εν ολύμπω ''μπουρανί''

Η βόλτα στον Όλυμπο ήταν ένα όνειρο.
Η θάλασσα κάτω χαμηλά, χαμένη σε μιά όμορφη ομίχλη. Το βουνό λουσμένο στον ήλιο και καταπράσινο. Οι πιό ψηλές κορυφές του σκεπασμένες με χιόνι.

Που θα φάμε; πάμε στο φαράγγι του Ενιπέα;
Η ταβέρνα του συνεταιρισμού των γυναικών ήταν γεμάτη κόσμο. Τραπέζι πουθενά. Μήπως μέσα; Στο εσωτερικό του μαγαζιού όλα ανάστατα, αφού τα περισσότερα τραπέζια κι οι καρέκλες είχαν μεταφερθεί έξω.
Που θα φάμε;

Με βαριά καρδιά, πήγαμε στο γνωστό, χρόνια τώρα, μα αρκετά τουριστικό πλέον γιά τα γούστα μας εξ ου και ο όρκος πως δεν θα ξαναπηγαίναμε ποτέ. Στην κεντρική πλατεία του κατά τα άλλα πανέμορφου Λιτόχωρου.

Καθόμαστε με όλη την καλή διάθεση και μάλιστα σε τραπεζάκι με εξαιρετική θέα τουλάχιστον από την δική μου πλευρά.

Τι θα πάρουμε; χαζεύουμε τον κατάλογο. Ο σερβιτόρος ευγενικότατος.
Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα κρεατικά, προβληματίζομαι, σκέφτομαι, θυμάμαι.
-Μπουρανί, του λέω, έχετε μπουρανί;
-Βεβαίως και έχουμε μου απαντά.
-Ναι, μόνο να, ξέρετε, την προηγούμενη φορά που το έφαγα εδώ, ήταν νόστιμο μεν, αλλά ένα κάτι σαν κρούτσου κρούτσου με συνόδευε στην κάθε μπουκιά.
-Βεβαίως, με κοίταξε συνωμοτικά, ο ευγενικότατος σερβιτόρος, βεβαίως και εντοπίσαμε το πρόβλημα μας και τώρα πιά το σερβίρουμε άψογο.

Ήρθαν οι κόκα κόλες, η σαλάτα μιά απλή ντοματοσαλάτα, ένα πιάτο ιδιαίτερο αν και λίγο βαρύ, με ρεβύθια, μανιτάρια και μία σως σαν βελούδινη σούπα και ένα τεράστιο πιάτο, με ένα κατασκεύασμα αγνώστου όψεως κατ αρχήν, ωστόσο γνωστής ονομασίας μετέπειτα.

Ήταν το ''μπουρανί''.
Κοιτάω τον σερβιτόρο, ο οποίος κοιτά ευγενικά τον ουρανό.
Δεν θέλω να το πιστέψω, επαναλαμβάνω επίσης ευγενικά κι εγώ.
-Μα δεν είναι ''μπουρανί'' αυτό, του λέω, δεν είναι αυτό που είχα φάει την προηγούμενη φορά, αυτό είναι μανιταρόσουπα και μάλιστα μου προκαλούσε απέχθεια και μόνο με την μυρωδιά.
-Όχι κυρία, είναι ''μπουρανί'', ή τέλος πάντων αυτό ονομάζουμε εμείς ''μπουρανί'', αυτό ζητήσατε, οφείλετε να το φάτε.

Δεν είναι που είμαι ευγενικό άτομο, είναι που όταν δεν είμαι απόλυτα σίγουρη, δεν μιλάω, δεν επιμένω, οπότε είπα μέσα μου, Στέλλα δικό σου το λάθος, εκεί που έχεις φτύσει εδώ και καιρό, δεν ξαναπατάς, δεν θα το φας, θα μείνεις νηστική, θα το πληρώσεις, αλλά σ αυτό το μαγαζί δεν θα ξαναέρθεις.

Ένα χαρακτηριστικό αυτού του νόστιμου πιάτου, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, (μόλις επέστρεψα στο σπίτι, έψαξα την συνταγή στο διαδίκτυο) είναι η μπόλικη ντομάτα, ίσως ενισχυμένη και με λίγο ντοματοπελτέ.
Καμμία σχέση.
Το πιάτο που είχα μπροστά μου ήταν ολόλευκο, ωσάν νυφούλα και μέσα από την σχεδόν σαν σούπα λευκή σάλτσα του, ψάρευες μανιτάρια, ρύζι επίσης λευκό και μυρωδικά, υπέρ του δέοντος βαριά.
Το πιάτο έμεινε ανέγγιχτο, και το πληρώσαμε 13,5 ολόκληρα ευρώ. Ναι, την μανιταρόσουπα παρακαλώ.
Τώρα εγώ πως να το εξηγήσω;
Μάλλον δεν θα είχε κίνηση σήμερα το μαγαζί, και σου λέει, ''μπουρανί'' ζητήσατε κυρία μου, θα σας φτιάξουμε ένα πιάτο με ότι μας βρίσκεται στο πι και φι και θα το ονομάσουμε ''μπουρανί''. Αν μπορείτε κάνετε κι αλλιώς.
50 ευρώ ολόκληρα ο λογαριασμός, γιά δύο άτομα, γιατί ναι, πήραμε κι ένα μπιφτέκι, πεινούσαμε οι άνθρωποι.

Συμπέρασμα;
Αν ποτέ, που σας το εύχομαι γιατί αξίζει τον κόπο, βρεθείτε προς το Λιτόχωρο, ανεβείτε στον Όλυμπο, αλλά μη φάτε στο χωριό.

Αν θέλετε, μπορείτε να μου στείλετε e-mail, γιά να σας πω το όνομα του συγκεκριμένου εστιατορίου προς αποφυγή λανθασμένων κινήσεων.

την συνταγή, μπορείτε να την βρείτε εδώ, ίσως την δει και ο υπεύθυνος του μαγαζιού.. ποιός ξέρει..