θέατρο δάσους ( Γαλάνη - Αρβανιτάκη )

Το θέατρο δάσους είναι πανέμορφο.
Μπαίνεις μόνη γιατί ο καλός σου ψάχνει παρκάρισμα, κι ας είναι μόνο 8.30, ψιλοκουτσαίνοντας γιατί πονάς, ξέρεις εσύ, το κάτω διάζωμα είναι ήδη κατειλημμένο, σημασία δεν δίνεις, φτάνεις κοντά στο κέντρο κι από εκεί μετράς καμμιά δεκαριά σκαλοπατάκια, δύσκολα πολύ αλλά τ ανεβαίνεις, στρώνεις δύο φελιζόλ που έχεις χρυσοπληρώσει ένα ολόκληρο δίευρο, κάθεσαι κι απολαμβάνεις.
Το ελαφρύ αεράκι, την μυρωδιά του δάσους, την θάλασσα μπροστά σου μαζί με ένα μικρό κομμάτι της πόλης που αρχίζει σιγά σιγά να ντύνεται στα χρώματα της νύχτας.
Ο καλός σου μετά από ώρα έρχεται, κινητό στο αυτί και σινιάλο με σώμα και χέρια γιά να σε δει, το αεράκι πέφτει, η ζέστη φουντώνει και το τσιμέντο όπου κάθεσαι βράζει και μαζί του κι εσύ, όμως κατά τις 10.00 το πρόγραμμα ξεκινάει, κι αποζημιώνεσαι απολαμβάνοντας, ρουφώντας τη στιγμή από την αρχή, ως το τέλος.

Με το ίδιο μακό

Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό φύγαν μέρες
Το φεγγάρι απ' τη μια και του κόσμου η ζημιά βάλαν βέρες
Τι θα κάνεις εσύ είναι εννιά και μισή τον καπνό μου φυσάω
Και προτού να λουστώ σταυρουδάκι χρυσό μες στα δόντια μασάω

Κι όλο εσένα θέλω μόνο για κανέναν δεν σηκώνω τώρα πια το ακουστικό
Μόνο εσένα και είμαι εντάξει το ταβάνι έχει πετάξει δυο φωτιές στον ουρανό

Σε χρειάζομαι και το καινούργιο παρκέ με το πόδι πληγώνω
Σου φυλάω μουσικές στο ταξίδι να καις μες στο χρόνο

Τι θα κάνεις λοιπόν το κομμένο Depon κυνηγάω στο σεντόνι
Και προτού να το πιω σαν δεσμός με σκορπιό λογαριάζονται οι πόνοι

Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί

Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ’ τον σεβντά μου όλη η γη
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
Αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ‘ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ’ αγαπάς δεν είπες
Το ‘χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Δεν θέλω φως μου κόσμο
Στα χείλη μου έχω δυόσμο
Το ‘χω παράπονο, πάρε μου, ζήτα μου
Της λησμονιάς σαΐτα μου ...

Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ’ τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου ...

υ.γ.
έγραψα αυτους τους στίχους που τραγούδησε η Ελευθερία, σ ένα χαρτί, και τους έκρυψα στην τσέπη του, να 'χει να βρει το πρωί!

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές

κι ήταν οι σχέσεις μας αυτές χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα τον χρόνο μέτρησα να δω

αν προλαβαίνω να σου πω από εμένα πόσα δεν μπορώ
Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές κι εγώ εσένα
Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό

κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό ένα να λες σαν να 'ναι χτες

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές
Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω να μην μπορώ να το ανεχτώ

και δε βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω αν είν' τα λάθη μου εδώ

και δεν έλειπε κανένα
...
Να μ' αγαπάς χίλιες φορές...