emo

Ήμουν ένα παιδί μελαγχολικό..
Λάθος..ήμουν ένα παιδί ενθουσιώδες, παρορμητικό, ντροπαλό, συναισθηματικό, φιλικό και εσωστρεφές. Με ένα τεράστιο χαμόγελο συνήθως γιά να κρύψει την ανασφάλεια του. Γελούσα με το παραμικρό, και ήθελα με την πρώτη ευκαιρία να ακουμπήσω, να αγγίξω, να αγκαλιάσω, να φιλήσω.
Κάποια στιγμή πέρασα στην εφηβεία.. διατηρήθηκαν όλα τα χαρακτηριστικά μόνο που έγινα λίγο πιό δύσκολη και λίγο πιό εσωστρεφής. Όλα τα δίκια με το μέρος μου.
Το χαμόγελο όμως χαμόγελο και μάλιστα διάπλατο. Να ξεχωρίζουν ούλα και δόντια. Τόσο μεγάλο.
Μιά μέρα όμως, κάποιος που δεν θυμάμαι πιά ούτε το πρόσωπο του, ούτε το όνομα του, που μάλλον δεν του άρεσαν τα χαμόγελα, γύρισε και μου είπε κριτικάροντας με το σχετικό υφάκι.
-Χαζοχαρούμενη είσαι;
Αυτό ήταν. Έβαλα το εφηβικό μου μυαλό να σκεφτεί. Τι το χρειαζόμουν τόσο μεγάλο το χαμόγελο; Άλλωστε έπρεπε να είμαι αρεστή. Έπρεπε να δείχνω ώριμη και μεγάλη. Κι οι μεγάλοι δεν έκαναν ούτε πολλές γκριμάτσες, ούτε έσπαγαν πολλά πολλά χαμόγελα.
Έτσι το έκοψα μαχαίρι, πήρα κι εκείνο το λίγο σοφιστικέ ύφος με το κεφάλι γερμένο στο πλάι, ελαφρώς δεξιά, το λίγο μελαγχολικό, το λίγο σκεπτόμενο.. άλλωστε η γενιά μου αυτό ζητούσε..

Λίγα χρόνια μετά χαιρόμουν τον ενθουσιασμό της έφηβης πιά κόρης μου, και ζήλευα την άνεση που είχαν τα παιδιά τότε, να ξεκαρδίζονται, να φιλιούνται στις συναντήσεις τους, να αγαπιούνται στις καλημέρες τους, να αγκαλιάζονται, να ξαναγελούν, να πέφτουν το ένα επάνω στο άλλο, να καλούν στο τηλέφωνο.. έλα μπουμπού, να λειτουργούν θετικά και να βλέπουν ομορφιά στην επικοινωνία, στο γέλιο, στο άγγιγμα και σε μία γενικότερη εικόνα του ''περνάμε καλά''.
Αλήθεια εάν κάτι ζήλεψα στους έφηβους της δεκαετίας του 2000 σε σχέση με τους έφηβους της δικής μου δεκαετίας του '70, ήταν αυτό.
Εμείς λειτουργούσαμε έχοντας κατά νου τα χρόνια της χούντας, πιεστήκαμε στις αυλές των σχολείων γιά το αν φορούσαμε κόκκινα καλτσάκια ή όχι, τα παιδιά μας σήμερα είναι λουσμένα στο χρώμα..
Και το κυριότερο.. δεν βιάζονται να μεγαλώσουν.. στα 24 διατηρούν ακόμη την δροσιά της εφηβείας τους, εγώ στα 24 είχα ήδη να μεγαλώσω ένα παιδί και έπρεπε να σκέφτομαι συνολικά γιά μία οικογένεια, αφήνοντας τον εαυτό μου, όχι πίσω, αλλά δίπλα θα έλεγα.

Κι έρχεται λέει σήμερα, μιά νέα φιλοσοφία κάποιων παιδιών, εκεί γύρω στα 16-17, να σπάσει το χρώμα της χαράς, που ζούν μέσα στο μαύρο του τίποτα..δεν έχουν οραματισμούς και πιστεύω, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, δεν ασχολούνται με τίποτα, έχουν μία ειδική αμφίεση, σα να φορούν μία αόρατη στολή, ριγμένο το μαλλί σε όλο το πρόσωπο, μελαγχολικό βλέμμα και μεγάλα ζωγραφιστά μάτια, έτσι ώστε να δίνουν όσο περισσότερο την αίσθηση του κενού.
Οι emo είναι μιά νέα φιλοσοφία ζωής.. ή μήπως μία νέα μορφή κατάθλιψης;
Είναι η φιλοσοφία των εφήβων, ή τουλάχιστον κάποιων εφήβων του 2008;
Ή απλά μία τάση, μία αντίδραση, ένας τρόπος να πουν κάποια παιδιά..εε είμαστε κι εμείς εδω..προσέξτε μας;