μετά την πανσέληνο

Eίναι χνουδωτή και τρυφερή.  Όταν σε έχει ανάγκη,  νιαουρίζει στα πόδια σου.  Όταν νιώθει τον κίνδυνο,  καμπουριάζει.
Είναι μαλακιά,  όσο χρειάζεται και όταν χρειάζεται.  Την κατάλληλη στιγμή,  μπορεί να γίνει τόσο σκληρή,  όσο και μη αναγνωρίσιμη.

Λατρεύει τα χρώματα αν και περιορίζεται στο άσπρο μαύρο.  Το ίδιο άσπρο μαύρο υπάρχει και στις σκέψεις της,  ή επάνω ή κάτω..  ύψος ή βάθος,  μέση λύση ποτέ..

Τελειομανής για αυτό και πολλές φορές χάνει τις αντοχές της,  για να επιστρέψει δυναμικότερη μετά από ένα μικρό διάλλειμα.

Αγαπάει με την ψυχή της τα μυριάδες πράγματα που κατακλύζουν την ψυχή της.

Λυπάται,  φοβάται,  πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και στον επόμενο τόνο κάνει άλματα.  Αγαπάει πολύ το έδαφος που περπάτησε από μικρή.  Ίσως και για αυτό να πονάει τόσο.  Πονάει να νιώθει πως ότι περπάτησε γκρεμίζεται.

Αγαπάει τη βροχή.  Ξεπλένει πατημασιές και ανθρώπους,  και είναι σα να ξεκινάει από την αρχή.  Ναι,  το πιστεύει αυτό το ξεκίνημα.  Πέρα από κάθε κινδυνολογία,  πέρα από ξένα συμφέροντα.  Ο κόσμος θα αλλάξει θέλουν δε θέλουν μερικοί.

Έχει μάθει πως ευτυχία είναι,  όταν πέσεις στο ποτάμι,  να προσαρμόσεις το σώμα σου στο νερό.  Να ξέρεις τι θέλεις.  Να ξέρεις να συγχωρείς κυρίως τον εαυτό σου.  Να αναγνωρίζεις τα συν.  Να μην επικεντρώνεις στα πλην.

Ευτυχία είναι να γδαρθείς σε όλους τους τοίχους και να βγεις με τη γούνα σου καθαρή.  Και το κέφι σου ακέραιο.



*στη φωτογραφία κεραμιδόγατα στην πάνω πόλη..  αρσενική ή θηλυκη,  ποιός να ξέρει..