πόλη χιόνι

η φωτογραφία από τον ηλιογράφο



Άλλαξε απότομα ο καιρός.  Το κρύο κι η υγρασία μα προπαντός αυτή η τεράστια συννεφιά με αποσυντονίζουν.  Από το ξύπνημα μου ως τη διατροφή μου,  τις σχέσεις μου την διάθεση μου.

Πρωινό στην εθνική πριν καν ξημερώσει.  Μ αρέσει που οδηγείς εσύ κι εγώ μπορώ απλά να αισθάνομαι.  Τα μάτια μου είναι βαριά μα δε νιώθω νύστα.
Κρυώνω,  ρίχνω επάνω μου ένα ακόμη πλεχτό.
Ακουμπάω το κεφάλι μου στο πίσω υπερυψωμένο κομμάτι της θέσης.  Παγωμένο πλαστικό!
Πέρνει σιγά σιγά την θερμοκρασία του σώματος,  του δικού μου σώματος.
Τα παράθυρα κλειστά.  Σφίγγω τα χέρια ανάμεσα στα πόδια,  να τραβήξουν ζεστασιά.
Κοιτάζω τα cd.  Ο Βασίλης θα έσπαγε όμορφα την σιωπή του πρωινού.  Ψάχνω λίγο με τα μάτια..  δε τον βρίσκω.
Τα παράθυρα έχουν γεμίσει πάχνη.  Τα φώτα του δρόμου δείχνουν θολά.  Η άσφαλτος γυαλίζει σε ένα ατέλειωτο γκρι.
Μίλα μου!
Στο μυαλό μου το αν..  αν είμασταν σπίτι,  αν..  κόβει σα ξυράφι αυτή η ώρα αν δε την προσέξεις..  ο ουρανός είναι ροζ είναι μωβ είναι γκρι..  μοιάζουν με άστρα τα φώτα του δρόμου..
Σκέφτομαι το ταξίδι..  σε πόσες ώρες θα φτάσουμε;  σε ρωτάω..
Ψάχνω με τα χέρια τα cd,  βάζω το πρώτο.. ''πόλη χιόνι'' 
Τυλίγομαι καλύτερα στη ζακέτα μου..

Στη στροφή κάνε δεξιά σε παρακαλώ,  θέλεις καφέ από τα everest;;;