τα κόκκινα παπούτσια (χριστουγεννιάτικο παραμύθι)

Δέκα γυναικεία δάχτυλα, με άψογο μανικιούρ, άνοιξαν το χάρτινο κουτί. Ανάμεσα στα τσαλακωμένα χαρτιά ξεπρόβαλε ένα πανέμορφο ζευγάρι κόκκινα παπούτσια.

-Αχ, τι όμορφα που είναι εδώ! είπε το δεξί που ομολογουμένως ήταν πολύ πιό ομιλητικό από το αριστερό.

Τα κομψά, ντελικάτα δάχτυλα, τα κράτησαν γιά λίγη ώρα, τα χάιδεψαν γιά μιά στιγμή, και τα τοποθέτησαν πάνω πάνω σε μία κρυστάλλινη βιτρίνα.

-Πω πω ζαλίζομαι, είπε το αριστερό που ήταν και το πιό παραπονιάρικο.

-Ναι, αλλά έχουμε πανοραμική θέα. Κοίτα τα άλλα τα καημένα εκεί χαμηλά. Μέσα στο σκοτάδι. Ενώ εμείς, είμαστε οι άρχοντες τις βιτρίνας. Να δες, που όλα τα μάτια είναι στραμμένα επάνω μας!

Πράγματι, έξω από το τζάμι, είχαν σταθεί δεκάδες ζευγάρια μάτια να χαζεύουν τα κόκκινα παπούτσια.

Στ αυτιά τους έφταναν τα θαυμαστικά επιφωνήματα.

-Ααα έκαναν όλοι με ενθουσιασμό.

-Τι ωραίο χρώμα! είπε μιά κοντή κυρία που φορούσε ένα πολύ εντυπωσιακό καπελάκι στο κεφάλι της.

-Τι καλοφτιαγμένες πιέτες! είπε μία άλλη πολύ νέα γυναίκα που κρατούσε στο χέρι της ένα παιδάκι.

-Αστράφτουν σα χριστουγεννιάτικα στολίδια! φώναξε ένα μικρό κοριτσάκι.

-Δε σου τα έλεγα; σκούντισε το δεξί το αριστερό. Πως θα μας φέρουν στο καλύτερο κατάστημα της πόλης; Γιά δες κόσμος που μας παρατηρεί; Εε πως να το κάνουμε, είμαστε τα πιό όμορφα παπούτσια του κόσμου. Χαλάλι τόσο ταξίδι. Είδες που γκρίνιαζες;

-Το αριστερό έσκουξε. Ωχ καημένε δε μ αρέσουν τόσα ζευγάρια μάτια στυλωμένα επάνω μου, ούτε να με ζεσταίνουν τόσα φώτα. Με ενοχλεί όλη αυτή η δημοσιότητα.

-Πάψε γκρινιάρα πάψε. Απόλαυσε το και μη μιλάς. Αν μας αγοράσει κάποια όμορφη κυρία, βαστάτε σολίτσες μου. Τότε να δεις πόνος και κούραση. Χώρια οι πληγές.



Οι μέρες και οι νύχτες περνούσαν κάπως έτσι. Δεν υπήρξε ούτε ένας περαστικός, να μη μαγευτεί, από την λάμψη των κόκκινων παπουτσιών. Ούτε ένας!

Μιά βδομάδα μετά, τα παπούτσια είχαν πιά κουραστεί. Πολλά φώτα, πολλές φωνές, όμορφα δάχτυλα τα έδειχναν, κομψά πόδια τα φορούσαν γιά δοκιμή, μα κατέληγαν ξανά, ψηλά στο πιό περίοπτο σημείο της βιτρίνας.

-Πιφ τι βαρεμάρα, είπαν με ένα στόμα μιά φωνή. Έχασα πιά το ενδιαφέρον μου, και το κυριότερο, είμαι ένα πτώμα, ένα αληθινό πτώμα, ασε που κοντεύω να πάθω έγκαυμα από αυτόν τον προβολέα που πέφτει επάνω μου, και έπεσαν βαριά, το ένα πάνω στο άλλο, στο κρυστάλινο ράφι.

Δεν πρόλαβαν όμως να πάρουν μιά ανάσα, όταν ακούστηκε ένας πάρα πολύ μεγάλος θόρυβος. Κραααατττςςςςςςς!!!

-Μα τι γίνεται εδώ, τι είναι αυτό, αναρωτήθηκε μισονυσταγμένο, το δεξί.
-Πέτρα, μας έριξαν μιά πέτρα, μα γιά δες, κάποιοι σπάνε ολόκληρη την βιτρίνα.
Μας παίρνουν, ποιοί είναι αυτοί, που μας πάνε; Μη με πιάνεις έτσι καλέ τσαλακώνεις τις πιέτες μου!

-Τι σκοτάδι είναι αυτό, πονάω, και τι απαίσια που μυρίζει!
-Γκουχ γκουχ γκουχ.
-Ααααα ψουυυυυυ! Η αλλεργία μου, γρήγορα ένα πανί να διώξω την σκόνη. Αχ πως στριμώχτηκα έτσι κάτω από αυτό τον σωρό των παπουτσιών.

-Κοίτα, έχει τηλεόραση μέσα σ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, νομίζω πως γιά μας μιλάνε.
-Κάτι γιά πλιάτσικο πρώτη φορά το ακούω. Τι είναι αυτό;
-Δολοφονία λέει, δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Ααα γι αυτόοο..
-Θέλημα θεού είπε κάποιος!
-Ο Χριστός κι η Παναγία.


Tα όμορφα δάχτυλα, ξαναέπιασαν τρυφερά τα παπούτσια, τα χάιδεψαν γιά μιά στιγμή και τα ξανατοποθέτησαν στο πιό θεαματικό σημείο της βιτρίνας.
-Δε σου το έλεγα πως γρήγορα θα μας βρουν; Να 'μαστε πάλι εδώ.
-Κάτσε να φτιαχτώ λίγο, τα χάλια μου έχω. Τους βάρβαρους, έχασα το χρώμα μου!
-Πω πω τι βλέπω, καινούργια πεντακάθαρα τζάμια. Εεε καιρός τους ήταν!
-Μα γιά δες, δε σου φαίνεται πως μέσα σε μιά μέρα άλλαξαν τα πρόσωπα των ανθρώπων; Πως ζωγραφίστηκε επάνω τους η θλίψη και ο θυμός;
-Άκου κι αυτό το μικρό αγοράκι που κρατάει σφιχτά από το χέρι την μαμά του.
-Μαμά αυτοί οι αστυνομικοί θα σκοτώσουν κι άλλα παιδάκια;

-Φοβάμαι.
-Σώπα, ησύχασε.
-Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον!
-Έλα τώρα κάνε λίγο πιό δίπλα να ξαπλώσω επάνω σου.
-Κοίτα, κοίτα εκεί ψηλά, μιά παιδική ψυχή ταξιδεύει στον ουρανό.
-Θα γίνει ένα μεγάααλο λαμπερό αστέρι που θα φωτίζει τις νύχτες μας γιά πάντα.
-Σ αγαπάω!
-Κι εγώ σ αγαπάω!





-Καλά Χριστούγεννα!