η επόμενη μέρα

Mισώ τις άδειες πόλεις.
Συχαίνομαι τις αργίες, αυτές τις περίεργες μέρες που με κάνουν να νιώθω πως κάποιοι με έχουν ξεγελάσει, σα να παίζαμε όλοι μαζί ένα παιχνίδι, κρυφτό ας πούμε, εγώ να τα φυλούσα κι όταν άνοιξα τα μάτια μου όλοι είχαν να εξαφανιστεί.
Γλυκαίνουν τα πεζοδρόμια όταν περπατάνε άνθρωποι επάνω.
Ομορφαίνουν οι δρόμοι με τα αυτοκίνητα.
Δίνουν ζωή οι ανοιχτές πόρτες των μαγαζιών.

Το ταβερνάκι στα Λαδάδικα, καταμεσήμερο ήταν άδειο. Εμείς, που πιάσαμε το τραπέζι στη δροσιά, δυό αγόρια, και δυό μοναχικές κοπέλλες. Απέναντι, στο Ζύθο, αχνοφαινόταν κάτι κεφάλια στο εσωτερικό του μαγαζιού. Στην αυλή ένα ζευγάρι. Όλα τα υπόλοιπα άδεια!

Στο σπίτι, ένα κλιματιστικό και από ένας ανεμιστήρας σε κάθε δωμάτιο. Στο φουλ. Ζέστη πολύ. Στον ύπνο μου είδα πως είχαν λιώσει οι τοίχοι του σπιτιού από την τόση ζέστη..
Αναχωρήσεις και αφίξεις. Προορισμοί κι επιστροφές. Στίβες από αλάτι, άμμο και ρούχα.
Γεμίζω ένα μπωλάκι πλαστικό μ ένα υγρό που μου θυμίζει τη θάλασσα στο Μύρτο της Κεφαλονιάς.

Έχω πράγματα στο μυαλό μου. Έχω πολλά σου λέω, μα τίποτα δε βάζω μπροστά. Ίσως να είναι η κούραση, ίσως η απογοήτευση, ίσως και η τελειομανία.
Υπάρχουν λέει δυό περιπτώσεις τελειομανίας, αυτή που συνεχώς ασχολείσαι, διορθώνεις, φτιάχνεις αρρωστημένα, κι η άλλη που δεν ακουμπάς τίποτα, με το σκεπτικό πως δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει τέλειο.. ή όλα ή τίποτα..

Άντε έλα να παίξουμε ένα τάβλι.. είμαστε ήδη 2-0.. στα 7 δεν είπαμε;
Άλλωστε σήμερα είναι η επόμενη μέρα.. το καλοκαίρι μας άφησε ήδη να δούμε ένα κομματάκι από τον σχισμένο του ποδόγυρο και ο Σεπτέμβρης που δεν αργεί κρύβει πάντα μια νέα αρχή!