δυο ζευγάρια σανδάλια, σώματα που κουμπώνουν, βλέμματα αγαπησιάρικα, στόματα ξελιγωμένα μετά τις εξερευνήσεις και τη θάλασσα, μια ζωγραφιά από σπιτάκια σκαλωμένα σ ένα βράχο, ο ήλιος που βασιλεύει σε τόνους του ροζ και του μωβ, ένα κομμάτι καθαρού ουρανού και μουσικές συνθέσεις φτιαγμένες μοναδικά για τέτοιες στιγμές..*ακούγοντας το χαμόγελο της τζοκόντας κι εδώ κι εκεί
*η φωτογραφία από τη χώρα της Σαμοθράκης
Είχα υπόψη μου τη ...σύντομη συνάντηση
ReplyDeleteοι εικόνες, οι συναντήσεις και τα όμορφα τοπία είναι και οι μοναδικές μας αποσκευές στο ταξίδι του χρόνου...
μοιραια συναντηση ομορφων πραγματων, δε συμβαινει συχνα αυτο..
ReplyDeleteειναι πολλα που μπορουν να γινουν αποσκευες στο ταξιδι του χρονου..
μ αρεσει οταν τα ανακαλυπτω..
Μοιραίο...Τι υπέροχη, απόλυτη λέξη. Τόσο απόλυτη όσο και η μουσική του Χατζιδάκι... (μου έδωσες έμπνευση για ανάρτηση...)
ReplyDelete"Μοιραία συνάντηση"
ReplyDeleteήταν τίτλος ραδιοφωνικού σινερομάντζου, πολλά πολλά χρόνια πρίν..
πρέπει να ήμουν 7-8 ετών!
κάπως έτσι (θα) πρέπει να ήταν η εικονογράφηση του..
πόσα χρόνια πίσω με πάς!!
καλησπέρα :)
Καταπληκτικη φωτογραφια!!!! Και το χρωμα που σκεφτηκες να τονισεις πολυ καλη επιλογη!!!!!!
ReplyDeleteΚαλη εβδομαδα φεγγαρενια μου!
Χμμμμμμμμμμμμμ...
ReplyDeleteΕίδες που όλα τα μπορείς και τα μπορείς καλά;
;-)
δυό όμοια ζευγάρια σανδάλια,
ReplyDeleteο άντρας κοιτά μπροστά,
η γυναίκα πίσω,
τι άλλο χρειάζεται μια φωτογραφία;;
σε φιλώ
τι υπεροχη φωτογραφια!!!
ReplyDeleteτι υπεροχο αυτο που απεικονιζει...!
ποσο μπορεις να ταυτιστεις με μιαν εικονα και ποσο να σε ταξιδεψει...;
εισαι τοσο τυχερη που τοσο ομορφα αποτυπωνεις αυτα που βλεπεις...
κι εμεις τυχεροι που αντικρυζουμε καποια απο αυτα μεσα απο σενα...
σε ευχαριστω...
αληθεια με ταξιδεψε!
φιλια σου κοριτσακι νεραιδενια κι αγαπημενα!!!
@ kovo voltes
ReplyDeleteμ αρεσει να δινω εμπνευση και να παιρνω βεβαιως!
@ ευρυνοε
ReplyDeleteεγω παλι μονο το ''σπιτι των ανεμων'' θυμαμαι.. μα τοοοσο παλια πια ;)))
@ dee dee
ReplyDeleteκαλησπερα κατερινα ;)
@ asteroid
ReplyDeleteασε.. μη ξυνεις πληγες.. εε ενταξει καλουτσικα.. οχι οπως τα σκεφτομουν.. αλλα ειπαμε.. εμεις οι καλλιτεχνεςςς ;)))))
@ meggie
ReplyDelete:):):)
@ naiada
ReplyDeleteμαλλον εγω ειμαι τυχερη που εχω αναμνησεις μεσα απο αυτη τη στιγμη..
Ωχ, το σπίτι των ανέμων ήταν με τον Λαμπίρη.. χαχα
ReplyDeleteκοίτα τι θυμάμαι..
η μοιραία συνάντηση είναι πολύ αμυδρή ανάμνηση..
προσπαθώ, προσπαθώ, αλλά μόνο τον τίτλο θυμάμαι..
είναι σοβαρό λές;)
@ ευρυνοε
ReplyDeleteπου να ξερεις τι συνειρμους εχει το δικο μου το μυαλο με το σπιτι των ανεμων.. ααα ναι και το ''μεινε κοντα μου αγαπημενη''
τι χρονια ρε ευρυνοε..
σαν ενα ονειρο που περασε κι εσβησε..
σα να μη υπηρξε ποτε το τοτε, και μονο η φαντασια μου που με ξεγελα..
ααα ειπα δε θα μελαγχολησω..____
Όταν κουμπώνουν τα σώματα ...οι καρέκλες παίρνουν το χρώμα τους! Κινηματογραφική φωτογραφία, θα μπορούσε να είναι αφίσα! :))
ReplyDelete@ radio marconi
ReplyDeleteπολυ μου αρεσε οπως το ειπες.. θα συμπληρωσω πως οταν κουμπωνουν τα σωματα ολα ειναι υπεροχα και μαγικα ;)))