Ανακαλύπτεις νέους τρόπους επικοινωνίας και προσέγγισης..
Τριγυρνάς σε απάτητους δρόμους..
Γυρίζεις τις σελίδες του αγαπημένου σου βιβλίου..
Ξυπνάς.. Κοιμάσαι..
Σκέφτεσαι..
Ξεπλένεις την αλμύρα από το δέρμα σου..
Απλώνεις τα ρούχα σου στη βεράντα..
Στεγνώνεις την βρεγμένη σου πετσέτα..
και ρουφάς την κάθε σου στιγμή, αντίδοτο στην μελαγχολία ενός φθινόπωρου που έρχεται..
Όλοι υπάρχουν , όλοι είναι κάπου εκεί , το θέμα είναι το αν ποτέ θα τους συναντήσεις...=/
ReplyDeleteχχμμμ μαλλον οχι ;)
ReplyDeleteη ελπίδα μπορεί να παραμείνει ωστόσο ;)
ReplyDeleteοι σκεψεις ειναι της στιγμης.. μετα ολα διαλυονται :):)
ReplyDeleteπόσο δίκιο έχεις γι αυτό :/
ReplyDeleteΌλοι και όλα υπάρχουν αρκεί να απλώσουμε το χέρι και να τα τραβήξουμε δίπλα μας... Κι αν δεν θέλουμε να τα ακουμπήσουμε γιατί απλά φοβόμαστε ότι θα τα χαλάσουμε? Μελαγχολία για ό,τι χάθηκε, αλλά ελπίδα για ό,τι αρχίζει. Κι αν δεν θες να χαθεί?
ReplyDelete@ moutro
ReplyDeleteοχι οχι.. συμφωνω στο οτι ολα ειναι διπλα μας
αλλα στο να απλωσουμε το χερι και να τα φερουμε κοντα μας θα πρεπει να συντρεξουν διαφορες καταστασεις..
να συνομωτησει το συμπαν βρε παιδι μου.. και οχι οταν θελει αυτο, αλλα οταν θελουμε εμεις ;)))))
καλημερα!
Αντίδοτο σε μια γλυκιά μελαγχολία...
ReplyDeletehttp://bit.ly/oTFwOA