αυτό το ''κάτι''

Σκαλίζω ένα παρελθόν που όσο απομακρύνεται με πλησιάζει. Θέλω να θυμηθώ την μέρα που φανερώθηκε αυτό το ''κάτι''. Αυτό που με κατέκτησε καλύπτοντας με με μια αόρατη σκόνη. Που με έκανε κτήμα του. Υποχείριο του.
Πέρασε κάτω από το δέρμα μου. Κατάλευκο και διάφανο το δικό μου. Απαλό και μερικές φορές ροζέ. Ακατοίκητο. Στα σημεία που ποθούσες. Σκουρόχρωμο και δασύτριχο το δικό σου, στα σημεία που λαχτάρισα και στην συνέχεια...
Θέλω να θυμηθώ πότε ξεκίνησε αυτό το ''κάτι'', που ακόμη και σήμερα, επιστρέφοντας στο σπίτι με μιά αγκαλιά λουλούδια κάνει το βλέμμα μου να κοιτάει αλλού και τον νου μου να χάνεται. Σα το φεγγάρι που γεμίζει κι αδειάζει άβουλο κατά πως του προστάζει η φύση, άλλες φορές να λούζει την θάλασσα κι άλλες να την αφήνει σ ένα σκοτάδι επίμονο.


Σου έστειλα ένα μήνυμα με το κινητό.
-Σ αγαπάω σου έγραψα.
-Πάντα καταφέρνεις να μ αφήνεις άφωνο, ό,τι και να πω δεν φτάνει τις δύο αυτές λέξεις μου απάντησες.
Δεν θα το μάθεις ποτέ, μα ένα δάκρυ, μοναχικό κι ατίθασο έκανε την επανάσταση του φιλώντας το μάγουλο μου. Το άφησα να τρέξει, ώσπου εξατμίστηκε από την ζέστη και την ίδια του την αδυναμία.


Θέλω να φέρω στο νου, πότε μου ήρθε εκείνο το ''κάτι'' που κάθε πρωί προστάζει τα δάχτυλα μου να σημαδεύουν το δέρμα μου με το μονόγραμμα σου. Ένα ολόκληρο, μεγάλο Κεφαλαίο γράμμα. Τι αξία μπορούν να έχουν τρεις τόσες δα ευθείες που ακουμπούν γλυκά η μία στην άλλη; Πόση πιά; Αν ήταν τουλάχιστον ένα Γ ίσως πονούσε λιγότερο, κι ένα Ω να χάιδευε ολοστρόγγυλο γλύφοντας τις πληγές μου. Μα αυτές οι τρεις μοναδικές ευθείες λεπίδες που πρώτα πυρώνονται στο στόμα ενός ψεύτη ήλιου και μετά βαθιά μπήγονται, έτσι είναι!

Θέλω να θυμηθώ την ανάγκη που είχα Τότε να Νιώσω, κι αρπάχτηκα από τις γραμμές σου, και πάλι να είναι η ίδια ανάγκη που δε μ αφήνει να ξεχάσω, να συγχωρήσω, να γράψω όλες τις μνήμες μου σ ένα μεγάλο κομμάτι πάγου;
Να συγχωρήσω, κι ίσως ο πόνος σταδιακά υποχωρήσει. Μαζί κι οι θύμησες. Τι λύτρωση!
Άδεια να βλέπω ξανά από την αρχή. Να μου μιλάς και τα λόγια σου να περνούν έτσι σα να μην ειπώθηκαν ποτέ. Οι λέξεις σου να μην τσιμπούν την ψυχή μου. Να μην ψάχνω πίσω τους. Οι στίχοι των ποιητών να μην έχουν γραφτεί γιά μένα. Οι μουσικές να ακούγονται ξένες και στα βιβλία να μη βρίσκω κανένα συναίσθημα.

Να με πείσω πως αυτο το ''κάτι'' ήρθε μόνο γιατί εγώ το κάλεσα. Ήρθε από ανάγκη. Όχι γιατί ήταν η στιγμή του. Δεν υπήρχε καμμία μαγεία, χημεία κι όλα ήταν προβλέψιμα. Κυρίως αυτό, προβλέψιμα!
Κι η ανάγκη είναι εξάρτηση. Κι όταν μπορείς και ονομάζεις κάτι έχεις την δύναμη να το διώξεις μακριά σου έτσι; Το βάζεις στην σκάφη και το ξεπλένεις με τα χάδια σου, μέχρι να φύγουν όλα τα σημάδια ναι;
Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό και να μην είσαι στην σκέψη μου καρδιά μου, κι ίσως τότε πιά ξαναγυρίσω στις αλησμόνητες μέρες εκείνης της άγουρης Άνοιξης, του Πριν..
Τις μέρες εκείνες που ξυπνούσαμε κι ήταν τα πρωινά τόσο λευκά, έτοιμα να δεχτούν τα πάντα.

Λύτρωση θα ήταν!