Black Swan (o μαύρος κύκνος)

Mια μπαλαρίνα που θέλει απελπισμένα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ''Λίμνη των κύκνων'' και  μια μητέρα αυταρχική και απόλυτη,  είναι ο κατάλληλος συνδιασμός που εξυπηρετεί ένα δίωρο ακραίων συναισθημάτων και  φαντασιώσεων.
Μοναδικό της εμπόδιο ο ίδιος της ο εαυτός.
Η πάλη της να μπει στο πετσί στου ρόλου,   να ξεπεράσει τα ίδια της τα όρια,  να ξεφύγει από ένα κατεστημένο που η ίδια έχει δεχτεί,  να ελευθερωθεί,  να ενηλικιωθεί..

Μου άρεσαν το κοινωνικό και το δραματικό μέρος της ταινίας,  ωραία η ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν,  ωραία φωτογραφία,  αλλά δεν μου άρεσε η ταινία σαν θρίλερ,  δε με έπεισε,   κάποια σημεία τα θεώρησα υπερβολικά και μου προκάλεσαν τα γέλια..

Από την άλλη,  αυτό το,  προσθέτουμε και μια ομοφυλοφιλική ερωτική σκηνή σε μια ταινία,  έτσι γιατί το θέλει η εποχή και γίνεται πιο εμπορική δε μπορώ να το καταλάβω..

ένα θέμα σημαντικό

Κάποτε,  βρεθήκαμε μ ένα φίλο διαδικτυακό,  και μέσα στην όλη κουβέντα,  ανάμεσα σε γουλιές καφέ και κυκλάκια καπνού,  ειπώθηκαν διάφορα,  περί ανέμων και υδάτων,  καλών βιβλίων,  εξαιρετικών ταινιών κλπ κλπ.
Αυτό που θυμάμαι,  ήταν πως είχε απογοητευτεί,  και μου το είχε πει μάλιστα,  βρισκόμασταν για πρώτη φορά,  πως το χαμόγελο μου δεν ήταν όπως το περίμενε,  ήταν κλειστό σαν ένα παραδείγματος χάρη ''___" και όχι σαν ένα τεράστιο ''Ο'' όπως αυτός θα ήθελε.
Είχε δει μια φωτογραφία μου,  όπου ήμουν δίπλα στην αδερφή μου,  η οποία πράγματι έχει ένα χαμόγελο σαν ''Ο'',  και υπέθεσε ο σοφός πως αφού η γλυκιά μου αδερφούλα έτσι,  γιατί όχι κι εγώ..
Ένα άλλο που μου είπε εκείνο το απόγευμα,  ήταν πως διάβαζε φανατικά τις αναρτήσεις μου,  του άρεσε ο τρόπος που έγραφα,  έγραφα λιγάκι τότε,  και πως μια φορά που είχα γράψει για ένα βιβλίο που διάβασα,  συγκεκριμένα ήταν ''το μυστικό'',  πήγε σα τρελλός και το αγόρασε και πως ήταν η μεγαλύτερη πατάτα που έφαγε στη ζωή του,  έτσι είπε..

Πολλές φορές,  όταν γράφω στο blog μου διάφορα,  για τα βιβλία που μου έχουν αρέσει,  για τις ταινίες που έχω δει,  όταν αναρτώ φωτογραφίες μου,  δεν θεωρώ ότι ήταν ό, τι καλύτερο άκουσα,  είδα ή έφτιαξα ποτέ.
Η καθημερινότητα μου,  τα γούστα μου,  είναι αυτά ενός μέσου ανθρώπου.  Και πάνω απ όλα,  καθόλου μα καθόλου αντικειμενικά,  αντιθέτως,  τελείως μα τελείως υποκειμενικά.
Το τέλειο θα ήταν,  να βαθμολογούσαμε αυτά που αναφέρουμε κατά σειρά προτίμησης,  αλλά αυτή τη δουλειά την κάνουν και μάλιστα πάρα πολύ καλά κάποια εξειδικευμένα site.. 

Ό, τι αναφέρω δε σημαίνει πως είναι απόλυτα δοκιμασμένο.  Μπορεί παραδείγματος χάρη να ξεκινήσω ένα βιβλίο σήμερα,  να ενθουσιαστώ,  να αντιγράψω με χαρά και πάθος εδώ ολόκληρη την πρώτη του σελίδα,  και τελικά να μη καταφέρω καν να το φτάσω στο τέλος.

Ή μπορεί να είδα χθες μια μέτρια ταινία,  που δε με τρέλλανε μεν,  πέρασα όμως δυο ώρες καλά γιατί εγώ βρήκα σημεία που μου έκαναν αυτό το μαγικό ''κλικ''  και που να χτυπιέστε δε πρόκειται να το βρείτε κι εσείς..

Από την άλλη μπορεί να είδα κάποια άλλη ταινία,  όπως ήταν ''ο λόγος του βασιλιά''  με τον αγαπημένο μου Τζέφρυ Ρας το προηγούμενο Σάββατο και να ήταν εκπληκτική ερμηνεία,  αλλά να μην βρίσκω τον κατάλληλο τρόπο  ώστε να την περιγράψω εδώ!

Για αυτό λοιπόν,  θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην σπεύδετε να αγοράζετε οτιδήποτε αναφέρω,  είναι απλές αναφορές και όχι προτάσεις,  τουλάχιστον όχι δίχως να κάνετε την προσωπική σας έρευνα αγοράς..  άλλωστε το διαδίκτυο προσφέρεται με το παραπάνω για διασταύρωση πληροφοριών..

*με αφορμή τη φωτογραφία μου,  να κεράσω μπύρες ή κάνει πολύ κρύο ακόμη;)
**κουράστηκα να κάνω ερωτήσεις σειρά σας τώρα (ξέρω πως δεν καταλαβαίνετε αλλά δε πειράζει,  καταλαβαίνω εγώ;)
***μου επιτρέπετε;;;  ένα φιλί και μια αγκαλιά,  τα έχω απόλυτη ανάγκη :)))*******


****όχι,  ''το μυστικό''  δεν ήταν ένα σοβαρό βιβλίο,  ήταν  εμπορικό και επιφανειακό,  αλλά ήμουν σε τέτοια φάση και κατάσταση τότε που θα μπορούσα να πιαστώ από οτιδήποτε..  κι ο βασικός του πυρήνας,  στο πολύυυυ βάθος ήταν πολύ ουσιαστικός!

δεν έχω τίτλο

Φόβος,  είναι αυτό που τρυπώνει ύπουλα στο δέρμα σου κι από εκεί στην καρδιά,  στη σπλήνα,  στο στομάχι,  και σφίγγει με δύναμη το περίγραμμα τους.
Φόβος είναι αυτό που αποφεύγεις να σκέφτεσαι,  δίνοντας τις σκέψεις σου αλλού,  αλλά περπατάει  στα σκοτεινά σου δρομάκια και στις άγνωστες στροφές .
Φόβος είναι αυτό που καθημερινά δε δέχεσαι να αναφέρεις ούτε τ όνομα του..  αλλά το βρίσκεις στους αυξημένους σου παλμούς..



..αυτό που το ξορκίζεις ανάβοντας απότομα ένα φως..  οποιοδήποτε φως



.
.
.
αλλά είναι ακόμη εκεί.. 

αλλιώτικη βόλτα

Eίναι εκείνη η απογευματινή ώρα,  που ο ήλιος κάνει τη βόλτα του στα πίσω παράθυρα του σπιτιού,  που βλέπουν προς τη θάλασσα,  τρυπώνει για λίγα λεπτά μέσα από τις γρίλιες,  περπατάει στο ξύλινο πάτωμα,  ξαπλώνει στα σεντόνια μου,  ίσα να ξεκουραστεί τόσο όσο χρειάζεται για να κυλήσει νωχελικά προς τη δύση του..  λίγο πριν το τέλος της ημέρας..

Ήταν αρχές Σεπτέμβρη..








*μου λείπει εκείνο το Φως

Σάββατο κι αυτό_

Από τις πιό αγαπημένες μου μέρες.  Το Σάββατο!
Ιδιαίτερη σχέση,  σας το έχω ξαναπεί.  Εμπνευσμένη μέρα. 
Καφεδάκι σε μαγαζιά αγαπημένα,  χωρίς τσιγάρο,  στριμωχτές καρέκλες,  γίνεσαι σχεδόν ένα με το διπλανό τραπέζι,  αναρωτιέσαι πως θα ανοίξεις χώρο όταν θα έρθει η ώρα να φύγεις,  αλλά ok,  βυθίζεσαι στη Sunday,  sto Lifo και στο Φωτογράφο της Καθημερινής,  βγάζεις τα γυαλιά,  πίνεις μια γουλιά καπουτσίνο,  συζητάς για πράγματα που θεωρούνται πολυτέλεια μέσα στην καθημερινότητα της υπόλοιπης εβδομάδας,  ξαναφοράς τα γυαλιά,  κοιτάζεις τις φωτογραφίες που στολίζουν τους τοίχους,  σκέφτεσαι πόσο διαφορετικά θέματα λατρεύεις εσύ,  αλλά ok,  όλα όμορφα κι αποδεκτά είναι αν κατανοήσεις την διαφορετικότητα του άλλου,  κι άλλη γουλιά από τον καπουτσίνο που,  φτου γμτ γιατί να τελειώνει τόσο γρήγορα,  δυό τρίτα αφρόγαλα κι ένα τρίτο καφέζουμο,  καλύτερα να έπαιρνες καφέ φίλτρου που το φέρνουν και σε κανάτα,  άραγε  συμβαίνει ακόμη αυτό,  κοιτάς γύρω ερευνητικά,  όχι δε συμβαίνει πια αυτό,  έχουν μικρίνει όλα,  έχουν λιγοστέψει και ναι ο φίλτρου δε σερβίρεται πια στην κανάτα..  αν θες διπλό,  το πληρώνεις διπλά..

Μ αρέσει όταν οι φίλοι μου κάνουν πράγματα,  μ αρέσει όταν έχουν όμορφη κι ενδιαφέρουσα προσωπική ζωή,  μ αρέσει όταν τα συζητάμε όλα αυτά και μοιράζομαι τη χαρά τους,  τις εικόνες τους..  και όχι μόνο..
Δεν μ αρέσει όταν οι φίλοι μου είναι γκρινιάρηδες,  μοιράζονται μαζί μου μόνο τα δύσκολα τους,  θέλουν από τη ζωή τους τα πάντα,  δεν έχουν συνειδητοποιήσει ως που μπορούν να φτάσουν τα πόδια τους,  έχουν απωθημένα,  βγάζουν ανταγωνισμό και αντίδραση,  και δείχνουν λύσσα και πείνα..
πείνα και ανασφάλεια για τρυφερότητα,  για σχέση,  για δημιουργία και για καλή διάθεση..
Γιατί αν υποθέσουμε πως κάποια πράγματα σου έχουν λείψει από τη ζωή σου,  δε λέω πως δε σε συμπονώ και δε σε καταλαβαίνω,  αλλά δε φταίω τόσο ώστε να λαμβάνω την αρνητική αντίδραση σου σε κάθε λέξη της οποιασδήποτε κουβέντας μου..

Αυτός ο Γενάρης ήταν μήνας ξεκαθαρίσματος..

the tourist (o τουρίστας)

- Mου έχει φερθεί άσχημα,  είναι πολύ κακός.
- Και τότε γιατί σκοπεύεις να τον ξανασυναντήσεις;
- Γιατί λατρεύω εκείνη την άλλη του πλευρά..

Ο Ιανός,  είναι ο θεός με τα δύο πρόσωπα.  Συμβολίζει το λευκό και το μαύρο,  το καλό και το κακό,  με μια λέξη τις αντιθέσεις.

Όλοι  έχουν δύο πρόσωπα,  το σημαντικό είναι να δεχτούμε και να αγαπήσουμε αυτή την άλλη πλευρά των φίλων μας,  των αγαπημένων μας προσώπων..  μα το πιο σημαντικό είναι να αποδεχθούμε τις αντιθέσεις της δικής μας προσωπικότητας.  Τότε όλα θα δείχνουν πιο εύκολα !

* Ο Τζόνυ Ντεπ ή που μεγάλωσε πια ή που δεν πέτυχε το μπότοξ ;) παρ όλα αυτά σου κόβει την ανάσα.
** Ένας φίλος μου παραπονέθηκε πως η Αντζελίνα Τζολί αδυνάτησε πολύ..  προσωπικά είδα μια θεά..  στη Βενετία..
***  Η Βενετία πιό υπέροχη και ατμοσφαιρική από ποτέ.
**** Ευτυχώς δεν υποψιάστηκα το τέλος της ταινίας οπότε απόλαυσα κάθε της λεπτό.
***** Τελικά και οι ''χαλαρές''  ταινίες έχουν κάποιο λόγο να υπάρχουν ;)))


*Σήμερα,  είδα το πιο όμορφο φεγγάρι,  το πιό λαμπερό και το πιο στρόγγυλο να βγαίνει πίσω από το βουνό.
** Τελικά για όλα φταίει η πανσέληνος,  και λίγο οι ορμόνες μου που χορεύουν τσάρλεστον εις βάρος της ψυχικής μου διάθεσης.
*** Μια μεγάαααλη βόλτα είναι ένας παλιός, κλασσικός και σίγουρος τρόπος εκτόνωσης.
**** Και ναι,  όλα τελικά έρχονται στα ίσα τους αλλά καλό είναι να βάζουμε λίγο κι εμείς το δαχτυλάκι μας ;)))

''βροχερές'' μέρες

Ίσως κάποιες μέρες να μην είναι οι καλύτερες,  όμως θέλω να πιστεύω πως η κάθε μέρα έχει έστω μια υποψία από κάτι καλό !

Από την άλλη,  αναιρώ για κάποια δευτερόλεπτα την εντύπωση των τελευταίων μηνών πως ο κόσμος δεν πάει καλά (οπωσδήποτε σ αυτή τη μάζα που λέγεται κόσμος υπάρχω και ζω ΚΑΙ εγώ),  για να την ξαναφέρω μπροστά μου κάθε φορά και πιο δυνατή.

Όπως μου είπε κι ένα ''φίλος''  τελευταία,  δε μας ενδιαφέρει πια αν προχωράμε αριστερά ή δεξιά,  αλλά το πόσο βαρύ είναι το φορτίο που κουβαλάει ο καθένας μας.

Το είπε και τράβηξε το δρόμο του κι αυτός !

no more black.

εγκατάλειψη

Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Κική Δημουλά

___*

HEREAFTER (η ζωή μετά)

Η Μαρί,  μιά όμορφη δημοσιογράφος βιώνει μια κατάσταση ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
Ο Τζόρτζ έχει το χάρισμα να επικοινωνεί με τους νεκρούς,  αλλά προτιμά να εργάζεται σαν βιομηχανικός εργάτης, από το να εκμεταλεύεται την αδυναμία των άλλων σαν μέντιουμ.
Ο Μάρκους είναι ένας μελαγχολικός πιτσιρικάς που έχει χάσει σε ατύχημα τον δίδυμο αδερφό του.
Ενδιαφέρουσα πλοκή,  και μια σειρά αναζητήσεων και συμπτώσεων που φέρνει τους τρεις άγνωστους κοντά παρ όλη την γεωγραφική απόσταση.

Ο Κλιντ Ίστγουντ θέτει ερωτήματα για το τι ακριβώς συμβαίνει μετά το θάνατο.
Ερωτήματα που δεν παίρνουν απαντήσεις,  αλλά οδηγούν σε ουσιαστικότερο τρόπο ζωής εδώ,  κάτω στη γη. 

Να ζεις ακόμη και την πιό απλή στιγμή/πράξη σαν να προσφέρεις ένα πολύ ακριβό δώρο στον εαυτό σου.  Τα πάντα είναι μια σειρά συμπτώσεων,  ουσιαστικός ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τα γεγονότα κι ακόμη πιό σημαντικό,  να είσαι ΕΚΕΙ όταν το σύμπαν συνωμοτεί θετικά για εσένα !

*η φωτογραφία  από το google

''ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ''

Όταν χωρίσαμε,  είχα τόση ανάγκη να μαθαίνω νέα της,  που σκαρφίστηκα το ψευδώνυμο ''Λιζ Χάμοντ '' και έκανα εγγραφή στο ίδιο site όπου ήταν μέλος εδώ και πολύ καιρό.  Μετά από λίγο καιρό αρχίσαμε να ανταλλάσουμε e-mail.

''H Kάρολαιν κι εγώ είμασταν περίπου δεκατέσσερα χρόνια μαζί.  Όλα εκείνα τα χρόνια,  μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι ποτέ,  μα ποτέ δεν μου έγραψε ούτε και μου απευθύνθηκε με την τρυφερ'οτητα που επιφύλαξε στην ''Λιζ Χάμοντ''  στο πρώτο εκείνο e-mail.  Δεν πρόκειται να το παραθέσω κατά λέξη - μολονότι το θυμάμαι σχεδόν ολόκληρο απ' έξω - μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσωότι δεν θα πιστεύατε τη ζεστασιά,  τη φιλικότητα,  την αγάπη που απέπνεαν εκείνα τα λόγια,  λόγια που απευθύνονταν σε μια γυναίκα εντελώς άγνωστη,  η οποία επιπλέον ήταν και ανύπαρκτη,  που να πάρει!  Γιατί σε μένα δεν είχε γράψει - δεν είχε καν μιλήσει - ποτέ της έτσι;

Σοκαρίστηκα και,  πως να το πω..  πληγώθηκα τόσο πολύ,  που για μέρες δε μπορούσα να της απαντήσω.  Και όταν τελικά κατάφερα να της γράψω,  πρέπει να ομολογήσω ότι φοβόμουν λιγάκι.  Ήταν σαφές ότι,  εάν συνέχιζα αυτή την αλληλογραφία,  θα έβλεπα μια άλλη πλευρά της Κάρολαιν - πλευρά στην οποία δε μου είχε επιτραπεί η πρόσβαση κατά τη διάρκεια του γάμου μας.  Έπρεπε να συνηθίσω αυτή την ιδέα..''

Το απόσπασμα από το βιβλίο του Τζόναθαν Κόου ''ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ.''

Πότε ακριβώς μπήκαμε στο τρυπάκι να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας του net πολύ πιό εύκολα από τους ανθρώπους γύρω μας;  Πως είμαστε σίγουροι για το ποιοί αληθινά είναι αυτοί με τους οποίους συνομιλούμε στα mail,  ή ανταλλάσουμε καθημερινά σχόλια στα blogs;
Γιατί στο net δείχνει να υπάρχει μια αλληλεγγύη του τύπου ''ολοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι''  ενώ στην πραγματική ζωή δεσπόζουν ο ανταγωνισμός,  ο εγωισμός και οι ατομιστές;

εκείνο το μικρό κοριτσάκι

Aν στα επτά μου,  ή στα οκτώ ή στα δέκα,  ήμουν τόσο έξυπνη,  δραστήρια και με έντονη προσωπικότητα,  ώστε να πάω σε ένα συμβολαιογράφο και να του δώσω εντολή,  σαράντα χρόνια μετά να μου παραδοθεί,  ναι σ εμένα την ίδια,  ένα γράμμα,  που έγραψα τότε,  και αφορούσε το πως ήθελα τον εαυτό μου στο μέλλον,  θα υπήρχε με γράμματα καλλιγραφικά μία και μόνη λέξη..  ''τέλεια''..

Στην πορεία,  αν έμαθα κάτι,  ήταν πως το ιδανικό δεν υπήρχε.  Άνοιξα κύκλους και τους διεύρηνα πάντα με μεγάλες προσπάθειες,  κυνηγούσα το τέλειο μα δε το έφερα βόλτα ποτέ.  Από τους πιό απλούς ως τους πιό σύνθετους,  οι κύκλοι μου άνοιγαν,  άνοιγαν και μετά έσκαγαν σα εκείνες τις σαπουνόφουσκες που βλέπουμε να φτιάχνουν φυσώντας το ειδικό εργαλείο,  στους παιχνιδότοπους τα παιδιά. 

Κι αν είχα τη δυνατότητα να δω τον εαυτό μου του σήμερα σ ένα μαγικό γυαλί τότε ;
Το πιό πιθανό θα ήταν πως δε θα το πίστευα.  έλεγα πάντα,  πως για μένα,  η ζωή θα κάνει την εξαίρεση,  πως θα είναι πιό γλυκιά,  πιό καταδεκτική,  πιό μαλακή!
Δεν θα μπορούσε σ εμένα να συνέβαινε αυτό,  ή εκείνο,  αφού ήμουν ένα extra συναισθηματικό κι ευαίσθητο πλασματάκι,  σαν η κυρά ''ζωή'' να ήταν μια μαμά κι εγώ το χαιδεμένο της!

Όπως επίσης δε θα πίστευα τους τοίχους που θα έβλεπα να έχω κτίσει γύρω μου.  Την υπομονή,  την προσμονή,  την επιμονή, και καμμιά φορά τον εγωισμό. 
Την τρέλλα μου και την θλίψη μου.  Τις υπερβολές μου.  Τον κυκλοθυμισμό μου. 
Τις κακές μου στιγμές.  Τα όσα και τους όσους έχω απορίψει.

Το μόνο που ίσως θα ήταν από τότε προβλέψιμο,  κάτι που μάλλον το πήρα κι από τους δυό μου γονείς,  είναι το να μπορώ να κρατάω δυνάμεις στα δύσκολα.  Να μη τα κοιτάω κατάματα τόσο,  ώστε να με παίρνουν από κάτω.  Να γλυκαίνω τις όποιες στιγμές μου.  Να σηκώνομαι και να ξαναπέφτω για να ξανασηκωθώ.  Να θέλω να ουρλιάξω και να ηρεμώ με μια ταινία.  Με μια σκέψη ευχάριστη.  Να πατάω όσο χωρούν τα πόδια μου και να μην με ενοχλεί αυτό!

Δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως φαίνονται.  Περνάμε δύσκολους καιρούς.  Κι αν ακόμη διατηρούμε τις δυνάμεις μας σε προσωπικό επίπεδο,  είναι όλοι εκείνοι γύρω μας που χρειάζονται την βοήθεια μας,  που μελαγχολούν και πέφτουν,  και μετά έρχεται η μιζέρια που δεν την επιτρέπω,  όσο μπορώ,  ούτε στον εαυτό μου ούτε στους ανθρώπους που αγαπώ.

Φτιάχνω όμορφες εικόνες για να τις βλέπω όταν θλίβομαι και να αισιοδοξώ.  Κι αν ακόμη έχω πέσει τόσο που δεν βλέπω μπροστά μου,  τις κρατάω για να είναι το πρώτο που θα αντικρίσω μόλις σηκωθώ. 

Ίσως τελικά,  εκείνο το μικρό κοριτσάκι,  των επτά,  οκτώ ή δέκα χρόνων να ήθελε όταν μεγαλώσει να μου μοιάξει έστω μόνο σ αυτό.  Ίσως να ένιωθε περήφανο,  ίσως και να με ζήλευε λιγάκι!

η πιο γλυκιά μέρα είναι...

η πρώτη μέρα του χρόνου..

ακόμη και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες..
σουςςςςςςς !