....Και τ' αλλα παλι, τα πολυ μεγαλα, τ' απιαστα κι αθωρητα,απ' το πολυ που τα κοιταξαμε μαζι και τ' αγαπησαμε μαζι,εγιναν πια δικα μας, ενα με μας, ταχουμε διπλα μας,σαν την αλατιερα, σαν το πηρουνι, σαν το πιατο,και τωρα το ιδιο απλα και γκαρδιακα, κοιταζουμε ενα φυλλο η ενα αστερι,την πετρα οπου καθομαστε, η τα ψηλα φουγαρα του μελλοντος.....από το "Καπνισμένο τσουκάλι" γραμμένο από το Γίαννη Ρίτσο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων - Κοντοπούλι Λήμνου 1948-49
*οι στιχοι ταιριαξαν με την φωτογραφια εξ αιτιας ενος φιλου μου..
*η φωτο δικη μου
...από το πολύ που δεν τα κοιτάξαμε, που αδιαφορήσαμε, που τ' αρνηθήκαμε, που γίναμε ένα με το κανένα και το τίποτε, που σιωπήσαμε, όταν έπρεπε να μιλήσουμε, που μιλήσαμε, όταν έπρεπε να τηρήσουμε σιγή προς τιμή των τεθνεωσών ευ-καιριών... από το πολύ...γίναμε τόσο λίγοι...γίναμε τόσο λίγο...
ReplyDeleteΚαλό μήνα, καλή μου φίλη!
Ένας παλιός φίλος...
www.epilexei-ap.blogspot.com
Στα απλά η ομορφιά...
ReplyDeleteνα αφήσω μια καλησπέρα???? :)
ReplyDeleteΚαλησπέρα τιγροεπι-στροφής...
ReplyDeleteκαι... φιλί...
μα ναι... τιγρένιο!
Λατρεμένος Γ. Ρίτσος.
ReplyDeleteΈγραψες στοίχους που χαράζουν την καρδιά και την κάνουν να πονά!!
Ακόμη μια φορά υπέροχα τα λόγια του!!
Καλό μεσημέρι φεγγαρένια μου