εκείνο το μικρό κοριτσάκι

Aν στα επτά μου,  ή στα οκτώ ή στα δέκα,  ήμουν τόσο έξυπνη,  δραστήρια και με έντονη προσωπικότητα,  ώστε να πάω σε ένα συμβολαιογράφο και να του δώσω εντολή,  σαράντα χρόνια μετά να μου παραδοθεί,  ναι σ εμένα την ίδια,  ένα γράμμα,  που έγραψα τότε,  και αφορούσε το πως ήθελα τον εαυτό μου στο μέλλον,  θα υπήρχε με γράμματα καλλιγραφικά μία και μόνη λέξη..  ''τέλεια''..

Στην πορεία,  αν έμαθα κάτι,  ήταν πως το ιδανικό δεν υπήρχε.  Άνοιξα κύκλους και τους διεύρηνα πάντα με μεγάλες προσπάθειες,  κυνηγούσα το τέλειο μα δε το έφερα βόλτα ποτέ.  Από τους πιό απλούς ως τους πιό σύνθετους,  οι κύκλοι μου άνοιγαν,  άνοιγαν και μετά έσκαγαν σα εκείνες τις σαπουνόφουσκες που βλέπουμε να φτιάχνουν φυσώντας το ειδικό εργαλείο,  στους παιχνιδότοπους τα παιδιά. 

Κι αν είχα τη δυνατότητα να δω τον εαυτό μου του σήμερα σ ένα μαγικό γυαλί τότε ;
Το πιό πιθανό θα ήταν πως δε θα το πίστευα.  έλεγα πάντα,  πως για μένα,  η ζωή θα κάνει την εξαίρεση,  πως θα είναι πιό γλυκιά,  πιό καταδεκτική,  πιό μαλακή!
Δεν θα μπορούσε σ εμένα να συνέβαινε αυτό,  ή εκείνο,  αφού ήμουν ένα extra συναισθηματικό κι ευαίσθητο πλασματάκι,  σαν η κυρά ''ζωή'' να ήταν μια μαμά κι εγώ το χαιδεμένο της!

Όπως επίσης δε θα πίστευα τους τοίχους που θα έβλεπα να έχω κτίσει γύρω μου.  Την υπομονή,  την προσμονή,  την επιμονή, και καμμιά φορά τον εγωισμό. 
Την τρέλλα μου και την θλίψη μου.  Τις υπερβολές μου.  Τον κυκλοθυμισμό μου. 
Τις κακές μου στιγμές.  Τα όσα και τους όσους έχω απορίψει.

Το μόνο που ίσως θα ήταν από τότε προβλέψιμο,  κάτι που μάλλον το πήρα κι από τους δυό μου γονείς,  είναι το να μπορώ να κρατάω δυνάμεις στα δύσκολα.  Να μη τα κοιτάω κατάματα τόσο,  ώστε να με παίρνουν από κάτω.  Να γλυκαίνω τις όποιες στιγμές μου.  Να σηκώνομαι και να ξαναπέφτω για να ξανασηκωθώ.  Να θέλω να ουρλιάξω και να ηρεμώ με μια ταινία.  Με μια σκέψη ευχάριστη.  Να πατάω όσο χωρούν τα πόδια μου και να μην με ενοχλεί αυτό!

Δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως φαίνονται.  Περνάμε δύσκολους καιρούς.  Κι αν ακόμη διατηρούμε τις δυνάμεις μας σε προσωπικό επίπεδο,  είναι όλοι εκείνοι γύρω μας που χρειάζονται την βοήθεια μας,  που μελαγχολούν και πέφτουν,  και μετά έρχεται η μιζέρια που δεν την επιτρέπω,  όσο μπορώ,  ούτε στον εαυτό μου ούτε στους ανθρώπους που αγαπώ.

Φτιάχνω όμορφες εικόνες για να τις βλέπω όταν θλίβομαι και να αισιοδοξώ.  Κι αν ακόμη έχω πέσει τόσο που δεν βλέπω μπροστά μου,  τις κρατάω για να είναι το πρώτο που θα αντικρίσω μόλις σηκωθώ. 

Ίσως τελικά,  εκείνο το μικρό κοριτσάκι,  των επτά,  οκτώ ή δέκα χρόνων να ήθελε όταν μεγαλώσει να μου μοιάξει έστω μόνο σ αυτό.  Ίσως να ένιωθε περήφανο,  ίσως και να με ζήλευε λιγάκι!