υπάρχει έξοδος;

Tα χρώματα υποτονικά,  ένα ζευγάρι πόδια χορεύουν στο νερό,  το μπλε είναι αρχικά διάφανο,  μετά σκουραίνει τόσο που φτάνει το μαύρο.  Κρύο,  στα όρια της παγωνιάς.  Το τοπίο αλλάζει.  Χιόνι λευκό πηχτό,  να το κόψεις με το μαχαίρι.  Στη μέση του άσπρου,  μια καρέκλα.  Είμαι δεμένη επάνω της παρά τη θέληση μου.  Γύρω μου σκοινιά.  Σφίγγουν το στήθος μου τόσο όσο να μη μπορώ να πάρω αναπνοή. Πονάω,  αλλά δε τολμώ να κουνηθώ.. είμαι ακίνητη σα κούκλα.  Ψεύτικη!

Ξαφνικά βρίσκομαι δυό τρία βήματα μακρύτερα.  Με βλέπω..  Χιόνι,  καρέκλα,  σκοινιά..  κάτω από την καρέκλα αίμα..  σκούρο βυσσινί σα κρασί Βουργουνδίας..
Είναι ακριβό,  γιατί μου ανήκει,  είναι το μόνο που μου ανήκει και με εγκαταλείπει,  με αδειάζει αρχίζω και φαίνομαι φτηνή.. δε νιώθω,  δεν σκέφτομαι,  δεν υπάρχω,  δεν είμαι ''εγώ'',  έχει σβήσει το παρελθόν μου,  δεν έχω παλέψει για τίποτα,  δεν έχω ζήσει,  δεν έχω ονειρευτεί,  δεν έχω γνωρίσει τα χρώματα..  τη θάλασσα..  τον ουρανό,  δεν έχω κάνει παιδιά,  δεν ονειρεύτηκα ποτέ για το πως θα τα μεγαλώσω,  δεν μ ενδιαφέρει το παρόν,  δεν μ ενδιαφέρουν οι συνθήκες,  δεν θέλω να φάω,  δεν θέλω να ζεσταθώ,  δεν θέλω να ντυθώ,  δεν θέλω να δουλέψω..