τριάντα

κι άλλα τόσα να είχα πάλι δεν θα μου έφταναν..

dance in the rain

The storm to pass,  it s about learning to dance in the rain.

αν μπορεις

Eίμαι κάπου αλλού..
Δεν θα σου πω που..

μάντεψε..

κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

Θέλω να το ρουφήξω και να το κάνω κτήμα μου,  και μετά να μη προβληματιστώ ποτέ ξανά για τα ίδια πράγματα.
Να το αποστηθίσω για να μη ξεχάσω καμμιά του λέξη,  καμμιά του έννοια ποτέ..

κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

Tις στιγμές που ψάχνεις την ψυχή σου,  είσαι τελείως μόνος.  Δεν είναι επιλεκτική αυτή η μοναξιά,  είναι αναγκαίο κακό.  Βυθίζεσαι κάθε μέρα και πιό πολύ μέχρι τη μέρα που θα φανεί μια μικρή αχτίδα από φως να σκαρφαλώσεις.

Τυχαίνει,  εν τω μεταξύ να παλεύεις να ξεκαθαρίσεις σκέψεις,  βιώματα και συναισθήματα μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου που σ΄αφήνει άφωνη και μαγεμένη,  όχι γιατί σε εκπλήσσουν τα όσα λέει,  αλλά γιατί εκεί μέσα,  στην κάθε αράδα,  με κάθε λέξη,  περιγράφεται το δικό σου εγώ..

Και τότε λες δεν είμαι μόνος..

άτιτλο

Nα κάνεις αυτό που θες,
μα πρώτα να γίνεις κάποιος που μπορεί να θέλει.

Φ.  ΝΙΤΣΕ

γωνιά

Πάντα χρειάζεται ο κατάλληλος άνθρωπος που θα σου μάθει να περπατάς σε μέρη που ίσως δε γνώριζες ποτέ.

Αυτός που θα σε κάνει να ταυτιστείς με τις προσωπικές του αναμνήσεις.

cafe de flore

Θέλω καιρό να γράψω να γράψω για αυτή την ταινία,  που μου είχε αρέσει τόσο πολύ ο τίτλος και την περίμενα,  την περίμενα και φαντασιωνόμουν τα χίλια μύρια σχετικά με το σενάριο.

Δυό μεγάλες αγάπες,  η μια, χρονολογικά τοποθετημένη κάπου στη δεκαετία του '60,  ανάμεσα σε μια μια μητέρα κι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.  Πόσο πιό μεγάλη αγάπη από αυτή;  Πόσο πιό ανιδιοτελής και πολύτιμη;
Κι όμως,  ο σεναριογράφος θέλει να την μετατρέψει σε αγάπη κτητική,  εγωιστική,  μια αγάπη λάθος γιατί έχασε τα όρια του μέτρου.

Η δεύτερη,   μια αγάπη ερωτική,  τοποθετημένη στο σήμερα.  Ένας άντρας και μια γυναίκα στο τέλος μια σημαντικής σχέσης.  Ο χρόνος που φθείρει.  Αυτός,  φεύγει με μια άλλη γυναίκα.  Αυτή μένει πίσω και πονάει.  Πονάει τόσο όσο κάθε αγάπη που προσπαθείς να ξεριζώσεις από μέσα σου.  Ο χρόνος τη βοηθάει να συνέλθει.  Άλλωστε αυτός λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός.
Αυτός,  και τα όνειρα που βλέπει τις νύχτες που την παραπέμπουν σ αυτή την ίδια την άλλη σχέση,  της μάνας και του παιδιού.
Απλά αυτή τη φορά το τραγικό λάθος θα αποφευχθεί..

μετά την πανσέληνο

Eίναι χνουδωτή και τρυφερή.  Όταν σε έχει ανάγκη,  νιαουρίζει στα πόδια σου.  Όταν νιώθει τον κίνδυνο,  καμπουριάζει.
Είναι μαλακιά,  όσο χρειάζεται και όταν χρειάζεται.  Την κατάλληλη στιγμή,  μπορεί να γίνει τόσο σκληρή,  όσο και μη αναγνωρίσιμη.

Λατρεύει τα χρώματα αν και περιορίζεται στο άσπρο μαύρο.  Το ίδιο άσπρο μαύρο υπάρχει και στις σκέψεις της,  ή επάνω ή κάτω..  ύψος ή βάθος,  μέση λύση ποτέ..

Τελειομανής για αυτό και πολλές φορές χάνει τις αντοχές της,  για να επιστρέψει δυναμικότερη μετά από ένα μικρό διάλλειμα.

Αγαπάει με την ψυχή της τα μυριάδες πράγματα που κατακλύζουν την ψυχή της.

Λυπάται,  φοβάται,  πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και στον επόμενο τόνο κάνει άλματα.  Αγαπάει πολύ το έδαφος που περπάτησε από μικρή.  Ίσως και για αυτό να πονάει τόσο.  Πονάει να νιώθει πως ότι περπάτησε γκρεμίζεται.

Αγαπάει τη βροχή.  Ξεπλένει πατημασιές και ανθρώπους,  και είναι σα να ξεκινάει από την αρχή.  Ναι,  το πιστεύει αυτό το ξεκίνημα.  Πέρα από κάθε κινδυνολογία,  πέρα από ξένα συμφέροντα.  Ο κόσμος θα αλλάξει θέλουν δε θέλουν μερικοί.

Έχει μάθει πως ευτυχία είναι,  όταν πέσεις στο ποτάμι,  να προσαρμόσεις το σώμα σου στο νερό.  Να ξέρεις τι θέλεις.  Να ξέρεις να συγχωρείς κυρίως τον εαυτό σου.  Να αναγνωρίζεις τα συν.  Να μην επικεντρώνεις στα πλην.

Ευτυχία είναι να γδαρθείς σε όλους τους τοίχους και να βγεις με τη γούνα σου καθαρή.  Και το κέφι σου ακέραιο.



*στη φωτογραφία κεραμιδόγατα στην πάνω πόλη..  αρσενική ή θηλυκη,  ποιός να ξέρει..

σκέψεις κομμάτια

Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να μισήσει τον εαυτό του;
Κατά πόσο μπορεί να αναγνωρίσει τα λάθη του;  Να αποκτήσει επίγνωση των πράξεων του;  Να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή;  Να τοποθετήσει από την μια αυτό που έχει μισήσει,  κι από την άλλη το πως θέλει να προχωρήσει;

Πέρα από τα διάφορα κουτάκια που έχω για να τοποθετώ τις σκέψεις μου χρειάζομαι επειγόντως ένα καλάθι αχρήστων.  Αν και ακόμη κι εκεί,  τα τσαλακωμένα,  πεταμένα χαρτιά βρίσκονται σε ορατό πεδίο.

Κάποτε απέδωσα πολλά θέματα σε μια και μόνο λέξη,  ''εξάρτηση''.  Κάπου διάβασα πως η εξάρτηση απαιτεί δύο ''αρρώστους''.  Ο ένας,  ο υποτιθέμενος εξαρτημένος,  κι ο άλλος που ικανοποιείται από αυτή την ενέργεια.  Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε να παρηγορήσει κάποιον αυτή η σκέψη!

Ίσως μια άφεση αμαρτιών από εσένα για σένα,  ένα τεράστιο ''σε συγχωρώ''  δώρο στον εαυτό σου.

Θα ήταν εφικτό;

όλα είναι κόμικς

από εδώ

και εδώ

Αθήνα - Θεσσαλονίκη

http://evapsarrou.blogspot.com/

http://metofeggariagalia.blogspot.com/

Πρώτα,  είδα τη φωτογραφία της,  εκείνη με τις φράουλες.  Αυτό μ' έκανε να την ψάξω λίγο περισσότερο.  Οι φωτογραφίες της στο flickr με ενθουσίασαν.  Μετά,  έμαθα το blog της.  Η αισθητική με άγγιξε.  Ο τρόπος που γράφει είναι εκπληκτικός.  Ίσως να έχουμε κοινά σημεία,  ίσως η Εύα να έχει φτιάξει ένα σύνολο πραγμάτων,  που δεν μπορώ να μη σταθώ και να μη θαυμάσω.  Άτομο κυρίως οργανωτικό κι έπειτα,  απόλυτα δημιουργικό.


Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.  Ένα e-mail από την πλευρά μου και μια υπέροχη πρόταση από τη δική της.

Πως να πω όχι σε κάτι τόσο όμορφο;
Σε ένα blog φωτογραφικό,  εικόνες δικές μου και της Εύας ενωμένες ανά δύο σε κάθε ανάρτηση και με ένα διαφορετικό,  αλλά κοινό θέμα τη φορά;  Τι πιο ενδιαφέρον;  Τι πιο τέλειο;

Βέβαια ή Εύα ζει στην Αθήνα κι εγώ στη Θεσσαλονίκη,  κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη διαφορά.  Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε μια εικαστική συμφωνία εικόνων από κάθε γωνιά που μας προκαλεί το ενδιαφέρον!

Το καινούργιο μας blog θα το βρείτε εδώ..

Τη σχετική ανάρτηση της Εύας θα τη διαβάσετε εδώ..