''ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ''

Όταν χωρίσαμε,  είχα τόση ανάγκη να μαθαίνω νέα της,  που σκαρφίστηκα το ψευδώνυμο ''Λιζ Χάμοντ '' και έκανα εγγραφή στο ίδιο site όπου ήταν μέλος εδώ και πολύ καιρό.  Μετά από λίγο καιρό αρχίσαμε να ανταλλάσουμε e-mail.

''H Kάρολαιν κι εγώ είμασταν περίπου δεκατέσσερα χρόνια μαζί.  Όλα εκείνα τα χρόνια,  μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι ποτέ,  μα ποτέ δεν μου έγραψε ούτε και μου απευθύνθηκε με την τρυφερ'οτητα που επιφύλαξε στην ''Λιζ Χάμοντ''  στο πρώτο εκείνο e-mail.  Δεν πρόκειται να το παραθέσω κατά λέξη - μολονότι το θυμάμαι σχεδόν ολόκληρο απ' έξω - μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσωότι δεν θα πιστεύατε τη ζεστασιά,  τη φιλικότητα,  την αγάπη που απέπνεαν εκείνα τα λόγια,  λόγια που απευθύνονταν σε μια γυναίκα εντελώς άγνωστη,  η οποία επιπλέον ήταν και ανύπαρκτη,  που να πάρει!  Γιατί σε μένα δεν είχε γράψει - δεν είχε καν μιλήσει - ποτέ της έτσι;

Σοκαρίστηκα και,  πως να το πω..  πληγώθηκα τόσο πολύ,  που για μέρες δε μπορούσα να της απαντήσω.  Και όταν τελικά κατάφερα να της γράψω,  πρέπει να ομολογήσω ότι φοβόμουν λιγάκι.  Ήταν σαφές ότι,  εάν συνέχιζα αυτή την αλληλογραφία,  θα έβλεπα μια άλλη πλευρά της Κάρολαιν - πλευρά στην οποία δε μου είχε επιτραπεί η πρόσβαση κατά τη διάρκεια του γάμου μας.  Έπρεπε να συνηθίσω αυτή την ιδέα..''

Το απόσπασμα από το βιβλίο του Τζόναθαν Κόου ''ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ.''

Πότε ακριβώς μπήκαμε στο τρυπάκι να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας του net πολύ πιό εύκολα από τους ανθρώπους γύρω μας;  Πως είμαστε σίγουροι για το ποιοί αληθινά είναι αυτοί με τους οποίους συνομιλούμε στα mail,  ή ανταλλάσουμε καθημερινά σχόλια στα blogs;
Γιατί στο net δείχνει να υπάρχει μια αλληλεγγύη του τύπου ''ολοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι''  ενώ στην πραγματική ζωή δεσπόζουν ο ανταγωνισμός,  ο εγωισμός και οι ατομιστές;