέρα

Συναντιούνται κάθε χρόνο την ίδια ώρα,
την ίδια μέρα,
στο ίδιο καφέ επί τριάντα χρόνια.
Έχουν φτιάξει ο καθένας χωριστά τις δικές τους οικογένειες
και τις υπεραγαπούν..
Βρίσκονται και συζητούν, φιλιούνται, καβγαδίζουν
όπως όλα τα φυσιολογικά ζευγάρια.

Τι θα μπορούσε να υπάρχει πίσω από αυτό;
αγάπη;
συνήθεια;
εξάρτηση;

υ.γ. από την θετρική παράσταση ''κάθε χρόνο τέτοια μέρα''..
δεν την έχω δει ακόμη μα είναι στο πρόγραμμα..