ο ξάδερφος

Πριν χρόνια πολλά, θα ήμουν δεν θα ήμουν 15-16 χρονών, στις καλοκαιρινές μου διακοπές, έκανα πολύ παρέα με ένα κορίτσι, κοντά στην ηλικία μου.
Μπάνιο όλη μέρα, βουτιές, ξεγνοιασιά μα κυρίως αθωότητα. Το πιό όμορφο που χαρακτήριζε εκείνη την κοπέλλα, με την οποία τώρα πιά έχουμε χαθεί ήταν το ότι μου διέθετε ένα σεβαστό αριθμό από απίστευτα όμορφες κουβέντες.

Αγαπούσε πολύ τα βιβλία, και κυρίως τα ποιήματα. Ένα ζουμερό απογευματάκι του Ιούλη, έβγαλε με δέος σχεδόν, ένα διπλωμένο στα τέσσερα χαρτί από την τσέπη της. Το ξεδίπλωσε κι άρχισε να μου διαβάζει ένα χείμμαρο όμορφων λέξεων και φράσεων που συνέθεταν ένα ποίημα. Μου άρεσε τόσο πολύ που ζήτησα να μάθω ποιός το έγραψε.

Και τότε μου μίλησε γιά τον ξάδερφό της. Πως ήταν κοντά στην ηλικία μας, πως ζούσε στο εξωτερικό, πως έπερνε συχνά γράμματα του που περιείχαν πολλά τέτοιου είδους ποιήματα.
Από τότε, σχεδόν κάθε απόγευμα, διαβάζαμε τα γραπτά του και μιλούσαμε για αυτόν. Είχα αποκτήσει ένα περίεργο θαυμασμό γιά τον άγνωστο και ξενητεμένο συγγενή της φίλης μου.
Ώσπου μιά μέρα, θα ήταν λίγο πριν από την έναρξη του σχολικού έτους, μου έδειξε μία φωτογραφία του.
Ο θαυμασμός μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, κι όλο αυτό σε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που έκανε τις παλάμες μου να ιδρώνουν τις νύχτες και την αναπνοή μου να γίνεται όλο και πιό δύσκολη.
Πέρασα έτσι όλο τον επόμενο Χειμώνα, με την ελπίδα πως το επόμενο καλοκαίρι, η φίλη μου θα είχε κοντά της τον Χρήστο, έτσι τον έλεγαν, κι εγώ θα μπορούσα να αναγνωρίσω από κοντά τα υπέροχα χαρακτηριστικα του πορτραίτου της φωτογραφιας.
Λόγια και πρόσωπο, αντηχούσαν μαγικά στα αυτιά και τα μάτια μου. Κόντευα να χάσω την χρονιά από τα υπερβολικά ονειροπολήματα μου και αλοίμονο γιά ένα αγόρι που δεν ήξερε καν την ύπαρξη μου.
Ο Χρήστος, πράγματι ήρθε, μαζί με τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Έκανα σα τρελλή να τον συναντήσω, κι αναρωτιόμουν με ανασφάλεια, το πως θα με δει αυτός. Αν όλο αυτό τελος πάντων θα ήταν αμοιβαίο. Αν από κοντά θα ήταν το ίδιο όμορφος, όσο τα λόγια του και η εικόνα της φωτογραφίας. Ένα ζευγάρι όμορφα καστανά μάτια, λεπτό κορμί, μαγικό βλέμμα.
Πήγα τρέχοντας σχεδόν στο σπίτι τους, άνοιξα την πόρτα, με χαιρέτησε ένα αγόρι, ανταπέδωσα στα γρήγορα και μπήκα με φόρα στο δωμάτιο.
-Που είναι; ρώτησα.
Η φίλη μου έβαλε το χέρι της στον ώμο του παιδιού που μόλις πριν είχα συναντήσει, τον αγκάλιασε για λίγο και μας σύστησε.
Έμεινα αποσβωλομένη προσπαθώντας να ανακαλύψω τα κοινά του με την φωτογραφία. Μάταια.
Ήταν άσχημος, όχι γιατι είχε τίποτα χοντρά χαρακτηριστικά, μα περισσότερο επειδή δεν είχε καμμιά σχέση με ότι φαντασιωνόμουν έναν ολόκληρο χρόνο.
Θυμήθηκα τα κρυμμένα ποιήματα του κάτω από το μουσκεμένο μου μαξιλάρι. Γέλασα. Ευτυχώς δεν είχα χάσει τελικά την χρονιά μου!
Κάναμε πολύ παρέα οι τρεις μας, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι, μα μου έμεινε κι ένα μάθημα.
Τον άνθρωπο πρέπει να τον δεις και να τον ζήσεις για να καταλάβεις εαν σου αρέσει ή όχι.
Ένα πορτραίτο απαθανατίζει το δευτερόλεπτο μιάς στιγμής.
Κ ι είναι τόσο λίγο, τόσο όμορφο μα τόσο λίγο..


υ.γ. η φωτογραφία από το deviantART