ψεύτικες χρωματιστές χάντρες

Σιωπή. Κι ένα ψέμμα διφορούμενο. Είναι ακόμη ανάλαφρο κι αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Το ακουμπάω απαλά μα θέλω να το λιώσω. Να το εξαφανίσω. Αντί αυτού, απολαμβάνω την σιωπή και τις μεγάλες γουλιές του νερού που υγραίνει τον λαιμό μου.

Ακούω μέσα μου επιθυμίες. Κοιτάζομαι σ ένα καθρέφτη που δεν χρησιμοποίησα ποτέ. Είμαι τόσο όμορφη όσο πάντα; Γελάω. Ψεύτικες χρωματιστές χάντρες γυαλίζουν στο φλερτάρισμα με το φως. Δεν είμαι εγώ αυτή! Δεν είμαι σου λέω..

Θέλω να πάρω ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, μα τόσο μεγάλο που να χωράει δυό ζωές τόσο ξεχωριστές όσο και αλληλένδετες. Να ενώσω με συνδετήρες στιγμές και πράξεις. Να τους δώσω μορφή και αισθήσεις. Να είναι τόσο κοντά, όσο και μακριά, μέχρι που η συνάντηση τους να σταθεί μοιραία γιά όλες τις αλλαγές και τα επακόλουθα της ζωής τους.
Πόσο μας επιρεάζουν οι άλλοι;
Τι είπε γιά μένα, γιατί μου μίλησε έτσι, με ζηλεύει, με μισεί.. είναι ανάγκη να έχουν αξία όλα αυτά;
Μ αγάπησε, τι ήμουν γιά αυτόν, αν δεν ήταν αυτός εγώ θα..

Κι η ειλικρίνεια; Ναι το ξέρω πως είναι ουσιαστικό.
Ξέρω επίσης πως είναι μιά λέξη που έμαθα τελευταία να γράφω σωστά. Εγώ που δεν έκανα ποτέ ορθογραφικά λάθη. Χανόμουν στα τόσα ει, ι, ι, ει..
Έτσι, όπως κι αν μου την έγραφες στα δικά μου μάτια ήταν σωστή. Ηλοικρείνυα; Ναι σου έλεγα εγώ.. Οιλεικρυνηα.. ναι εγώ..

Πλάκα να δεις, να δεις που τώρα θα σου μιλήσω ειλικρινά, γέλασα πολύ, πολύ πολύ, από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο εκείνο γαργαλητό στη μύτη, κι ένοιωσα πως το ευχαριστήθηκες κι είπα μέσα μου, ο καθένας ότι του αξίζει έχει..
και μετά ήταν που εσύ απέριπτες και ξανααπέριπτες και στόλιζες με περίεργα κοσμητικά επίθετα ό,τι πριν σε ευχαριστούσε, και τότε το είπα διπλά..
''ο καθένας ό,τι του αξίζει έχει''

η φωτό δική μου και βρίσκεται εδώ..