Oι συναντήσεις των ανθρώπων διακρίνονται από τη συντομία ενός καφέ. Κρατούν όσο χρειάζεται να αλλάξει η μέρα σε νύχτα. Πίσω από ένα τζάμι θαμπό, ή στην αυλή ενός cafe bar, φευγαλέα βλέμματα και λέξεις βιαστικές, όσο ο ιδρώτας να στεγνώσει στο σώμα, όσο το σώμα να ξεκουραστεί και να περιεργαστεί αυτόν που κάθεται απέναντι, όσο το αυτί να αρπάξει λέξεις, και το μάτι εικόνες και πριν καν προλάβει να τις αναλύσει, ή να συνηθίσει σε μια εξιστόρηση διαφορετική.
αχ και πόσο θα ΄θελα να πίναμε τώρα ένα καφέ μαζί
ReplyDeleteόπως τότε..
θυμάσαι;
φιλιά πολλά αστέρι μου
@ anima
ReplyDeleteχαθηκαμε και δε ξερω αν θα μπορουσαμε να ξαναβρουμε εκεινα τα ιχνη που μας ειχαν φερει κοντα
θα προσπαθουσαμε παντως
φιλια
ενας καφε, ενα ποτο, ενα οποιοδηποτε ροφημα μερικες φορες ειναι αρκετο για να εκμηδενισει αποστασεις. Αποστασεις πραγματικες και πλασματικες. Δεν χρειαζεται να υπαρχει βιασυνη. Ισως να νιωθεις τον χρονο να κυλαει πιο γρηγορα επειδη περνας καλα :)
ReplyDeleteΚαλημεραααα
@ dee dee
ReplyDeleteοχι οχι κανενα θεμα βιασυνης
ειναι τοσο οσο
και ισως αυτο το κανει ακομη πιο συναρπαστικο και ομορφο
καλημερουδια!
@ ευη
ReplyDeleteεμενα μου αρεσουν ΟΛΕΣ αυτες οι φωτογραφιες και πολυ τις ζηλευω και πολυ θα ηθελα να κανω κατι αναλογο ;)))
καλημερες!
Ενδεχεται την αλλη εβδομαδα να μην εχω την Ισμηνη....θα ερθω να σε παρω για καφεδακι :)
ReplyDelete@ ok
ReplyDelete