η παύση

Στα μισά της βόλτας μου είναι το σπίτι της Ά.  Καθώς περνάω κοιτάζω προς τα επάνω.  Τα παράθυρα της Ά. είναι χωρίς παραθυρόφυλλα.  Έτσι,  πολύ εύκολα μπορώ να καταλάβω εάν υπάρχει κάποιο φως αναμμένο μέσα,  ή ένα κερί.  Η Ά.  είναι επικοινωνιακή.  Μου μαθαίνει να μαλακώνω όπως το βούτυρο σε ζεστό τηγάνι.  Μου μαθαίνει να λιώνω και να ελίσσομαι.  Να περνώ μέσα από δαιδαλώδη δρομάκια.  Να περνώ ποτάμια.  Να κολυμπάω με τα ρούχα.  Να νιώθω χωρίς να επιρεάζομαι.  Να σκέφτομαι.  Να περπατώ.  Να στέκομαι.  Αυτό το τελευταίο,  η παύση,  είναι και το πιό δύσκολο.  Να αφουγκράζομαι.  Να έχω υπομονή.

τετραπλή

Είναι σαν να έχω διαγράψει ένα μεγάααλο κύκλο και σαν να έχω επιστρέψει στην αρχή,  αλλά αυτό που ζω τώρα δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει με εκείνο,  η Α. μου είπε πως έχω αλλάξει κι εγώ ήθελα να της πω ''τι χαζή που ήσουν που από την αρχή δεν με κατάλαβες''  μετά όμως με είδα στο πρόσφατο ''τότε''  και τρόμαξα και χάρηκα μαζί κι απόρησα κι ευχαριστήθηκα νίκη,  και μοιάζω να έχω καταπιεί αέρα που με κάνει να κυλάω αντί να περπατάω και οι αισθήσεις μου έχουν γίνει να τόοοσο τεράστιες κι ίσως για αυτό αυτή η άνοιξη μοιάζει διπλοτριπλοπλουμιστή,  και αυτό το πρωινό άνοιξε τόσα παράθυρα στην πόλη,  κι οι δρόμοι μοιάζουν να διηγούνται τόσες ιστορίες που κρατούν όσο μια ανάσα και μετά άλλη μια κι έτσι φτιάχνονται οι εικόνες κι ο κινηματογράφος και τα παραμύθια,  από ήλιο και χαμόγελο και εικόνες από απλωμένα ασπρόρουχα και γυναίκες που τινάζουν χαλιά,  ή κουβαλούν λαχανικά,  ή ετοιμάζονται να βάλουν το μουσταρδολεμονοπασπαλισμένο κοτόπουλο στο φούρνο,  κι από φιλιά που μοιράζονται γενναιόδωρα ανάμεσα σε νέα παιδιά,   και το μόνο που θέλω είναι ''τον πίνακα αυτό''  που μοιάζει μοναδικός και εγώ τον ανακάλυψα ξαφνικά σε μια δημοπρασία,  κι αυτό είναι το μυστικό μου τούτη την άνοιξη.. που μοιάζει διπλή / τριπλή / τετραπλή και σε ότι χρώμα διαλέξω..


σ. β. λ.

θέλω

Θα ήθελα να εμπιστευτώ..  τυφλά..

με όλες τις συνέπειες..

ηλιολουλουδομυροκατάσταση

Έι..  πσιττττ..  ψιτ..  εσένα μιλάω..  εσένα που κοιτάς στα κρυφά και προσπαθείς να καταλάβεις τι μου συμβαίνει..

..ήρθε η Άνοιξη σου λέω..

το μαξιλάρι κι η γωνία

Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα νοσοκομεία θα είναι ίδια.  Γκρίζα κτίρια,  τοίχοι που μπάζουν υγρασίες,  αξονικές στα υπόγεια,  χειρουργεία τέρμα επάνω..  ανάμεσα εγώ κι εσύ.  Εγώ έχω πιάσει τη γωνία του κρεββατιού κι εσύ το μαξιλάρι.  Το νιώθω πως θυμώνεις μ' αυτό το παιχνίδι.  Το ξέρω πως με κοιτάς σα να σε κλέβω.  Ξέρω τι θέλεις.  Να τους ξεγελάσουμε όλους..  αυτό!  Να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα και μετά αυτό με ένα μαγικό τρόπο να γίνει αλήθεια.  Προχθές ήθελα να σε πάρω από το χέρι.  Να σου πω ''κοίτα σου αγόρασα χαρταετό,  πάμε να τον πετάξουμε''  να έψαχνες για σκοινί,  να έφτιαχνες τα ζύγια.  Να τρώγαμε μύδια και ταραμά πολύ.  Παλιά δεν σε κοιτούσα.  Τώρα σε κοιτάω βαθιά και με λεπτομέρεια σε βλέπω ολόγυμνο κάτω από τις μπορντώ πυτζάμες. Το φανελάκι στην πλάτη σου ιδρώνει.  Δεν έχει άδικο με τόσο στρωμένο πλαστικό.  Από τα 23 μου,  που γέννησα την κόρη το θυμάμαι αυτό το πλαστικό να καλύπτει όλο το κρεββάτι.  Κοίτα πως είναι.  Σαν να μην θέλουν να σου δημιουργήσουν χαρά όσο θα παραμείνεις εκεί.  Σα να σου σηκώνουν τοίχους προστασίας ή σαν να σου βάζουν πάνα στο βρακί χωρίς να κατουράς επάνω σου.  Ίσως να θέλουν να σου θυμίζουν κάθε λεπτό που βρίσκεσαι.  Λες και θα μπορούσες να το ξεχάσεις.   Χθες έβρεξε και σήμερα έριξε χαλάζι.  Αν ήμουν εκεί θα έβλεπα πως θα χτυπούσαν τα μικροσκοπικά παγωμένα βότσαλα στο μεγάλο τζάμι που βλέπει στο δρόμο.  Ήρθα μετά,  δώρο δεν είχα αλλά σου έφερα νέα.  Πάλι θύμωσες.  Έπιασες το τηλέφωνο.  Μη με προδίδεις σου είπα.  Δεν έχεις μάθει να ελέγχεις τον θυμό σου.  Είχες πάντα την δική σου δυναμική,  Την αγαπώ ακόμη!

πήγαινε - έλα

Ώπου και να κρυφτείς κάποια πράγματα είναι πίσω σου από τη μέρα που ένιωσες τον εαυτό σου.  Συνήθως στρουθοκαμηλίζουμε ή παραμυθιαζόμαστε και κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και τα προσπερνάμε,  κι άλλες φορές τα βρίσκουμε μπροστά μας και παλεύουμε μ΄αυτά.  Δεν σταματάει ποτέ αυτό το πήγαινε - έλα..  μόνο ηρεμεί για να ξαναεμφανιστεί σύντομα το εξάνθημα..

την πατήσαμε φίλε..

Tα κοριτσάκια των 30 χρονών σήμερα μοιάζουν με 15.  Αφτιασίδωτη εποχή.  Χωρίς πρόσθετα υλικά,  με ειλικρίνεια.  Η μορφή των σχέσεων μοιάζει αληθινή.  Σε αντίθεση με εμάς.  Κάναμε αυτό για να έχουμε εκείνο.  Πάντα δεύτερες σκέψεις.  Κάτι να υπάρχει και να κρύβεται πίσω από..  το γέλιο,  την συγκατάβαση,  το ναι,  το όχι..  Πορευτήκαμε και με τα δυο.  Με αυτό που θέλαμε και με το άλλο που δεν θέλαμε.  Αργήσαμε να αποδεχτούμε εαυτούς,  ανάγκες ακόμη και έρωτες.  Όλα κάπου αλλού,  καλά κρυμμένα και για την απόλαυση χρειάζονταν ικανότητες.  Πως να αναγνωρίσεις αυτό που σου δίνεται όταν άλλο θέλεις,  άλλο ζητάς κι άλλο παίρνεις.  Πως να πάρεις αυτό που επιθυμείς όταν κρύβεσαι ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό.  Εθελοτυφλώντας φτάσαμε ως εδώ.  Πολεμώντας για το άφταστο.  Αγνοώντας το υπάρχων.  Ή αν θέλεις γυρνώντας την πλάτη στο δεδομένο.  Φιλοσοφία ρηχή.  Εύκολη.  Ζήσαμε στο όνομα ενός εγώ που απαξιώσαμε να γνωρίσουμε.  Δράση για την αντίδραση.  Καμμία αυτογνωσία.  Επιβίωση μόνο.  Θέατρο του παραλόγου.  Υπήρξαμε οι καλύτεροι ερμηνευτές ενός ρόλου που δεν επιλέξαμε εμείς.  Ούτε κάποιος άλλος αντί για μας.  Η αγνωσία και μόνο.  Τα ζωώδη ένστικτα.  Γουρουνίσαμε μέχρι που δεν πήγαινε άλλο.  Πάντα στο όνομα του ''εγώ''.  ''Αυτό το κάνω για μένα''..  Τρίχες.  Ασυνείδητα λειτουργούσαμε.  Τίποτα δεν έγινε πραγματικά για εμάς από εμάς.  Τα μεγαλύτερα ψέμματα τα φτύσαμε μέσα από το δέρμα μας.  Μετά μας έμεινε η συνήθεια.  Ψέμμα στο ψέμμα τυλιχτήκαμε στη γλίτσα.  Βαρήναμε.  Κάναμε καμπούρες.  Πουλήσαμε σοβαρότητα.  Στα 30 μας μοιάζαμε 40.  Στα 50,  60.  Ξέρεις γιατί;  Δεν παίξαμε.  Δεν χαλαρώσαμε ποτέ.  Δεν γελάσαμε τόσο όσο να κολλήσουμε ξεφουσκώνοντας στο ταβάνι.  Έτσι θα έπρεπε να είμαστε.  Γεμάτοι χαρά.  Και ειλικρίνεια.  Κι όταν λέμε σεξ να εννοούμε σεξ.  Κι όταν λέμε αγάπη να εννούμε αγάπη.  Κι όταν λέμε μίσος να το εννούμε σε όλη του τη διάσταση.  Το και από δω και από κει κουράζει.  Κουραστήκαμε..  την πατήσαμε φίλε..