''ακόμη και στον παράδεισο κάποιος μπλοφάρει''

Ειιι πσιττττττττ..
Διαβάζουμε ένα βιβλίο όλοι μαζί το θυμάστε;
Το αγοράσατε;  Το δανειστήκατε;  Αξίζει τον κόπο..  περιέχει ιστορίες μικρές,  ευκολοδιάβαστες και έξυπνες..

Να κάτι που ξεχώρησα από την Τρίτη ιστορία.. (ακόμη και στον παράδεισο κάποιος μπλοφάρει)

''Πόσο θα ήθελε να τα ξαναβρούν μετά από έναν μεγάλο καβγά και να ξαναζήσουν το πάθος του πρώτου μήνα της γνωριμίας τους!  Να κάνουν έρωτα κι αυτή να γραπώνεται στο σώμα του και να σπαρταράει και στα μάτια της να βλέπει μόνο το βλέμμα του..''

Ποιός δεν θα ήθελε;

Και στο τέλος..

''Βγαίνω να πάρω τσιγάρα'',  φώναξε.  Ήταν βέβαιος ότι αμέσως μόλις άκουγε την πόρτα να κλείνει,  εκείνη θα έτρεχε να ψάξει το σακάκι του.  Περίμενε ένα λεπτό στο κούφωμα της πόρτας.  ''θέλεις να σου φέρω κάτι;''  Σιωπή.  Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω μ' ένα χαμόγελο θριάμβου στα χείλη.  Τελικά,  είμαι αθεράπευτα ρομαντικός,  είπε μέσα του.''


Οι φωτογραφίες ήταν από την χθεσινή έκπληξη στα μέηλ μου.. από την Μαριέλα.
Δεν είναι πολύ ζεστές και ωραίες;  Τα γλυκάκια ζωγραφιστό δωράκι για να τα φάμε όλοι μαζί..

Περιμένω τα σχόλια και τις δικές σας φωτογραφίες..


update:
η Μαριέλα μας έστειλε και καφεδάκι.. :) δεν είναι υπέροχο;

να νιώθεις μπλε να ντύνεσαι κόκκινα

E ναι!  Με κέρδισε..

-

''Άμα θέλω να δω κόκκινο,  βλέπω κόκκινο'',  του είπε μια φορά.
Ο γιατρός ξερόβηξε.
''Ο τοίχος τώρα είναι κόκκινος.  Άμα κοιτάξω κάτι έντονα παίρνει το χρώμα που θέλω εγώ.''
''Και αυτό σε ευχαριστεί Μιράντα;''
''Η θέληση μου διατάζει.''
''Κι αυτό σου δίνει ικανοποίηση λοιπόν,  ότι έχεις αυτή τη δύναμη;''

-

Θα μπορούσε να πνίξει ένα μωρό,  όχι να το σφάξει.  Να το πνίξει από αγάπη,  χάδια,  φιλιά.  Όταν η αδελφή της ήταν πολύ μικρή,  την έβαζε στην μπανιέρα και τη σαπούνιζε και τη φιλούσε και τη γαργαλούσε κι εκείνη πνιγόταν στα γέλια,  κατακόκκινη από ευχαρίστηση.

-

Νομίζω ότι θα θέλω να το αντιγράψω ολόκληρο..  αλλά θα προσπαθήσω να είμαι συγκρατημένη,  άλλωστε η ευχαρίστηση βρίσκεται σε κομμάτια,  κι εγώ θέλω να τα δαγκώσω αργά και απολαυστικά..

-

Στις πρώτες σελίδες μιλάει για μια Citroen.
Υπήρξαν δύο στη ζωή μου,  μια εκείνη βαριά,  η φαρδιά που είχε ένα τρόπο να σηκώνεται στις λακούβες και τους ζόρικους δρόμους..  η άλλη ήταν το αμέσως επόμενο μοντέλο,  το καινούργιο..
Μπεζουλί και οι δυο..  θυμάμαι ακόμη τους αριθμούς!

-

Αυτό με τις φωτογραφικές μηχανές που δεν κάνουν αυτό που τους λες αλλά έχουν δικό τους προγραμματισμό και άποψη και θέλουν και κατάλληλο φωτισμό για να βγάλουν μια τοση δα απλή φωτογραφία,  δεν το κατάλαβα ποτέ..  αύριο θα δοκιμάσω πάλι,  ιδιαίτερα αν έχει ήλιο..


περιμένω τα σχόλια σας..

ψηφίζουμε!

Eδώ είμαι!
Πω πω πω συμμετοχές,  κι από φίλους τι να πω,  έχω μείνει έκπληκτη,  αλλά τι να λέω,  πως δε το περίμενα;  Αφού από μέσα μου ευχόμουν να έρθετε όλοι και είχα σταυρώσει και τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη χχχ

Τα βιβλία λοιπόν που προτάθηκαν είναι τα εξής..

1)  πατρική κληρονομιά του Φίλιπ Ροθ

2)  η μητέρα του σκύλου του Παύλου Μάτεση

3)  όλοι φοβούνται τον έρωτα της Μάρως Βαμβουνάκη

4)  Ο μεγάλος Γκάτσμπυ του Σκοτ Φιτζέραλντ

5)  να νιώθεις μπλε να ντύνεσαι κόκκινα της Έρσης Σωτηροπούλου

6)  χορεύουν οι ελέφαντες της Σοφίας Νικολαίδου

7)  Σολάρις του Λεμ Ντανίσλαβ

Αν έχετε να προσθέσετε ή αν παρέλειψα κάτι,  εδώ είμαστε και βάζουμε και βγάζουμε ότι θέλουμε..
Κυρίως όμως να ψηφίσουμε..
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο,  αφού κι εγώ δε το κρύβω ότι τα θέλω ΟΛΑ!

να διαβάσουμε ένα βιβλίο όλοι μαζί;

Έχω την εντύπωση ότι αυτό το blog έχει χάσει πολλούς από τους φίλους του,  και δε το κρύβω ότι παίρνω όλη την ευθύνη επάνω μου!
Μια τα προσωπικά μου,  μια η διάθεση μου,  μια το ότι έχω καιρό να γράψω σε καθημερινή βάση,  μας απομάκρυναν αλλά..  αν απόμειναν έστω δυό τρεις..
Η summertime είχε μια πολύ ωραία ιδέα και μάλιστα μου θύμισε ότι πέρσι περίπου τέτοιο καιρό,  είχαμε κάνει το ίδιο πράγμα.  Ποιό ήταν αυτό;  Το να διαβάσουμε όλοι μαζί ένα βιβλίο..

Τι λέτε ψήνεστε;
Δεν είναι μια καλή ευκαιρία να ζεσταθούμε μέσα στην καρδιά του χειμώνα;  Να βρούμε ένα τίτλο,  να το αγοράσουμε ή να το δανειστούμε από κάποια βιβλιοθήκη,  να το ζητήσουμε από μια φίλη,  να το διαβάσουμε όλοι μαζί,  να βρούμε τις παραγράφους που θα μας αρέσουν πιό πολύ,  να τις μεταφέρουμε εδώ,  στα σχόλια,  να βγάλουμε και φωτογραφίες,  το βιβλίο πλάι στον καφέ μας,  ή στο κρεββάτι μας ανάμεσα στα τσαλακωμένα σεντόνια,  ή όπως αλλιώς θέλουμε και να τα αναρτήσουμε ο καθένας στο blog του ή όλα μαζί εδώ σε ένα ποστ..

Μμμ..  ήδη νομίζω ότι έχω αρχίσει να φτιάχνω ατμόσφαιρα..  εσείς;

Περιμένω ιδέες!  Ρίξτε τίτλους..

κόκκινος είναι

Χρώμα:  σαρκώδες κόκκινο γυαλιστερό..
Γεύση:   σοκολάτα με πιπέρι
Υφή:  εσωτερικά ρευστή
Αίσθηση:  χυμώδης,  φρουτώδης
Ακοή:  νότες από την Ανατολή
Ενέργεια:  λευκό άλογο
Αφή:  δέρμα,  χάδι,  ψυχή
Αντίσταση:  γυάλινη
Όνομα:  έ ρ ω τ α ς

Προσοχή:  να απολαμβάνεται αν είναι δυνατόν πριν καταναλωθεί..

αληθινή γειτονιά

Σκεφτήκαμε ότι το ελάχιστο ''κλικ''  αριστερά ή δεξιά κάνει τη διαφορά κι έτσι αυτή τη φορά με πήγε σ΄ένα καφέ,  λίγο πιο ψηλά,  στα φοιτητικά στέκια της πόλης.
Καθίσαμε σ΄ένα από τα μαρμάρινα τραπέζια,  πλάι στο παράθυρο,  απέναντι το σπίτι του Κεμάλ και ηρεμία,  μέσα δυό τρία άτομα.
Άρχισα να του μιλάω,  σπάνια ξεκίναγε από μόνος του την κουβέντα,  με κοιτούσε μεσ΄το στόμα όπως πάντα κι έγνεφε.. '' ναι.  όχι..  ά έτσι''..
Σε κάποια στιγμή,  είπε ''λάθος σου'',  κι άρχισα να Με υπερασπίζομαι με όλο εκείνο το πείσμα και την παρόρμηση που με διέκρινε από παιδί!
Απέναντι μου ένας άνδρας με κοίταζε,  πρωτύτερα έπαιζε ένα παιχνίδι,  μάλλον επιτραπέζιο μ΄ένα μικρό αγόρι.
Σκέφτηκα:  ''πως να με βλέπει άραγε;  μια γυναίκα άγνωστη,  εύκολη προς ανάλυση εκφράσεων και κινήσεων;''

-

Ανηφορήσαμε τον πλάγιο δρόμο προς την πάνω πόλη..
Αρχίσαμε τα ίδια..  τώρα μιλούσε αυτός!
Εδώ ο άγιος Νικόλας,  εδώ ο παλιός φούρνος,  εδώ έμενε η κυρά Ευτυχία,  σ΄αυτό το σκαλί καθόταν ο κυρ Παντελής.
Κάθε φορά που ανέβαινα εκεί ψηλά ανατρίχιαζα..
Δεν ήταν τόσο αυτά που έβλεπα μα αυτά που φανταζόμουν εξ αιτίας αυτών που μου έλεγε..
Τα πιο πολλά σπίτια σχεδόν ερείπια,  τα άλλα απαλλοτριωμένα και στη θέση τους κτισμένα καινούργια διώροφα και τριώροφα..  οι δρόμοι ανηφορικοί,  νεοπετρόκτιστοι,  αριστερά δεξιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι εγώ έβλεπα πεζούλες και χώμα,  παιδιά να τα πλένουν οι μανάδες τους στις βρύσες,  γυναίκες με σκούρα ρούχα να λιάζονται στις αυλές και ταψιά με σαββατιάτικα λαδερά να πηγαινοέρχονται στο φούρνο.

-

Βρήκε ένα παλιό γείτονα..
Κάθε φορά κάποιος θα βρισκόταν,  γυναίκα ή άντρας,  νεότερος ή ηλικιωμένος για να ανταλλάξουν εικόνες από τα παλιά..
Αθώος κόσμος..  γεννημένος και μεγαλωμένος σ΄αυτό που κάποιος πολύ σωστά θα ονόμαζε,  γνήσια,  αληθινή γειτονιά!

Παρασκευή απόγευμα

Eίπα..  έχω τη διάθεση να γράψω στο ''φεγγάρι'' και εννοούσα,  να έρθω εδώ,  σχεδόν γυμνή,  περίπου αληθινή όπως παλιά.

Όταν δεν μπορείς να θυμηθείς το πως άρχισες  ή το πως έφτασες ως εδώ ή όπου αλλού δεν έχει σημασία..  σταματάς..  απλά σταματάς..  για να διαπιστώσεις ότι είχες πάρει μια φόρα που κάποια στιγμή σε ξεπέρασε..
Πατάς pause και περιμένεις.  Θέμα χρόνου να δεις τα πράγματα από απόσταση,  αυτό το λέμε ''να δεις τα πράγματα αντικειμενικά''!

Νόμιζα πως τα τελευταία χρόνια,  είχα ξεχάσει τι θα πει ποιότητα,  μέχρι που χθες βράδυ,  στον κινηματογράφο, είδα την ταινία ''argo''..  σίγουρα αυτό το κάτι που της έλειπε ήταν αυτό το συν+ που προσθέτουν η λεπτομέρεια,  το βάθος κι η ποιότητα,  άρα αφού μπορώ να διακρίνω αυτή την έλλειψη..  κάπου μέσα μου υπάρχει ακόμη..

Στον έρωτα σκεφτόμουν,  συνήθως συμβαίνει το εξής..  υπάρχει μια ποιότητα ώσπου ο ένας από τους δυο παύει να βλέπει τα πράγματα από απόσταση.  Μετά απλά λογαριάζεις το κέρδος και σε τέτοιου είδους μετρήσεις δεν υπάρχει ποτέ ποιότητα.


.

τα πουλιά

Αυτά τα αμέτρητα πουλιά που με καλημερίζουν τα πρωινά,  αυτό το αχανές σμήνος από μαύρα φτερωτά πλάσματα που πετούν με ορμή γύρω από τα σπίτια της γειτονιάς μου,  σαν να θέλουν να υπενθυμίσουν,  να πληγώσουν,  να φλυαρίσουν,  ή απλά να δηλώσουν την παρουσία τους..  είναι τόσο ελεύθερα,  τόσο αδάμαστα, τόσο όμορφα και τόσο δεμένα μεταξύ τους ακόμη κι όταν δύο και τρία ή και περισσότερα σμήνη ενώνονται το ένα με το άλλο,  ακόμη και τότε διατηρούν την προσωπική τους δύναμη φτιάχνοντας απίστευτα σχήματα που μπερδεύονται το ένα με το άλλο αλλά τόσο μαγικά,  και με τόση ισοροπία κρατούν την αυτοδυναμία τους!
Σαν ένα καλειδοσκόπειο με φόντο ουρανό και χάντρες πουλιά!
Σαν ταινία του Χίτσκοκ!

συναισθήματα

Eίμαι βέβαιη,  ότι όλοι έχουμε την καλή διάθεση για σχέσεις ειλικρινείς,  ανιδιοτελείς,  μα κυρίως ελεύθερες και αυθόρμητες.
Και είναι φορές που έχουμε νιώσει ένα μόλις βήμα πριν την ολοκλήρωση αυτού του γοητευτικού συναισθήματος.
Μέχρι τη στιγμή,  που απογοητευμένοι θα αντιληφθούμε ότι ένα μικρό,  μα καθόλου μηδαμινό κομμάτι λείπει για να συμπληρώσουμε το παζλ που τόσο καιρό παλεύαμε να συναρμολογήσουμε..
Το ίδιο μήκος κύμματος,  ακόμη κι αν υπάρχει θα πρέπει να συνοδεύεται από εκείνες τις φωτεινές κλωστές,  σαν αόρατα νήματα που ενώνουν το ''είναι του άλλου με το δικό σου''!
Τότε και μόνο τότε οι σχέσεις αποκτούν ένα απόλυτα αληθινό,  απόλυτα μαγικό.. δούναι λαβείν..