Στην πιο γλυκιά γωνιά του σπιτιού μου, σε φέρνω, και σαν διάττοντας αστέρας, καλύπτεις το ημερολόγιο των εποχών.
Άλλες φορές έρχεσαι στον καφέ της Κυριακής, και ξεφυλλίζεις πρωινές εφημερίδες.
Το ξέρω ότι λαγοκοιμάσαι, αλλά καταφέρνω να σε ανταμώνω, σε μια δροσοσταλίδα, στο μπαλκόνι με τα λούλουδα και τον καπνό του τσιγάρου.
Όμως τα βράδια, γίνεσαι φεγγίτης, κρασί, πατημασιά και ιδρώτας.
Το μέσα πρόσωπο που λάμπει.
Παίζουμε την οδύνη μέσα σε δυο πακέτα τσιγάρα ολοκαίνουργια
Μανόλης Αναγνωστάκης
η φωτογραφία της fofikaki
Το βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι να αλλάξουμε! Θα μπορούσα να το φωνάξω τόσο δυνατά αυτό, που θα με άκουγες μέχρι τη Θεσσαλονίκη...κακό πράγμα οι μνήμες!
ReplyDelete@ ρουντελ
ReplyDeleteεπανω τους παταμε οπως και να εχει ;)))
Όμορφα δάχτυλα .. μεγάλα .. χωρίς κόμπους .. απαλή η αφή τους ..
ReplyDeleteόσο για το .. παιχνίδι,
καρδούλα θα κάνω .. διάλειμμα ... ας παίξουν άλλοι ..
:))
@ meggie
ReplyDeleteθυμαμαι καποτε ειχε πει ενας φιλος για αυτα τα δαχτυλα οτι θα εδιναν αν ηθελαν γερο ξυλο ;)))
αλλοι παλι ρωτουσαν αν παιζουν πιανο..
χαχαχα meggie μου πολυ καλα κανεις οσο αφορα το διαλειμα.. εγω μαζι σου
Διακρίνω στη φώτο το μέσα πρόσωπο που λάμπει...:-)
ReplyDeleteΚαλό Μάρτη,Στελλίνα!
@ ψυχη μου
ReplyDeleteετσι οπως τα λες ειναι ;)))
Όμορφο blog. Καθαρό!
ReplyDeleteΤην καλησπέρα μου.