el orfanato (το ορφανοτροφείο)

O φόβος χθες το απόγευμα είχε φωλιάσει μέσα στις θέσεις 10 και 12 στην 9η σειρά του Ολύμπιον.
Αναπνέαμε υγρές ξένες ανάσες και λασπωμένες σόλες παπουτσιών.
Το σκοτάδι μας κατάπινε ξεγελώντας μας με μιά ατμόσφαιρα ζεστή!

Ζω την προβολή, περπατώ σε αραχνιασμένα υπόγεια, ακούω παιδικές κραυγές και παίζω με αμηχανία το λουράκι της τσάντας μου. Παρά λίγο να ξηλώσω μία μία τις χάντρες μέχρι να πονέσουν τα νύχια μου! Φοβάμαι σου έχω πει πόσο φοβάμαι σε ταινίες τρόμου, οι δυό κυρίες μπροστά μας έφυγαν στα πρώτα λεπτά, φοβάμαι σου λέω αλλά νοιώθω 'κάπως' που το αντέχω.
Ευτυχώς που σ έχω πάντα δίπλα μου και παίζω με τον ώμο σου, βάζεις το χέρι σου επάνω μου, ακουμπάω το κεφάλι μου στο λαιμό σου. Καμμιά φορά γελάω με την μουσική, η ισπανική διάλεκτος με σκεπάζει με ζεστές κουβέρτες ως τα μαλλιά, σε ταίζω μπουκιές σοκολάτας και πετάω χρωματιστά χρυσόχαρτα στους πρωταγωνιστές.

Φεύγοντας γελάμε, γελάμε πολύ..
κι όλο το βράδυ δε ξεκολλάω το σώμα μου από το δικό σου..
ούτε δευτερόλεπτο!!