το φιλί της αγάπης

Tα αβγά τα έβαψε Μεγάλη Παρασκευή. Δηλαδή από την Πέμπτη ξεκίνησε να τα βράζει, δεν πολυφημιζόταν γιά την νοικοκυροσύνη της, σε άλλα είχε αδυναμίες, 15 στον αριθμό, της έσπασαν τα 4, όλα κι όλα 11 κι όλα κατακόκκινα. Ευτυχώς πέτυχε η βαφή, δεν είχε και καμμία ιδιαίτερη δυσκολία άλλωστε, τα έβαλε όλα μέσα σε ένα μπρούτζινο δίσκο, κι όλα μαζί επάνω στο μεγάλο τραπέζι.

Μεγάλο Σάββατο, κατέβηκαν γιά τον καθιερωμένο καφέ, και τριγύρισαν λίγο στην αγορά. Ο κόσμος λιγοστός, οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει την πόλη από Δευτέρα Τρίτη. Τα καταστήματα ανοιχτά, όχι όλα, με λαμπάδες, ό,τι είχε απομείνει, να κρέμονται γιά τους ξεχασμένους, ψώνισαν σοκολατένια αβγά, και γλυφιτζούρια με λαγουδένια αυτιά, πασχαλίτσες με γέμιση πραλίνας κι ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο τσουρέκι από τον Τερκενλή, καλυμμένο με κατάλευκη λιμπιστή σοκολάτα.

Το βράδυ της Ανάστασης, πήγαν οι τρεις τους, αυτός, αυτή κι η κόρη, ο γυιός είχε φύγει από την προηγουμένη με τους παπούδες γιά το χωριό.

Πάνω στο δεύτε λάβετε φως, νωρίτερα ποτέ, στον περίβολο της εκκλησίας, ανεβασμένοι σ ένα τεχνητό υψωματάκι ώστε να βλέπουν τους πάντες και τα πάντα, είχαν ανάψει οι πρώτες λαμπάδες, αργούσε προς το μέρος τους, αα..πολύ αργεί δεν έχει DSL; είπε χαριτολογώντας και χασκογέλασαν με νόημα κι οι τρεις μαζί.

Σε ένα δεκαλεπτάκι είχαν ανάψει και τα δικά τους κεριά, είχε ακουστεί το Χριστός Ανέστη, είχαν αγκαλιαστεί και είχαν φιληθεί συγκινημένοι και είχαν πάρει τον δρόμο της επιστροφής.

Κυριακή του Πάσχα, ξύπνησαν νωρίς μα όχι πριν από τις 9.00 και αφού φόρτωσαν στο πορτ μπαγκαζ, μία τούρτα από λαχανικά κι άλλη μία από μαρέγκες, φράουλες, σαντιγύ και σοκολάτα, είχαν αναμφίβολα μιά αδυναμία στις τούρτες, μπουφάν και διπλές ζακέτες γιατί ο καιρός ήταν περίεργος και βροχερός ίσως και ψυχρός στιγμές στιγμές, ξεκίνησαν κι αυτοί γιά το χωριό.

Ααα όλα κι όλα πάσχα χωρίς χωριό, δεν είναι πάσχα έλεγαν και ξανάλεγαν ανάμεσα σε διάφορα λόγια και ραδιοφωνικές μουσικές κατάλληλες γιά την ημέρα.

Στο χωριό, οι παππούδες είχαν σκάψει τους λάκκους, είχαν τακτοποιήσει τα κατσίκια στις σούβλες, τα κάρβουνα στη φωτιά, οι γιαγιάδες έφτιαχναν μεζέδες, καφεδάκια, ουζάκι όλα με τη σειρά.

Ξαδέρφια από χρόνια ξεχασμένα μα κατά βάθος αγαπημένα, ξαδέρφια πρώτα, ξαδέρφια δεύτερα, κι αγάπη περίσσια και το γέλιο ξέχυλο σα ποτήρι γεμάτο με νερό.

Στην αυλή η πασχαλιά, η φούλη, η βερυκοκιά, τα τριαντάφυλλα κι οι καμπανούλες, όλα είχαν ανθίσει, ψιχάλιζε και μύριζε όμορφα το χώμα.

Είχαν στρώσει κι έτρωγαν και τσιμπολογούσαν στην αυλή, έπιασε να βρέχει πιό δυνατά, μάζεψαν τα βαριά, έμειναν οι μεζέδες και τα ούζα, πήραν και κρατούσαν τις ομπρέλλες από πάνω τους αντίλαλο έκαναν πάλι τα γέλια και τα χαχανητά.

Τσούγκρισαν τα αβγά τα κατακκόκινα, φούσκωνε ο νικητής, μέσα σε όλες τις κουβέντες θυμήθηκαν τα παλιά, τις γνωριμίες, τους γάμους, τα τυχερά, τις παλιές τις φιλενάδες, τους ζωντανούς και τους πεθαμένους.

Τραγούδησαν στίχους αγαπημένους που έφεραν μνήμες και δάκρυα, μα πάλι τους έπιασαν τα γέλια και τα χάχανα, φιλήθηκαν, όλη μέρα φιλιόντουσαν με τις λέξεις, ήταν όμορφα πολύ να αγαπιούνται έτσι όλοι μαζί.. πολύ όμορφα..

Εύχομαι σε όλους μας Χρόνια Πολλά..και του χρόνου με υγεία, αγάπη και γέλιο πολύ..

κατακκόκινο φιλί αγάπης σας στέλνω..

Επίσης χρόνια πολλά

στις Αναστασίες (βλ. faraona)

στον Αναστάση, Ανέστη, Τάσο, Πασχάλη,

στην Πασχαλιά

και αύριο στον Γιώργο

και την Γεωργία