λίγο πιό ''ροζ''

Tι ακριβώς ειναι αυτό που προσδιορίζει μία προσωπικότητα ''κλειστή'';
Γιά ποιό λόγο αποκαλείς τον άλλον ''στρείδι'';

Από παιδί, ένοιωθα πως είχα να πω τόσα πολλά, μα δεν έβρισκα ποτέ τα κατάλληλα άτομα να μ ακούσουν. Άρχισα να μιλάω όσο το δυνατόν λιγότερο, σχεδόν μόνο τα τυπικά γιατί καταλάβαινα πως εάν ανοιγόμουν όπως ακριβώς ήθελα, τις κουβέντες μου θα συνόδευαν ποτάμια συναισθήματος. Φοβόμουν, μη πνίξω τους φίλους μου στον προσωπικό μου ωκεανό!
Και μιά που ποτέ κανείς δεν με τραβούσε από το μανίκι, επ.. έλα εδώ εσύ τι έχεις να μας πεις.. απομακρυνόμουν και τις περισσότερες φορές έφευγα. Προτιμούσα να πνίγω τον εαυτό μου μέσα στο αλλόκοτο ΕΓΩ μου.

'Οταν πριν δύο χρόνια πήρα την απόφαση να φτιάξω τούτο δω το ημερολόγιο, είχα πάααρα πολλά να πω. Ήταν από την αρχή σαν μιά εξομολόγηση καθημερινή. Τι ποιό εύκολο. Μιλάς ασταμάτητα και δεν βλέπεις ποτέ την έκφραση των προσώπων που σε διαβάζουν. Ούτε την κούραση, ούτε την στραβή γκριμάτσα, ούτε την ανυπομονησία. Όποιος θέλει κι όποτε θέλει. Κυρίως αν θέλει.

Ομολόγησα τα πάντα μου. Άλλοι κατάλαβαν πολλά και άλλοι με πέρασαν στα γρήγορα σαν ένα ακόμη post ή σαν ακόμη ένα comment. Είναι εύκολο να βγάλεις το μέσα σου, να ξεδιπλωθείς, σ ένα ημερολόγιο σκαλωμμένο στο χείλος μιάς τεράστιας μαύρης τρύπας. Και σιγά σιγά να ξεπεράσεις ένα παρελθόν ώστε να δώσεις θέση στο σήμερα. Στο μέλλον.

Έκανα συναντήσεις, το απίστευτο ήρθαν φίλοι από την Αθήνα και περάσαμε εκπληκτικά.
Πολλές γνωριμίες κι ούτε μιά φορά δεν ένιωσα πως έχασα τον χρόνο μου. Απεναντίας.
Μsn, e-mail.. άλλους σας πλησίασα εγώ κι άλλοι εμένα. Το συναίσθημα το ίδιο. Με κάποιους είχαμε να πούμε πάρα πολλά.
Ερωτεύτηκα ω ναι.. και μη γελάσετε, ή τέλος πάντων κάτι που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα κι έμοιαζε με έρωτα και αυτή την στιγμή με κάνει και γελάω. Απογοητεύτηκα από ανθρώπους που αρχικά είχα εκτιμήσει πολύ. Μάλωσα ναι.. ακόμη και αυτό μα κακίες δεν κρατάω. Γελάω και μ αρέσει πολύ που οι σχέσεις μας εδώ μέσα δεν είναι καθόλου ονειρικές.
Απλά ίσως λίγο πιό ανιδιοτελείς.

Η αίσθηση πως γράφεις μπροστά σε μία οθόνη σε κάνει αυθόρμητο. Τρωτό. Γήινο. Δίχως το συναίσθημα του ανταγωνισμού. Όλοι βγάζουν ένα μεγάλο παιδί από μέσα τους. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Ξεδιπλωνόμαστε δίχως να έχουμε απαίτηση αμοιβαίας σχέσης, είναι δεδομένη, πλανάται στην ατμόσφαιρα δίχως να δημιουργεί τα ''πρέπει'' μιάς συμβατικής σχέσης.

Το χειρότερο που θυμάμαι στην ζωή μου, είναι να έχω δώσει τα πάντα, ότι εγω θεωρούσα ''τα πάντα'' βεβαίως, κι ο άλλος να κάθεται απέναντι και να λέει ''κέρδισε με''.
Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να κερδίσω τα χαμένα.

Τον τελευταίο καιρό δεν αναλώνομαι σε τέτοιες ιστορίες. Έχω γίνει λίγο πιό ''ροζ''. Όχι πολύ, μόνο όσο το είχα ανάγκη. Πριν ένα χρόνο αγόρασα φωτογραφική μηχανή και την έχω πάντα μέσα στην τσάντα μου. Ζωγραφίζω και γράφω. Κάνω γυμναστική. Προσέχω την διατροφή μου. Τόσο που νιώθω πάαααρα πολύ εγωίστρια με το να ασχολούμαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαία αυτή η αλλαγή. Εγώ πιστεύω πως όχι δεν είναι.
Και σήμερα θα απέριπτα από την πρώτη στιγμή όποιον μου έλεγε ''κέρδισε με''.
Υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι που δίνουν με απλοχεριά τον εαυτό τους!

Γιά τα 400 post λοιπόν
και γιά τα δυό ολόκληρα άπό τα χρόνια μου μαζί σας..

και γιά το ''ροζ''
που μου αξίζει