cafe de flore

Θέλω καιρό να γράψω να γράψω για αυτή την ταινία,  που μου είχε αρέσει τόσο πολύ ο τίτλος και την περίμενα,  την περίμενα και φαντασιωνόμουν τα χίλια μύρια σχετικά με το σενάριο.

Δυό μεγάλες αγάπες,  η μια, χρονολογικά τοποθετημένη κάπου στη δεκαετία του '60,  ανάμεσα σε μια μια μητέρα κι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.  Πόσο πιό μεγάλη αγάπη από αυτή;  Πόσο πιό ανιδιοτελής και πολύτιμη;
Κι όμως,  ο σεναριογράφος θέλει να την μετατρέψει σε αγάπη κτητική,  εγωιστική,  μια αγάπη λάθος γιατί έχασε τα όρια του μέτρου.

Η δεύτερη,   μια αγάπη ερωτική,  τοποθετημένη στο σήμερα.  Ένας άντρας και μια γυναίκα στο τέλος μια σημαντικής σχέσης.  Ο χρόνος που φθείρει.  Αυτός,  φεύγει με μια άλλη γυναίκα.  Αυτή μένει πίσω και πονάει.  Πονάει τόσο όσο κάθε αγάπη που προσπαθείς να ξεριζώσεις από μέσα σου.  Ο χρόνος τη βοηθάει να συνέλθει.  Άλλωστε αυτός λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός.
Αυτός,  και τα όνειρα που βλέπει τις νύχτες που την παραπέμπουν σ αυτή την ίδια την άλλη σχέση,  της μάνας και του παιδιού.
Απλά αυτή τη φορά το τραγικό λάθος θα αποφευχθεί..