ιχθύες

.. είσαι τόσο ευαίσθητος στην απόρριψη και τόσο απορροφημένος στο να κάνεις μία ''φυσιολογική'' σχέση, που στο τέλος προσπαθείς να δημιουργήσεις σχέσεις με τον πιό αντι-ιχθυίστικο τρόπο.
Αντί να είσαι ανοιχτός, γεμάτος κατανόηση και τρυφερότητα, γίνεσαι κυκλοθυμικός, κτητικός, απαιτητικός, εξαρτημένος, ζηλιάρης.
Υιοθετείς δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν κάποιον να το βάλει στα πόδια..

από τα ζώδια του athens voice
αφιερωμένο σε όλα τα ψαράκια που έχουν την τιμητική τους

η ερώτηση μου είναι η εξής..
και μετά πως το σώζουμε;;;)))

Mονάκριβη (precious: Βased on the book Push by Saphire)

Xάρλεμ 1987..
Κάπως έτσι θα ζει ο κόσμος εκεί.
Ένα κορίτσι, 16 χρονών, που έχει κάνει ήδη ένα παιδί, και περιμένει το δεύτερο, από ένα πατέρα που της δείχνει την ''αγάπη'' του βιάζοντας την, που η μάνα την βρίζει και την χτυπά καθημερινά γιατί της έκλεψε τον άνδρα, χαρακτήρες ακατέργαστοι μα τόσο οριοθετημένοι, θεαματικά υπέρβαρη, αναλφάβητη, ανίκανη να ενταχθεί στο σχολείο..
Το όνομα αυτής ''μονάκριβη''..
Της δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία, σ ένα εναλλακτικό σχολείο, και μία εκπληκτική δασκάλα
που την κάνει να πιστέψει και πάλι στο δικαίωμα να ονειρεύεται.

Αναρωτιόμουν, πόσα βιασμένα παιδιά υπάρχουν σε όλη τη γη, πόσα πατημένα όνειρα από τους ίδιους τους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο, αδυνατώντας να πιστέψουν στην ίδια τους την ανθρωπιά.

Φεύγοντας από αυτή την ταινία του Λι Ντάνιελς, Σάββατο βραδάκι, ούτε δέκα άτομα θεατές, σκέφτηκα.. ''υπερβολική''.
Την επόμενη μέρα όμως είχα την ικανοποίηση πως είδα μία πολύ καλή ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες..
Η μουσική ήταν μία υπέροχη συνοδεία στο όλο σκηνικό..

τι με ρωτάς τώρα;

Tι με ρωτάς τώρα!
Τς.. γιατί είμαι εδώ; Πόσα χρόνια .. τρισήμιση θαρρώ.
Κάτσε να βάλω το χταποδάκι μου να βράζει και θα σου πώ. Να σκεφτώ πρώτα ντε..

''Εγώ γιά αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει'' ακούω μιά φωνή να μου τραγουδάει από το ραδιόφωνο. ''Εγώ γιά αλλού ξεκίνησα'' επαναλαμβάνω.. όμως γιατί είμαι εδώ;
Ανάβω τσιγάρο, χαζεύω από το παράθυρο (το γνωστό)..

Τρισήμιση χρόνια πριν.. δύσκολο να θυμηθώ, αλλά θα προσπαθήσω..
Ήμουν γεμάτη, είχα μέσα μου ένα τεράστιο ποτάμι από αρνητικά και θετικά που ήθελε να ξεχειλήσει. Σαράντα περίπου μήνες νεότερη, πίστευα ακόμη πως μπορώ να αλλάξω πράγματα που με αφορούσαν. Πάντα προς το καλύτερο, το χειρότερο δεν το φανταζόμουν ποτέ.
Γιά τα blog έμαθα τυχαία, μα ήταν αναπόφευκτο κακό. Κακό ή καλό;
Μία εγγραφή, ένας τίτλος και επισκέψεις σε φίλους. Ποστ κι ανταλλαγή σχολίων. Τον πρώτο μήνα έγραφα καθημερινά σχεδόν.
Τα πρώτα χριστούγεννα αν με ρωτούσες τι δώρο θέλω θα σου έλεγα πως έχω το καλύτερο..

Έμεινα. Δεν είμαι από αυτούς που φεύγουν εύκολα. Πάνω από πεντακόσια ποστ. Κατάθεση ψυχής. Γνωριμίες καρδιάς. Συναντήσεις, κουβέντες, γέλια..
Στα blogs έχει μοναξιά μου λες. Παντού έχει σου απαντώ.

Να φτιάξω τη σάλτσα. Να κόψω το κρεμμυδάκι στο multi.. να ρίξω μέσα το χταπόδι..
Σκέφτομαι σου λέω..
Αρχές ακόμη, έφτιαχνα ιστορίες. Έβαζα λίγο από την ζωή μου, λίγο από τη δική σου, έβαζα και μπόλικη φαντασία κι έφτιαχνα κάτι πράγματα όμορφα να τα διαβάζεις. Είχα φτιάξει κι ένα παραμύθι, το είχα μαγειρέψει τόσο εύκολα, να όσο τούτο δω το θαλασσινό.
Την πρώτη φορά που πήρα πάνω από σαράντα σχόλια, δε μιλιόμουν από χαρά. Κόντευα να καβαλήσω το καλάμι.
Εν τω μεταξύ η ζωή ποτέ δε μου έστρωσε ροδοπέταλα.
Πράγματα που ποτέ δε μοιράστηκα εδώ. Να είδες; πάλι το ''εκει'' και το ''εδω''. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Εσύ δηλαδή που πηγαίνεις στο καφενείο το μπερδεύεις έτσι εύκολα το πράγμα; Δεν είναι το ίδιο θα μου πεις και θα με προβληματίσεις πάλι..

Στη ζωή μου δε κράτησα ποτέ ημερολόγιο και το ζήλευα. Ποτέ δεν έγραψα σε χαρτί και με μολύβι. Ίσως αυτό να ήταν πιό φυσιολογικό. Ίσως αυτό που σε κάνει να ρωτάς είναι η δημοσιοποίηση. Τι μου προσφέρει αυτο το reality..
Τελευταία δε γράφω ούτε ιστορίες ούτε παραμύθια. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχω και πολλά πάρε δώσε να ανοίξει το μυαλό. Μα σου είπα εγώ ποτέ πως είμαι συγγραφέας;

Να βράσω το μακαρονάκι.. κοφτό.. να βάλω όλο το πακέτο, να φάει και να χορτάσει η οικογένεια το μεσημέρι..
Σαράντα μήνες πριν, ακόμη πίστευα σε πράγματα..
Σήμερα; γιατί είμαι εδώ; μου λες;

Έχω εθιστεί θα σου πω.. Άλλοι εθίζονται στο αλκοόλ, άλλοι στις ουσίες..
Και στο κάτω κάτω την βρίσκω.. ναι την καταβρίσκω σου λέω.. όπως κι όταν πάω γιά καφέ με την Μαρία.. γιά ποτό με την Ντίνα, εκδρομή με την Φανή..
Όπως όταν ο φίλος μου ο Φώτης μου μιλάει για τις ερωτικές του περιπέτειες..

Και μιά που είπαμε γιά αλκοόλ περίμενε να ρίξω ένα ποτηράκι κρασί να σβήσω το χταπόδι..
Κι εν τω μεταξύ θα σκέφτομαι.. γιατί είμαι εδώ;

Κάτσε να ανάψω τσιγαράκι..

η φωτό από το deviantart

επιστρέφεις ή ξεκινάς.. θυμάσαι;

''Edward Hopper''

Aκούω το ''tu y yo subimos al cielo''. Mια αντρική φωνή ψυθιρίζει ερωτόλογα στο αυτί μου και μια γυναικεία σπαράζει από πάθος.
Νυχτώνει. Μιά ακόμη μέρα έφτασε στο τέλος της.

Πες μου, πες μου σου έτυχε ποτέ να νιώσεις πως σε χωρίζει μια γραμμή από όλους κι από όλα, μιά γραμμή όσο νοητή, τόσο βαθιά;
Να είναι ο κόσμος μια γροθιά κι εσύ να μη θυμάσαι πιά αν επιστρέφεις ή αν μόλις τώρα ξεκινάς;

Σου έτυχε ποτέ να νιώσεις πως κάπου αλλού βρίσκεται η οθόνη όπου παίζεται η ταινία;

αλήθεια.. κλαις;

Σαββατόβραδο. Από τα δύσκολα. Σπίτι, τηλεόραση, internet. Ζέστη. Συγκεκριμένη ζέστη που δαγκώνει αριστερά και δεξιά το πάνω μέρος του λαιμού μου, ελάχιστα κάτω από το πηγούνι.

Λίγο πριν με άφησες γιά ένα τσιγάρο.
Η ζέστη με πνίγει, πηγαίνω στην κουζίνα κι ανοίγω το παράθυρο. Ξέρω πως το κρύο έρχεται προς τα επάνω μου μα δε το νιώθω. Κάθομαι έτσι ακίνητη, ώρα αρκετή.
Μέσα στο σκοτάδι διακρίνονται τρεις όγκοι από πολυκατοικίες και αρκετές φωτεινές τρύπες ζωής. Παράθυρα, απλωμένα ρούχα, μια τηλεόραση που τρεμοσβήνει, η κυρία που αφήνει όλη νύχτα το έξω φως ανοιχτό και μου χαλάει τον ύπνο, ο δρόμος όπου σπάνια κυκλοφορεί κάποιος, το διαμέρισμα των φοιτητών θεοσκότεινο, στο δωμάτιο ενός μωρού ένα απαλό φωτάκι.
Πιάνω τα τσιγάρα μου, ανάβω, τραβάω και ρουφάω σκοτάδι και φως από την μαύρη τρύπα.

Λίγο πριν με άφησες για τσιγάρο.
Χαμηλόσπιτα βλέπεις μου έχεις πει. Τα μάτια σου φεύγουν πέρα από τις στέγες.
Τα δικά μου σταματούν στο μαύρο της νύχτας.
Με πιάνει επιτέλους το κρύο. Κάνω λίγο δίπλα να προστατευτώ. Στέλνω τον καπνό μου έξω.
Τα χρώματα, οι μυρωδιές, το ύφος μου θυμίζουν πίνακα του Βανκ Γκογκ.
Έχω μιά λύπη. Δε ξέρω εαν μου φταίει αυτό το παράθυρο όμως μου βγάζει πάντα μια λύπη.

Λίγο πριν με άφησες γιά τσιγάρο. Έσκαγες είπες. Εγώ σου μιλούσα, σου μιλούσα κι εσύ ότι έλεγα το προσπερνούσες. Έσκασες είπες.
Γιατί δεν έρχονται, τα βλέμματα πάνω από τις στέγες των ματιών σου, δε σου φέρνουν ποτέ αυτό που θες.

Μου έλειψες είπες, έσκασα πάω για τσιγάρο.

Έχω μια λύπη, γιατί θα ήθελα, πολύ θα ήθελα να σου πω τα ίδια λόγια, κι εσύ μου έλειψες να σου πω, αντί γιά αυτό, ξέρω τι σημαίνει ''μου λείπει'' κάποιος, έτσι σου απάντησα, έχω κι εγώ κάποιον να μου λείπει, που μου λείπει, που θα ήθελα να είναι εδώ, που δεν..

Γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου και οι φωτεινές τρύπες απέναντι μου, έμοιαζαν με τον πίνακα ενός άλλου ζωγράφου που δε θυμάμαι τ όνομα του, ξέρω μόνο πως τραβάει τις φόρμες του, τις μακραίνει, τις λεπταίνει και τις χώνει τρυφερά τη μία μέσα στην άλλη, και τα χρώματα του είναι μπιρμπιλωτά, και τότε αναρωτήθηκα τι βλέπουν τα δικά σου μάτια όταν κλαις, κι αν κλαις.. αλήθεια κλαις;

Και ο καπνός του τσιγάρου μου πήγε και τρύπωσε κι αφομοιώθηκε σ αυτές τις παράξενες φόρμες που προέκυψαν από τα κλαψιάρικα μάτια μου και σκέφτηκα πως αν ήσουν εδώ, ίσως να μη χρειαζόταν όλα αυτά, ίσως απλά να γινόμασταν κι εμείς ένα μ αυτές τις περίεργες φόρμες γιατί κάποια πράγματα δε θέλουν λέξεις και λέξεις και λέξεις, επαφή θέλουν κι απόφαση και διάθεση και..

Και μετά αναρωτήθηκα, γιατί εμείς οι άνθρωποι ερωτευόμαστε πάντα λάθος ανθρώπους, θα έπρεπε κάτι να μας δείχνει το σωστό, ένα φωτάκι πορτοκαλί ας πούμε να σημαίνει οκ είμαι διαθέσιμος, αλλά αυτή η λέξη να σήμαινε πραγματικά διαθέσιμος κι όχι ναι μεν αλλά..
Και να κοιτάμε κατ ευθείαν εκεί στο πορτοκαλί φως και να μην αναλωνόμαστε δεξιά κι αριστερά, σωστά πράματα, κι έτσι δε θα χρειαζόταν ποτέ να λες ''μου λείπεις'', ούτε εσύ ούτε κι εγώ, κι ούτε λύπη, ούτε δάκρυα, ούτε περίεργοι πίνακες από ζωγράφους που δε θυμάμαι πια τ όνομα τους.




Στην τηλεόραση παίζει ''το ημερολόγιο''..


η φωτό από το deviantART

πρωινά ηλιόλουστα κι απογεύματα βροχερά

Τις μέρες που τα πρωινά είναι ηλιόλουστα, το φως κυλάει παντού, στο πάτωμα, τις κουρτίνες, τα αντικείμενα που βρίσκονται επάνω στο τραπέζι, δυό κόλλες Α4 γεμάτες αριθμούς από μελάνη, ένα ζευγάρι γυαλιά, το γυρισμένο μπρούμυτα βιβλίο του Μουρακάμι, άλλο ένα ζευγάρι γυαλιά κόκκινα αυτή τη φορά, κι εγω τρέχω να το εγκλωβίσω με το φακό της nikon, και εστιάζω στα γυαλιά που λάμπουν και στις δύο Α4 που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί μέσα σ αυτή την τεράστια λάμψη..
Λίγα λεπτά μετά, τίποτα δεν είναι πιά ίδιο, το φως έχει φύγει από την τετράγωνη επιφάνεια και ζεσταίνει κάτι στίβες βιβλίων δεξιά, την πλάτη μιας καρέκλας.. στο πάτωμα σκιές.. γραμμές και τσαλακωμένα πανιά.

Τις μέρες που τα απογεύματα είναι βροχερά, βάζω dvd, από αυτές τις ταινίες που ίσως μόνη μου δεν θα διάλεγα ποτέ, μετά από πρόταση φίλου, και νιώθω σαν εκείνα τα δώρα που έπαιρνα τις γιορτές, που δεν ήταν ποτέ χρήσιμα, μα ούτε και άχρηστα απλά ανήκαν στο γούστο κάποιου άλλου ανθρώπου, όχι στο δικό μου, αλλά αυτό τελικά καθόλου δεν με πείραζε, γιατί στο κάτω κάτω ήταν ένα δώρο διαλεγμένο, κι όχι κάτι σαν χρήματα σε φακελλάκι που οπωσδήποτε σιχαινόμουν και φώναζε από μακριά ''πάρε αυτό να τελειώνουμε''.
Το συναίσθημα μετά από μιά ταινία το μεσημέρι, ακόμη κι αν την έχει διαλέξει κάποιος φίλος, είναι τόσο πλήρες που κρατάει, από νωρίς το απόγευμα ως αργά, τις πολύ δύσκολες ώρες της νύχτας, ακόμη κι όταν οι εικόνες και τα νοήματα αρχίζουν και θαμπώνουν στη μνήμη.

Παρ όλα αυτά περιμένω τις μέρες που θα νιώθω ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Με ό,τι τίμημα συνεπάγεται από αυτό!

υ.γ. κλικ στην γκρίζα γραμματοσειρά γιά να ανακαλύψετε την φωτό μου :)

Το Αγόρι με τη Ριγέ Πυτζάμα

Mια τέτοια μέρα, που η θέα έξω από το παράθυρο σου προσφέρει αρκετή συννεφιά και βροχή, που οι πιθανότητες γιά βόλτα έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, που το κρύο σε κάνει να κουκουλώνεσαι με το πάπλωμα κάθε που ανοίγεις γιά τσιγάρο, βάζεις το ραδιόφωνο στα fm.. και παίρνεις στα χέρια σου ένα καλογραμμένο βιβλίο για συντροφιά.

''Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις την ιστορία αυτού του βιβλίου,'' γράφει στο οπισθόφυλλο. ''Συνήθως στο οπισθόφυλλο δίνουμε κάποια στοιχεία γιά την πλοκή, στην περίπτωση μας όμως πιστεύουμε πως αυτό θα χαλάσει τις εκπλήξεις που κρύβονται στο κείμενο-και είναι πολλές.

Αν πάντως συνεχίζεις να το διαβάζεις θα πας μια μεγάλη βόλτα μ ένα αγόρι που λέγεται Μπρούνο. Και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς, μαζί με τον Μπρούνο, μπροστά σ ένα συρματόπλεγμα και θα γνωρίσεις ένα αγόρι που ζει από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος.

Συρματοπλέγματα σαν αυτό υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Ευχόμαστε όμως να μη βρεθείς ποτέ στη ζωή σου μπροστά σε κάποιο απ αυτά.''

Θα βοηθήσω λέγοντας πως ο Μπρούνο με βοήθησε να δω πολύ πολύ σοβαρά πράγματα, μέσα από τα μάτια και την ευαισθησία ενός εννιάχρονου παιδιού. Αλλά και μέσα από τα μάτια της αθωότητας και της αγνότητας..
Άλλωστε στη ζωή, δύο πράγματα είναι πολύ πολύ σημαντικά σωστά;
Το ένα είναι η οπτική γωνία.
Και το άλλο ο τρόπος διαχείρησης αυτών που έρχονται..

κρύο, χιόνι, παγωνιά

Πρώτα πάγωσαν τα μάγουλα μου. Έτσι όπως έπρεπε να γίνει εκείνες τις χιονισμένες μέρες, που εγώ είχα μία περίεργη ζέστη μέσα μου. Μετά, τρύπωσε στα μαλλιά μου εκείνο το περίεργο πράγμα σα λάσπη, με την ιδιαίτερη μυρωδιά. Εσύ άπλωσες στις ρίζες μου όλο εκείνο το κίτρινο καναρινί κι μια στιγμιαία ανατριχίλα διαπέρασε όλο μου το σώμα. Έτσι όπως ήμουν τυλιγμένη με τις σκούρες πετσέτες, ανάμεσα σε τόσα ζωγραφισμένα τριαντάφυλλα έβρεξα το στόμα μου με καφέ γαλλικό καπνίζοντας τέσσερα τσιγάρα απανωτά.
Ρώτησα βέβαια πρώτα τους κανόνες του παιχνιδιού και μου απάντησες πως σ αυτή την χώρα δύσκολο να κρατηθούν κανόνες. Μόνο παιχνίδια παίζονται.

Σταδιακά πάγωνε όλο μου το σώμα, καθώς ταυτιζόμουν με το μοντέλο της σελίδας του περιοδικού. Θα είχα γίνει άσπρη σα το πανί, ή σα το χιόνι που κανονικά θα έπρεπε να έχει έρθει εδώ και μέρες αλλά όλο το ανέβαλε. Με συνέφερε ο ζεματιστός αέρας και η φωνή σου.
Κι άλλη μιά γουλιά από τον καφέ στο μαύρο φλυτζάνι που σίγουρα είχε extra γεύση αλλά καθόλου super. Συχαίνομαι ό,τι προστίθεται και κάνει κάτι που αγαπώ ψεύτικο.

Έφυγε που λες η ''γιαγιά'' των τελευταίων ημερών από μέσα μου και νιώθω ανάλαφρη σα κοριτσάκι. Κοριτσάκι που λέει πως δεν θα ξαναερωτευτεί γιατι ο έρωτας της βγάζει τον κακό της εαυτό. Κι εγώ σου λέω πως αυτή την πλευρά του εαυτού σου που αντιπαθείς δε σου την βγάζει ο έρωτας αλλά η αδιαφορία κάποιων ανθρώπων.. κι ίσως αν θες, ο κακός χειρισμός. Αυτόν ακριβώς τον χρεώνω ολόκληρο σε εσένα. Η αδιαφορία είναι καθαρά ευθύνη των άλλων.

Ξεκουρδίστηκε λοιπόν αυτή η μπαλαρίνα που χόρευε κάθε που άνοιγες το κουτί με τα χρυσαφικά και το κλειδί πάει. Μου έχει γυρίσει την πλάτη και ανάλαφρη πάει να βρει το αγόρι με τη ριγέ πυτζάμα. Δε το τέλειωσα ακόμη κι είναι όμορφο βιβλίο. Το κορίτσι που κάποτε είχε απεριόριστη υπομονή μου έχει πει εδώ και μέρες Αντίο. Τους συνήθισα πιά αυτούς τους αποχαιρετισμούς. Στο κάτω κάτω με κάνουν να νιώθω ελαφρύτερη.

η φωτό του sotiris k

οπτική γωνία

Eίναι που το γυρίζεις από δω, είναι που το τραβάς από εκεί. Που ψάχνεις να βρεις την αιτία στο τίποτα. Που ξεχνάς την ουσία, το απόσταγμα, την μυρωδιά!

Που δείχνεις με το δάχτυλο την λεπτομέρεια, που αναλύεις το γιατί, το πως, την χροιά. Το ξεχειλώνεις βρε παιδί. Το κουράζεις. Το βαραίνεις. Δημιουργείς το αδιέξοδο. Το πνίγεις και πνίγεσαι.

Κι όμως.. είναι τόσο απλό..