Ο πίνακας του Edward Hopper''Kοιτάζω τα κτίρια που απλώνονται αντικριστά στις σιδηροτροχιές και αναρωτιέμαι ποιό παράθυρο να είναι δικό της. Σκέφτομαι τη θέα από εκείνο το παράθυρο και προσπαθώ να καταλάβω που θα μπορούσε να ήταν. Αλλά δε μπορώ ποτέ να θυμηθώ.
Ίσως να μη μένει πιά εκεί. Αλλά αν μένει, μάλλον θα ακούει ακόμα εκείνο τον ίδιο δίσκο του Burt Bacharach από την άλλη πλευρά του παραθύρου της.
Θα έπρεπε να έχω κοιμηθεί μαζί της;
Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα αυτού του διηγήματος.
Η απάντηση με υπερβαίνει. Ακόμα και τώρα, δεν έχω ιδέα.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα καταλαβαίνουμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν αφιερώσουμε, όση εμπειρία κι αν συγκεντρώσουμε. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω από το τραίνο ψηλά στα παράθυρα των κτιρίων εκεί που μπορεί να είναι και το δικό της. Το καθένα από αυτά θα μπορούσε να είναι το δικό της παράθυρο, μου φαίνεται κάποιες φορές, κι άλλες φορές σκέφτομαι ότι κανένα από αυτά δεν μπορεί να είναι το δικό της. Απλά υπάρχουν τόσο πολλά από αυτά.''
Το κείμενο από το βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι ''Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ εξαφανίζεται'' (ένα παράθυρο)
Δεν ρώτησα ποτέ σε ποιά ακριβώς οδό ζεις, σε ποιά γειτονιά, σε ποιό παράθυρο..
Θα μπορούσα και τώρα ακόμη να μάθω, στο όνομα κάποιας περιέργειας, ψάχνοντας το ονοματεπώνυμο σου σ ένα τηλεφωνικό κατάλογο, τι πιό εύκολο..
Αποφεύγω να προσδιορίσω τα σημεία σου.. θέλω να είσαι παντού.. πίσω από κάθε φωτισμένο παράθυρο.. κάποιες ερμητικά κλειστές κουρτίνες, το τρεμόσβημα μιάς τηλεόρασης, τους ψίθυρους κάποιας συνομιλίας, τους ήχους ενός cd κλασσικής μουσικής..
Κι όλη σου η κίνηση να πλανάται στον αέρα..
Κάθε νύχτα / μέρα..
σε όλα αυτά που αν έπρεπε γνωρίζουμε μόνο σαν γίνονται.
ReplyDeleteκαλησπέρα σου! :)
περιέργεια δική μου που δεν νικιέται! το δεύτερο μέρος της ανάρτησης σου είναι δικό σου ή απόσπασμα του βιβλίου ?
ReplyDelete.....θέλω να είσαι παντού....
δεν έχει σχόλιο αυτό. Κανένα.
@..basnia..
ReplyDeleteκαι σ αυτα που πλανωνται ακομη παντου..οσος χρονος κι αν..
καλησπερα!
@..george..
ReplyDeleteεδω σε θελω..
δυσκολο αυτο το ''εισαι παντου'' πιστεψε με.. αλλα αλλωστε ξερεις, δεν ξερεις;)
αν ηθελα να σε πειραξω θα σου ελεγα πως ειναι το κειμενο συνεχεια του βιβλιου, χεχε και ξερω πως μ αγαπας τοσο που θα το πιστευες ;)));))))))))))
Είναι πράγματα που ΘΕΛΟΥΜΕ να μη ξέρουμε...
ReplyDeleteΈτσι, για να πιστεύουμε τη δικιά μας εκδοχή. Το δικό μας παραμύθι.
Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε πως κάπου εκεί, λίγο πιο πέρα απ΄' τις δικές μας στιγμές, συμβαίνει αυτό που θα θέλαμε να συμβεί.
Κάποιος σκέφτεται αυτό που θα θέλαμε να σκεφτεί.
Και κάποιος μας αγαπά, όπως ακριβώς τον αγαπήσαμε κι εμείς: κρυφά, μυστικά, μέσα του...
Καλησπέρα :)
Δυνατός ο επίλογος, όπως και το σχόλιο της Αδ. Κατάρας. Μπράβο κορίτσια!
ReplyDeleteΟ Μουρακάμι είναι εκτός συναγωνισμού;)
@..αδικη καταρα..
ReplyDeleteγι αυτο λες κατηγορουμε αδικα καποιον πως μας εκρυψε ή πως δεν μας ειπε πραγματα..
δε ρωταμε αυτα για τα οποια φοβομαστε, σπανια προσδιοριζουμε
πολλες φορες παλι, κανουμε πως δεν ακουμε.. ηθελημενα!
@..caesar..
ReplyDeleteο μουρακαμι ειναι δανεικος.. δεν ειναι απο τα βιβλια που θα αγοραζα, δε μπορω να πω πως με ξετρελλανε, διαβασα ομως ενα μεγαλο μερος του βιβλιου..για καποιες απο τις ιστοριες αναρωτηθηκα ''τι θελει να πει εδω ο ποιητης;''
απο την αλλη παλι οπως σου εχω ξαναπει δεν εχω πια την υπομονη που ειχα για διαβασμα, ισως να φταιει αυτο..
Κι όλη σου η κίνηση να πλανάται στον αέρα.. Χμ το έχω ζήσει αυτό και είναι πραγματικά ονειρικό....
ReplyDeleteΚαλώς σε βρήκα.... :)
Ο Χόπερ είναι παρατηρητής της μοναξιάς κι ο Μουρακάμι εσωστρεφής όσο δεν παίρνει. Έρχονται και δένουν με τη ονειρική διάθεσή σου, Στέλλα.
ReplyDeleteΥΓ: αυτός ο πίνακας, με αυτό το παράθυρο με την κουρτίνα να την παίρνει η βραδυνή αύρα, ήταν υποψήφιος να μπει στην αρχική μου σελίδα. Έχασε λόγω του τουρλωμένου πισινού.
:)
@..roundel..
ReplyDeleteγια να ζουμε ειμαστε εδω.. το οτιδηποτε ;)))
@..πηνελοπη..
ReplyDeleteεσωστρεφης ΚΑΙ εγω.. ηρθαμε και δεσαμε ;)))
θα ηταν ωραιος πινακας εκει ψηλα στην αρχη του μπλογκ σου.. εχει φοβερα στοιχεια!