ένα ακόμη όνειρο, από τα πιό όμορφα..

Φλεβάρης.

Ντύνομαι με χρώματα πολλά, το ένα να σκεπάζει το άλλο. Στα χέρια ένα ζευγάρι μάλλινα γάντια σε πράσινο σμαραγδί, που φτάνουν ως τους αγκώνες και αφήνουν τα δάχτυλα ακάλυπτα. Κρυώνω. Δυναμώνω την φωτιά με τσαλακωμένα ποιήματα. Θεριεύει και με ζεσταίνει γιά μία και λιγοστή στιγμή. Σκέφτομαι τις άδειες τσέπες μου που έχασαν τα χαιδέματα των στίχων.

Ξεφυλλίζω προγράμματα σε τόνους γήινους. Τραβάω βαθιά μέσα μου τον καπνό ενός απαγορευμένου τσιγάρου. Παίζω με την γλώσσα μου το χείλος του φλυτζανιού που με φιλεύει καφτό καφέ.

Η2Ο. Ως το λαιμό.
Έχω ακόμη γεύση από Χριστούγεννα και ξεχασμένες καραμέλες με άρωμα βανίλιας. Σε τι να χρησιμοποιούσαν άραγε τα υπόγεια ενός ας πούμε οικοτροφείου, στο παρελθόν; Βλέπω πηρούνες, κουτάλες και υπερμεγέθεις χύτρες να χαμογελούν σε χέρια παιδικά και μάτια όλο παράπονο. Αδύνατα ποδαράκια τακτοποιούνται σε καρέκλες ξύλινες γύρω από ένα τεράστιο τραπέζι.

Με ακολουθεί ο απόηχος ενός θεατρικού σπαραγμού. Μιά φωνή που τρέχει ανάμεσα σε πανύψηλες λεύκες. Ρίχνω επάνω της μία ζακέτα σε χρώμα κόκκινο και μετά σιωπή.

Σςςς!!! Ένα ακόμη όνειρο, έφτασε στο τέλος του..