Βιρτζίνια Γουλφ, αγαπημένη

Γιά να διαβάσει, χρησιμοποιούσε ένα ζευγάρι σε βαθύ κόκκινο γυαλιά, που έδειχναν μεγαλύτερες τις λεπτομέρειες. Μόνο στην ανάγνωση τα φόραγε. Να φαίνονται τα ''α'' και τα ''ο'' ολοστρόγγυλα, κι οι λέξεις με βαθύτερες έννοιες.
Στα άλλα, τα καθημερινά, ούτε που την ένοιαζε. Αρκετά είχε ασχοληθεί με δαύτα. Μιά μικρή κλωστή που είχε ξηλωθεί, οι λεπτές άβγαλτες τριχούλες των φρυδιών της, ένας υποκίτρινος λεκές σε κάποια πετσέτα, όλα περνούσαν απαρατήρητα!
Η ανάγνωση την ταξίδευε, ζούσε χίλιες ζωές συνάμα, δίχως να κουνήσει ρούπι.
Δυό, τρεις σελίδες κι έφευγε, στις δέκα, είκοσι το πολύ, κουραζόταν. Έκλεινε τότε τα διαβασμένα φύλλα στο αριστερό ''αυτί'' του πρωτόφυλλου, από χοντρύτερο, απαλό χαρτί, και το κρατούσε γιά ώρα ακόμη, έτσι κλειστό στο χέρι.
Ώσπου να ταυτίσει τις αράδες με το πρόσωπο της φωτογραφίας που διακοσμούσε το εξώφυλλο. Ένα πρόσωπο όμορφο με χαρακτηριστικά λεπτά, μέτωπο μικρό. Μάτια που δηλώνουν συνεχείς ελλείψεις. Μύτη σμιλεμένη από αρχαίο έλληνα γλύπτη. Μάγουλα στεγνά, σα μικρά, ωχρά γιασεμάκια στο φως του φεγγαριού.


Και τότε έγιναν ορατά γιά πρώτη φορά τα συμπτώματα της μετέπειτα ψυχικής της ασθένειας:
μιά υπερβολικά έντονη ευερεθιστότητα, που φυσικά τότε ερμηνευόταν ως εφηβική επιθετικότητα, αυπνία, υψηλή πίεση, μία αισθητά κακή σχέση με το φαγητό.
Αλλά και στην σχέση της με την αδερφή της Βανέσσα προέκυψαν προβλήματα, παρόλο που καταλάβαιναν η μία την άλλη και ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικές προστριβές μεταξύ τους. Κι όμως η Βιρτζίνια έβλεπε τον εαυτό της μέσα από τον καθρέφτη που αποτελούσε η αδερφή της, κι αυτό θα πρέπει να της προκαλούσε αγωνία, αφού η Βανέσσα ήταν όλα όσα η Βιρτζίνια θα ήθελε να είναι: η Βανέσσα ήταν μεγαλύτερη, πιό πραγματίστρια, καθόλου κλεισμένη στον εαυτό της, καθόλου πολύπλοκη, ένας άνθρωπος, που εκ των προτέρων προσέλκυε τους άλλους.

υ.γ. η παράγραφος ή σημειωμένη με πράσινο από το βιβλίο ''ιδιοφυής και μόνη'', εκδόσεις Μελάνι.