καληνύχτα

Απόγευμα,  φθινοπωρινή βροχή.
Ένα μήνυμα δικαιολογεί αυτό το ''γιατί''  που με χτυπούσε πισώπλατα όλη τη μέρα..
Η μελαγχολία δεν είναι απλά συναίσθημα,  έχει όγκο,  αιτία.. έχει πρόσωπο..
Δυο όμορφα φουσκωτά μάγουλα κι ένα κατακόκκινο χαμόγελο έφυγαν μακριά..

Καληνύχτα κοριτσάκι
να περνάς όμορφα εκεί ψηλά

ψηλάφηση

Κι έτσι όπως ο χρόνος κυλάει και σπρώχνει μήνες κι εποχές άρχισαν να δένουν μέσα μου όλα τα αόριστα κομμάτια του παζλ.  Κι έτσι ένα κομμάτι μου μου είναι πια αναγνωρίσιμο καθώς ενώνονται στιγμές σα μικρά μονοπατάκια,  σε μεγάλους δρόμους κι έπειτα,  με δύναμη σε μια κεντρική αρτηρία,  σε ένα κόμβο.  Άλλες φορές αυτή η δύναμη γρατσουνάει την ψυχή κι άλλες κατακάθεται απαλά και με ζεστασιά στα χέρια μου σα φλυτζάνι γεμάτο με ζεστό καφέ.

Έχει ομορφιά αυτή η ψηλάφηση,  κι έχει και αξία..  μια αξία θάρρους και την Μη αποδοχή μιας απειλητικής προσωπικής ήττας!

σκέψεις

Από το μυαλό μου περνάνε 100.567.987.093.123.435.840.134 σκέψεις.  Σα τα πουλιά,  έρχονται τυφλά,  χτυπούν με δύναμη επάνω μου και μετά παφ πέφτουν κάτω νεκρές.  Μου την ακουμπούν αυτή τη δύναμη.  Η ένταση κάποια βράδια μου δημιουργεί αυπνίες αλλά τα πρωινά ξυπνάω από το φως του φθινοπωρινού ήλιου.  Τις Κυριακές τον απλώνω στο μπαλκόνι μου όλη μέρα,  μαζί με καφέ και γλυκιές μπουκιές από γλυκό.  Το ένα βλέπεις δεν αναιρεί το άλλο κι οι αντιθέσεις είναι ένα πολύ δυνατό κομμάτι της ζωής μας.  Αρχίζω να παρατηρώ και να αντιλαμβάνομαι.  Να συνειδητοποιώ.  Να τώρα,  αυτό το κόκκινο σημείο εδώ,  να ύστερα εκείνο.  Είναι αυτά τα μικρά κι ασήμαντα που περνάνε σα δεδομένα στη ζωή μας,  αλλά αν το καλοπροσέξεις είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.  Αρνητική ή θετική.  Κι αν τα προσέξεις ακόμη περισσότερο ίσως μπορέσεις να τα ξεριζώσεις από μέσα σου.  Γιατί οι σχέσεις είναι καθρέφτης.  Είναι και επιβεβαίωση.  Είναι και συμβιβασμός.  Είναι και κουβέντα,  και δούναι λαβείν,  και τρυφερότητα,  και συννενόηση και είναι και αγάπη,  και έρωτας είναι..

Θέλω να με κοιτάς,  και να βλέπεις εμένα..
Αυτό μόνο!

χρυσό κλουβί

Χρυσό κλουβί δεν συνεπάγεται χρυσό κλειδί.
Κι αν μου πεις πως αυτό θα ήταν το ιδανικό και ιδανικό δεν υπάρχει,  έχω απάντηση..  ένα κλουβί,  είτε είναι χρυσό,  είτε τσίγκινο δεν παύει να είναι ένας τόπος ασφυκτικός..
Κι όταν έχεις φτύσει τη ζωή σου για να μπορέσεις να βγάλεις τα δυό σου πόδια από ένα παπούτσι..  μαθαίνεις σιγά σιγά να περπατάς ακόμη κι αν αυτό σου κοστίσει ακόμη περισσότερα κομμάτια ζωής..
Θέλω να ζήσω την παρουσία σου..  η απουσία σου μ' αφήνει αδιάφορη..

Είδες;  είδες;
Μου έμαθα να με προσέχω..

μπλε

Mε παγώνει η ίδια σου η ανάσα,  το ίδιο σου το άγγιγμα..  ο τρόπος που με πλησιάζεις,  η σχέση που θέλεις να δώσεις ανάμεσα στο δικό μου σώμα και το δικό σου.
Οι σκέψεις μου πολλαπλασιάζονται και γεμίζουν το κεφάλι μου και δεν ξέρω αν σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι τι θα καταλάβεις κι αν έχει πια αξία να καταλάβεις.  Τις αξίες πιστεύω ότι ο καθένας μας τις έδωσε εκεί που νόμιζε ότι έπρεπε,  ή βόλευε.  Εγώ εδώ,  εσύ εκεί..  Το ''μαζί'',  δίχως πρόσωπο και δίχως αίμα..  Μάσκες σιωπής.  Μια σιωπή σχεδόν συνωμοτική,  θαρρείς και κάποια στιγμή χωρίς λέξεις την συμφωνήσαμε..  σχεδόν δεδομένη την θεωρήσαμε..  μια ακαμψία νεκρική,  σιωπηλή και δεδομένη..


Καμμιά φορά τα βράδια,  όταν πέφτω νωρίς για ύπνο,  σε φαντάζομαι,  πλυμμένο κι αρωματισμένο να περνάς εκείνη την είσοδο..  και τρελαίνομαι..  όχι γιατί αυτό θα ήθελες εσύ..  αλλά γιατί εγώ ''τότε'' αποδέχτηκα το να μην έχω θέληση εγώ..

Δεν ξέρω πως καταφέρνουμε και γινόμαστε ακριβώς αυτό που κάποτε μας ανατρίχιαζε και μόνο στη σκέψη!

χωρίς εκπτώσεις

Σκέφτομαι πράγματα,  λέω ''αυτό θα γράψω και μετά τα ξεχνάω''.  Τα στιβάζω στα ασήμαντα!  Θέλω πολύ να γνωρίσω αυτόν που πρόφερε για πρώτη φορά τη λέξη ''βόλτα''.  Αυτή είναι τόσο σημαντική.
Πάω βόλτα / χαλαρώνω / χαζεύω / κυλάει το αίμα μου / εκτονώνομαι /περπατάω / γυμνάζομαι.
Το γυμναστήριο που πήγαινα τις Πέμπτες εκείνου του παγωμένου Φλεβάρη για να μάθω χορό, έγραφε ''ενοικιάζεται'',  το ίδιο και ο παιδικός σταθμός της μεγάλης μου.  Δεν μου κάνει καμμία εντύπωση πια,  το περίεργο θα ήταν ακριβώς το αντίθετο..  να έσφυζαν τα μαγαζιά από ζωή κι από πελάτες.  Είναι άλλα που μας ταλαιπωρούν τον τελευταίο καιρό,  σε χρώμα λίγο πιο μαύρο,  γιατί πάντα υπάρχει αυτό το ''λίγο πιο μαύρο'',  όπως υπάρχει και το είμαι καλά,  ή είμαι σχεδόν καλά,  ή θέλω πολύ αλλά δεν ξέρω πως να το εκφράσω.  Ξέρεις,  μπορεί να περάσεις ολόκληρη ζωή,  χωρίς έκφραση.  Για την πραγματική σου μιλάω.  Αυτή την πηγαία,  από το βάθος σου!  Και μετά είσαι σαν μαριονέτα..  αλλά από την αντίθετη πλευρά.  Δλδ εσύ ορίζεις το πως θα δουλέψουν τα σκοινιά με τα δάχτυλα,  αλλά άλλοι κάνουν τη δουλειά.  Κι έτσι δεν είσαι ποτέ εσύ.  Ίσως κατά βάθος λίγο ηθελημένα,  ή πολύ φοβισμένα..  ή με τα χρόνια πιο περιορισμένα..  Εγώ,  Εσύ,  σπουδαίες λέξεις..  τρία γραμματάκια με τόσο νόημα..  απίστευτο βάθος..  τόσο που στην πορεία μπορεί να χάσεις ακόμη κι αυτή την ίδια σου την ταυτότητα.  Κι ίσως να είναι έτσι καλύτερα,  να χαθείς για να σε ξαναβρείς,  όχι πως θα είναι εύκολο.  Θυμάμαι εκείνο το αγόρι που το είχαν υπνωτίσει για κάποιο λόγο,  και μετά δεν ξυπνούσε.  Ο υπνωτιστής χτυπούσε τα δάχτυλα του,  τα ξαναχτυπούσε..  το αγόρι παρέμενε βυθισμένο.  Δεν ήθελε να ξυπνήσει είπαν..  απλά δεν ήθελε..  μπορεί κι αυτό να είναι μια επιλογή.. όχι όμως δική μου..  ελπίζω όχι η δική μου..

Δευτέρες

Τα Δεν..
αυτά που δεν επέλεξα
αυτά που αγνόησα
αυτά από τα οποία κρύφτηκα

Τα άλλα που κατά καιρούς αγάπησα και ακολούθησα
και στην πορεία με πρόδωσαν
παραμερίζονται και Τα φέρνουν μπροστά..

πολυπόθητη ολοκλήρωση
πουθενά!

ίσως για αυτό οι Δευτέρες θα έχουν πάντα,  μα πάντα μια μικρή δόση μελαγχολίας..  επειδή η συνειδητοποίηση των αποχωρισμών είναι τόσο δύσκολη..  τόσο..

ισορροπίες

Είναι χρονικές περίοδοι,  που νοιώθεις σα να έχεις γεννηθεί μεγάλος.  Σα να μην άκουσες ποτέ παραμύθια,  σαν να μη κοιμήθηκες ποτέ με το αγαπημένο σου αρκουδάκι.
Αυτό τα ''ροζ'' ψήγματα της παιδικής ηλικίας,  αν και ποτέ δεν ήμουν ροζ,  πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου κόκκινο,  πορτοκαλί,  πορτοκαλοκόκκινο..  ψάχνω να ανακαλύψω πάλι.
Ίσως και να έχω βρει τον τρόπο που μου ταιριάζει,  μα θέλει πολύ σκάλισμα..  πολύ!

*

Θα το πω,  αγαπημένη μου εποχή είναι το καλοκαίρι γιατί καταφέρνει να με αποστασιοποιήσει από μια πεζή πραγματικότητα,  αγαπημένοι μου μήνες είναι ο Σεπτέμβρης,  ο Οκτώβρης,  κι ο Νοέμβρης ακόμη κι ο Δεκέμβρης,  επειδή έχω περιθώρια και δυνάμεις..

*

Περνάω ένα πολύ πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο..  πήγα για καφέ στο καλύτερο μαγαζί της πόλης ever,  είδα την θέα από το επίσης καλύτερο σημείο της πόλης ever,  διάβασα ένα πολύ συμπαθητικό βιβλίο που νομίζω το αδικούν και ο τίτλος και το εξώφυλλο, από την δανειστική βιβλιοθήκη και είδα μια εξαιρετική ταινία με τον Τζέφρυ Ρας που λατρεύω..

όρια

Δεν φταίνε οι άλλοι..
ούτε καν εκείνοι που κατά καιρούς έχουμε δείξει με το δάχτυλο..

εμείς,  εμείς..

μόνο εμείς φταίμε που δεν υπερασπιστήκαμε τα ''ναι''  και τα ''όχι'' μας..

κάπου αλλού

Το έχω πει,  πως αν είχα έστω και μια άκρη κάπου,  σε μια άλλη γωνιά της γης θα είχα ήδη πάρει μαζί μου ότι αγαπώ και θα είχα φύγει από αυτή τη χώρα..

Από την άλλη ποιός μπορεί να σου εγγυηθεί την ευχάριστη παραμονή και ευτυχία;

Κι εδώ πάλι;  κάθε στιγμή κι ένας θάνατος;  αντέχεται;

συσωρευμένα

Όλο λόγια και άνδρες με βαρίδια στους ώμους,  χωρίς χαμόγελο,  χωρίς χαρά..  χωρίς ενέργεια..
Είναι η φύση μου να βλέπω τα όμορφα,  αυτό δε σημαίνει ότι γυρνώ την πλάτη στις δυσκολίες,  τις αντιμετωπίζω σιγά,  κομμάτι κομμάτι παρ' όλα αυτά,  κάποιες στιγμές σαν κι αυτή,  έτσι να με αγγίξεις θα σκάσω..

Ήταν δύσκολος ο χειμώνας,  ήρθε το καλοκαίρι και τα έκανε όλα πιο τρυφερά,  πιο μαλακά..  και τώρα πάλι σιγά σιγά χειμώνας..

αλήτης χρόνος

Θα με ρωτούσες ''που θέλεις να πάμε;''  και θα σημάδευα στον χάρτη Κροατία.  Θα κανόνιζες για τα εισιτήρια,  θα ήταν καλοκαίρι,  Αύγουστος ίσως,  μέρες με ρούχα λιγοστά,  οι νύχτες θα ήταν ολόγυμνες και ιδρωμένες,  τα κρεββάτια άγνωστα, τα σεντόνια θα μύριζαν καπνό και  μπύρα,  σπέρμα και μια ιδέα Ηermes κι η πινακίδα ''HOTEL''  θα αναβόσβηνε σε τόνους μωβ και πορτοκαλί σαν πίνακας του Ηopper.
Τα πρωινά,  θα κατέβαινα στο μαγειρείο και θα σου έψηνα φρέσκιες φέτες από ζυμωτό ψωμί.  Θα σου τις έβαζα στο στόμα σε ελάχιστες μπουκιές μαζί με σταγόνες μαρμελάδας.  Θα ήταν ένα μαρτύριο για σένα και μια ικανοποίηση / ευχαρίστηση για μένα που μέρες μετά,  θα διηγόμουν στους φίλους μου,  πως κατάφερα κι έκανα δικό μου αυτό τον αλήτη τον χρόνο μαζί σου..  


Σεπτέμβρης,  μεσημέρι και βρέχει..

καίει

Βάζεις ένα φλυτζάνι καφτό καφέ κι αρχίζεις και γυρνάς προς τα πίσω τις σελίδες.  Επίπονη διαδικασία.  Πέφτουν οι άμυνες και ξεφλουδίζεται το μέσα.  Γδέρνεται και πονά..
Αντιμετώπιση,  αποδοχή,  αλλαγή..  τα τρία πιο σημαντικά Α.  για να επιλέξεις το παρόν όπου θα μπορούσες να πεις ''όλα καλά''.

*Είναι τώρα που την χρειάζομαι και μου λείπει..  

ΔΕΝ

Περιμένω ένα e-mail και μια απάντηση για αυτά που δεν δέχομαι να δω εγώ με τα δικά μου καστανοπράσινα μάτια σε σχήμα αμύγδαλου και δυό μαύρες γραμμές,  η μία στο κάτω βλέφαρο κι η άλλη στο πάνω να τα τονίζουν,  με ενοχλεί το κλάμερ στα μαλλιά μου,  αφήνω τα μαλλιά ελεύθερα να ξεχυθούν,  ανακούφιση..  αν,  αν,  αν..  εδώ δεν έχει ανακούφιση,  υπάρχει μια πίεση σα να τρυπάς με τρυπάνι,  ή σα να ξεφλουδίζεις κρεμμύδι,  το κρεμμύδι καίει τα μάτια..  κι όλα είναι σαν εκείνο το μόμπιλε από μπλε ψαράκια κρεμασμένο στο παράθυρο,  φυσάει κι ο αέρας παρασύρει το ένα σ' ένα διαρκές κούνια μπέλα και σιγά σιγά,  πρώτα το δίπλα,  μετά το επόμενο,  παρασύρονται όλα και χορεύουν σ΄ένα τρελλό ρυθμό φθινοπωρινού ανέμου..  πρέπει να ξεφλουδίσω το κρεμμύδι,  η λέξη ''πρέπει'' δεν έχει πρόσωπο..  δεν λέμε εγώ ''πρέπω''..  θέλω λοιπόν να ξεφλουδίσω σαν κρεμμύδι,  όταν όμως χάσω όλα τα πουκάμισα μου,  δεν θα μπορέσω ποτέ να τα ξαναφορέσω..  καίει,  αυτή η αίσθηση καίει και με βυθίζει σε άλλα ''πρέπει''..  πως θα μπορούσαμε άραγε να ονομάσουμε εκείνα τα ''πρέπει''  του παρελθόντος που ξεχειλίζουν στο παρόν..  ήθελα..  δεν ήξερα..  ΔΕΝ..  δεν ήθελα τόσο όσο..  δεν είχα τη δύναμη..  δεν είχα την εξυπνάδα..  δεν είχα την καλλιέργεια..  ΔΕΝ..  πως μπορεί μια τόσο δα μικρή λέξη να μοιάζει τεράστια και να στέκεται Φράγμα σ΄αυτό που λέμε επιλογές ζωής..  

έφυγαν

Δεν ξέρω πως γίνεται κι όταν τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια φεύγουν μέσα από το κεφάλι μου,  παίρνουν μαζί τους κι όλες τις συναισθηματικές λέξεις..

Ήταν ένα πρωινό που ξύπνησα γεμάτη όνειρα ύπνου,  αυτοτελείς ιστορίες που ήθελα να μεταφέρω εδώ αλλά στάθηκε αδύνατο..  κάθε που ξεκινάω,  σβήνω..

Ο Σεπτέμβρης κατά τα άλλα έχει ένα χαμόγελο και μια αισιοδοξία..  λάμπει..

''νταλκάς''

Τον έρωτα σε λέξη μια πώς να τον καταφέρω,
πάντως πιο ταιριαστός μου φαίνεται ο σεβντάς,
όχι σεκλέτι ή ντέρτι. Αγρίως υποφέρω
μα στην αγάπη δεν χωράει «ταν ή επί τας».
Δεν είναι δίλημμα η αγάπη, είναι σπαραγμός,
κι όταν μιλιέται κι όταν άρρητα πονάει.
Δεν είναι λίμνη η αγάπη, είναι ποταμός,
κι αν καμωθείς το βράχο, σε σαρώνει όπως ξεσπάει.
Σεβντάς, λοιπόν, λαχτάρα που αγριεύει,
και ρήματα σοφίζεται και μουσική
όταν με το κενό και την απόσταση παλεύει,
κι ας ξέρει πως αγιάτρευτη η πληγή.
Νταλκάς, σεβντάς και ντέρτι και σεκλέτι
- α, γλώσσα ωραία, πλούσια ελληνική.
Γλώσσα του έρωτα του κόσμου όλες οι γλώσσες
- κι όλες μαζί λαβαίνουν νόημα απ’ τη σιωπή.


 Παντελήs Μπουκάλαs, Ρήματα

στο όριο

Σα να μεταφέρθηκε η αλμύρα της θάλασσας σ' ένα σωρό από κόκκινα φύλλα του φθινοπώρου..  κι όλο αυτό να στάζει έναν ήλιο στη δύση του,  μέλι..

Αυτή!
Αυτή η θετική ενέργεια του Σεπτέμβρη φταίει..

αγάπη

Εκείνο το απροσδιόριστο συναίσθημα,  που άφηνε μια γλύκα στο λαιμό σε διάφορες στιγμές της ημέρας,  ξαφνικά,  όταν μάζευες τα φρεσκοπλυμμένα ασπρόρουχα ή έκοβες τα μαραμένα φύλλα από τους βλαστούς και πότιζες τα λουλούδια,  και μετά έπαιρνες τα απογεύματα να ξεφυλλίσεις ένα περιοδικό στη βεράντα περιμένοντας να έρθει το σκοτάδι..
όλη αυτή η αναμονή που έμοιαζε με το ασταμάτητο λίκνισμα κάποιας αιώρας
δεν ήταν παρά αγάπη..  αγνή,  άδολη,  αθώα αγάπη..  λίγο πριν την μύηση στην απόλυτη μόλυνση..