επαναλαμβάνομαι

Eίχαμε πάει για μπύρες με μια φίλη,  από αυτές που νιώθεις τον εαυτό σου τυχερό όταν τις έχεις.
Ήταν εκείνες οι μέρες του Σεπτέμβρη που έχοντας χορτάσει τον ήλιο,  την αλμύρα και την άμμο,  αναζητάς  κουβέντα ψαγμένη και τους φίλους που έχουν χαθεί στο απόλυτο ''τίποτα'' του καλοκαιριού.

Έρχεται ο νεαρός να πάρει παραγγελία,  τον κοιτάζω..  λέω μπααα  με γελούν τα μάτια μου...
Ξανακοιτάζω..  και το τολμώ..
-  Σταύρο!
-  Ναι;
-  Εδώ είσαι τις Τετάρτες;
-  Γιατί..  τις άλλες μέρες που είμαι..
-  Στην ακτή..

Με κοιτάζει..
-  Εσύ ποιά είσαι;

Ήθελα να του πω,  αυτή που της φέρνεις καφέ,  δυό φορές την εβδομάδα.  Ήθελα να του πω,  αυτή που σε βλέπει να λιώνεις όλη μέρα στον ήλιο..  αυτή με το θαλασσί ριγέ μπικίνι,  το 500σέλιδο βιβλίο και το parker μολύβι ανάμεσα,  τα άφιλτρα,  τον διπλό freddo,  τα κόκκινα πρεσβυωπίας,  τα cucci του ήλιου,  σαγιονάρες λευκές,  άφιξη λίγο πριν τις 10.00,  ξαπλώστρα εκεί που σκάει το κύμα,  αποχώρηση γύρω στις τρείς, στις 12.00 στη θάλασσα,  μετά τη 1.00 κεράσια..

Κατάλαβε,  χαμογέλασε.
-  Ξέρεις ποιοί άλλοι είναι μέσα;  ρώτησε και μου έδειξε το εσωτερικό του καφέ..

Φαντάστηκα πως κοιτάζοντας πίσω μου,  θα έβλεπα τον ομπρελά παρέα με τον λουκουματζή και τρόμαξα.  Ήταν οι μέρες εκείνες του Σεπτέμβρη που θέλεις να αφήσεις ότι έβλεπες σχεδόν καθημερινά,  πίσω σου.  Οι μέρες εκείνες που βλέπεις μπροστά,  κάτι σαν νέα αρχή..





Φέτος,  τον Σταύρο δεν τον είδα ακόμη.
Ίσως να ξεκινάει τη δουλειά όταν η σεζόν είναι στο φουλ..  κάπως έτσι δε λένε το δίμηνο Ιούλιος  -  Αύγουστος;