καταφύγιο

Πρωτομπήκα στο διαδίκτυο ένα Μάιο,  λίγα χρόνια πριν.  Google,  ένα forum μαγειρικής,  chat..  Πέντε μήνες μετά,  έμαθα ότι ο κάθε κοινός θνητός θα μπορούσε να φτιάξει κάτι δικό του,  κάτι σα site στην πιό απλή του μορφή..  Στ΄αλήθεια θαύμαζα δυό τρεις φίλους που είχαν κάνει ήδη το δικό τους blog,  το θεωρούσα σπουδαίο επίτευγμα..  Είπα,  θέλω κι εγώ και το έκανα..
Το ήθελα πολύ..  το μυαλό μου δούλευε υπερωρίες,  τι θα γράψω,  πως θα το γράψω,  ποιές λέξεις να χρησιμοποιήσω..  να σκαρφιστώ ιστορία,  να γράψω για τα προσωπικά μου..  να γράψω για βιβλία,  να γράψω για σινεμά..  είχα ένα κόσμο που μου περίσσευε κι ήθελα να ακουμπήσω κομμάτια του εδώ μέσα..
Στην πορεία,  τα blogs άλλαξαν..  ήρθε το facebook,  η πιο άμεση επαφή.. πιο φανταχτερή,  πιο κραυγαλέα,  πιό λαική..
Άλλαξε και του καθενός μας η ζωή,  μαζί κι η δική μου..
Άλλαξαν και τα γούστα,  καταλαβαίνω απόλυτα τους χίλιους μύριους που έστριψαν και χάθηκαν αριστερά και δεξιά,  το blog μου έπαψε να μου μοιάζει με δώρο από τον Αη Βασίλη,  έπαψε να έχει την λάμψη ενός λούνα παρκ..  έπαψε να είναι παιχνίδι..
Παρέμεινε αυτό που ήταν πάντα,  αυτό που είναι αφαιρώντας κάθε ζαχαρωμένη επικάλυψη..  ένα καταφύγιο..

Τίποτα περισσότερο,  τίποτα λιγότερο..