Θα με ρωτούσες ''που θέλεις να πάμε;'' και θα σημάδευα στον χάρτη Κροατία. Θα κανόνιζες για τα εισιτήρια, θα ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος ίσως, μέρες με ρούχα λιγοστά, οι νύχτες θα ήταν ολόγυμνες και ιδρωμένες, τα κρεββάτια άγνωστα, τα σεντόνια θα μύριζαν καπνό και μπύρα, σπέρμα και μια ιδέα Ηermes κι η πινακίδα ''HOTEL'' θα αναβόσβηνε σε τόνους μωβ και πορτοκαλί σαν πίνακας του Ηopper.
Τα πρωινά, θα κατέβαινα στο μαγειρείο και θα σου έψηνα φρέσκιες φέτες από ζυμωτό ψωμί. Θα σου τις έβαζα στο στόμα σε ελάχιστες μπουκιές μαζί με σταγόνες μαρμελάδας. Θα ήταν ένα μαρτύριο για σένα και μια ικανοποίηση / ευχαρίστηση για μένα που μέρες μετά, θα διηγόμουν στους φίλους μου, πως κατάφερα κι έκανα δικό μου αυτό τον αλήτη τον χρόνο μαζί σου..
Σεπτέμβρης, μεσημέρι και βρέχει..
Αυτές οι φέτες δείχνουν υπέροχες....
ReplyDeleteαχ ναι!
Deleteαλλα τις θελω κατω απο ορισμενες, ιδανικες συνθηκες ;)
Το παξιμάδι του χρόνου λίγο σκληρό μου φαίνεται, το μέλι όμως λαχταριστό... αχ! φεγγαρόλουστη η Κροατία από που προέκυψε;
ReplyDeleteαγνωστο το τι υπαρχει μεσα στο μυαλο του καθενος ;)
Delete:P