τι με ρωτάς τώρα;

Tι με ρωτάς τώρα!
Τς.. γιατί είμαι εδώ; Πόσα χρόνια .. τρισήμιση θαρρώ.
Κάτσε να βάλω το χταποδάκι μου να βράζει και θα σου πώ. Να σκεφτώ πρώτα ντε..

''Εγώ γιά αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πάει'' ακούω μιά φωνή να μου τραγουδάει από το ραδιόφωνο. ''Εγώ γιά αλλού ξεκίνησα'' επαναλαμβάνω.. όμως γιατί είμαι εδώ;
Ανάβω τσιγάρο, χαζεύω από το παράθυρο (το γνωστό)..

Τρισήμιση χρόνια πριν.. δύσκολο να θυμηθώ, αλλά θα προσπαθήσω..
Ήμουν γεμάτη, είχα μέσα μου ένα τεράστιο ποτάμι από αρνητικά και θετικά που ήθελε να ξεχειλήσει. Σαράντα περίπου μήνες νεότερη, πίστευα ακόμη πως μπορώ να αλλάξω πράγματα που με αφορούσαν. Πάντα προς το καλύτερο, το χειρότερο δεν το φανταζόμουν ποτέ.
Γιά τα blog έμαθα τυχαία, μα ήταν αναπόφευκτο κακό. Κακό ή καλό;
Μία εγγραφή, ένας τίτλος και επισκέψεις σε φίλους. Ποστ κι ανταλλαγή σχολίων. Τον πρώτο μήνα έγραφα καθημερινά σχεδόν.
Τα πρώτα χριστούγεννα αν με ρωτούσες τι δώρο θέλω θα σου έλεγα πως έχω το καλύτερο..

Έμεινα. Δεν είμαι από αυτούς που φεύγουν εύκολα. Πάνω από πεντακόσια ποστ. Κατάθεση ψυχής. Γνωριμίες καρδιάς. Συναντήσεις, κουβέντες, γέλια..
Στα blogs έχει μοναξιά μου λες. Παντού έχει σου απαντώ.

Να φτιάξω τη σάλτσα. Να κόψω το κρεμμυδάκι στο multi.. να ρίξω μέσα το χταπόδι..
Σκέφτομαι σου λέω..
Αρχές ακόμη, έφτιαχνα ιστορίες. Έβαζα λίγο από την ζωή μου, λίγο από τη δική σου, έβαζα και μπόλικη φαντασία κι έφτιαχνα κάτι πράγματα όμορφα να τα διαβάζεις. Είχα φτιάξει κι ένα παραμύθι, το είχα μαγειρέψει τόσο εύκολα, να όσο τούτο δω το θαλασσινό.
Την πρώτη φορά που πήρα πάνω από σαράντα σχόλια, δε μιλιόμουν από χαρά. Κόντευα να καβαλήσω το καλάμι.
Εν τω μεταξύ η ζωή ποτέ δε μου έστρωσε ροδοπέταλα.
Πράγματα που ποτέ δε μοιράστηκα εδώ. Να είδες; πάλι το ''εκει'' και το ''εδω''. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Εσύ δηλαδή που πηγαίνεις στο καφενείο το μπερδεύεις έτσι εύκολα το πράγμα; Δεν είναι το ίδιο θα μου πεις και θα με προβληματίσεις πάλι..

Στη ζωή μου δε κράτησα ποτέ ημερολόγιο και το ζήλευα. Ποτέ δεν έγραψα σε χαρτί και με μολύβι. Ίσως αυτό να ήταν πιό φυσιολογικό. Ίσως αυτό που σε κάνει να ρωτάς είναι η δημοσιοποίηση. Τι μου προσφέρει αυτο το reality..
Τελευταία δε γράφω ούτε ιστορίες ούτε παραμύθια. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχω και πολλά πάρε δώσε να ανοίξει το μυαλό. Μα σου είπα εγώ ποτέ πως είμαι συγγραφέας;

Να βράσω το μακαρονάκι.. κοφτό.. να βάλω όλο το πακέτο, να φάει και να χορτάσει η οικογένεια το μεσημέρι..
Σαράντα μήνες πριν, ακόμη πίστευα σε πράγματα..
Σήμερα; γιατί είμαι εδώ; μου λες;

Έχω εθιστεί θα σου πω.. Άλλοι εθίζονται στο αλκοόλ, άλλοι στις ουσίες..
Και στο κάτω κάτω την βρίσκω.. ναι την καταβρίσκω σου λέω.. όπως κι όταν πάω γιά καφέ με την Μαρία.. γιά ποτό με την Ντίνα, εκδρομή με την Φανή..
Όπως όταν ο φίλος μου ο Φώτης μου μιλάει για τις ερωτικές του περιπέτειες..

Και μιά που είπαμε γιά αλκοόλ περίμενε να ρίξω ένα ποτηράκι κρασί να σβήσω το χταπόδι..
Κι εν τω μεταξύ θα σκέφτομαι.. γιατί είμαι εδώ;

Κάτσε να ανάψω τσιγαράκι..

η φωτό από το deviantart