ακούγοντας μουσικές

Τα απογεύματα της Κυριακής, καταπίνω τον ιδρώτα μου και γεύομαι αλμύρα. Ονειρεύομαι θαλασσινό νερό και χάρτινους καφέδες νεροπούμπλια. Γυμνές πατούσες να χώνονται με γλύκα στην άμμο. Τεράστιες ομπρέλλες να παλεύουν να κρύψουν τον ήλιο. Σελίδες βιβλίων να μπερδεύονται με το πρώτο υποτυπώδες αεράκι.

Που λες το παρελθόν, κάποιες φορές με καίει ακριβώς όπως η άμμος κάτω από τις καφτές ακτίνες. Και δεν είναι τίποτα που μ ενοχλεί, παρά το ότι δε με βρίσκω. Διαβάζω παλιά κείμενα που τότε με άγγιζαν και ψάχνω να βρω την αίσθηση. Δεν είναι που έχουν το χρώμα το μαύρο, το ξέρεις πως εγώ τα θετικά κρατώ. Τρόπος επιβίωσης. Κι η λήθη; Τρόπος άμυνας!
Καταγραφή ημερομηνιών σ ένα ημερολόγιο και κάποιες λέξεις που να θυμίζουν το τότε. Χαμογελώ. Τι έκανα ένα χρόνο πριν, τέτοιο καιρό; Πως σκεφτόμουν; Τι με οδήγησε εκεί; Τι έλειπε; Τι πλεόναζε; Και μετά; Πως η μέρα έγινε νύχτα; Το λευκό ή έστω το μπεζ, μαύρο; Ή το μαύρο, γκρι και μετά λευκό;

Μ αρέσει πολύ όλο αυτό το παιχνίδι που πολύ εύκολα μπορώ να το παίξω μέσα σε τούτο δω το ημερολόγιο. Ένα κλικ κι έχω αυτό που θέλω. Τις μέρες των διακοπών μου, του ιδρώτα και της ζέστης, το τραγούδι από τον πλανόδιο νύχτα στην παραλία, τον χίτσκοκ στην οθόνη, εκείνο το ατύχημα κι όλος ο κόσμος που χάθηκε ξαφνικά κάτω από τα πόδια μου, κομμάτια από αγαπημένα βιβλία.. λόγια.. λόγια.. το ΟΛΟ μου σε λέξεις βαλμένες στη σειρά, άλλες κωδικοποιημένες κι άλλες ατόφιες όλες ελαφριές κι όμορφες σα μιά τόση δα αναπνοή.

Μια ανάσα ήταν αυτή που μ έφερε και μιά σειρά από συμπτώσεις κι άλλη μιά αυτή που με πήρε.. ποτέ δε κατάφερα να το διαχειριστώ αυτό !

Τα απογεύματα της Κυριακής, φυσάει ένα αεράκι χαδιάρικο, περνάει κάτω από τα φουστάνια, τρίβεται στα μάγουλα, με κάνει και κοκκινίζω..
Ένα τεράστιο μπουκάλι νερό δίπλα μου, μουσική στ αυτιά και ένα μαύρο κουμπί που μου ζητάς να ράψω.
Μου φεύγεις κι έχω μια μικρή λύπη να μου κουνάει την ουρά της σαν τη όμορφη κεραμιδόγατα σήμερα το ξημέρωμα. Περνούσε ανάμεσα από τα γυμνά μας πόδια πάλι και πάλι κι εμείς απομείναμε να την κοιτάμε, ήταν τόσο νόστιμη η επαφή της.

Θέλω να καταπιώ μιά θάλασσα, όσο πιό σύντομα γίνεται !

υ.γ.
1) το κείμενο γράφτηκε έχοντας στ αυτιά το Highwayman
2) η φωτό πάρθηκε βλέποντας γιά άλλη μια φορά το ''the piano''