μηδέν

Τα δεκαπενθήμερα,  λιώνουν σα το βούτυρο σε τσάι ζεστό χωρίς ζάχαρη.  Οι εποχές έρχονται και φεύγουν χωρίς προειδοποίηση,  χωρίς καλημέρες,  χωρίς αντίο.  Η Άνοιξη χορεύει θεότρελλη.  Τρέχει και παλεύω να τη φτάσω.  Να αγγίξω το μικρό της δαχτυλάκι.  Η προσωπική μου ένταση στέκεται εμπόδιο ανάμεσα μας,  κι όχι μόνο αυτή.  Ένα σωρό ''θα'',  και ''πρέπει'' κάνουν τα πόδια μου να περπατούν γρήγορά και την καρδιά μου να νιώθει ανεπαρκής.  Ανικανοποίητη η δικιά μου Άνοιξη,  θα περιμένει ως το τέλος αυτό το κάτι που ακόμη κι αν,  ίσως,  υπάρχει,  δεν μπορώ να προσδιορίσω.  Κάπου πρέπει να υπάρχει αυτό που θα ηρεμεί τις ανάσες μου τις νύχτες.  Αυτό που θα δίνει συνειδητή υπόσταση στον χρόνο μου.  Κάπου θα υπάρχει η άκρη ενός κουβαριού που όταν την πιάσω με τα χέρια μου,  όλα θα είναι όχι τόσο διαφορετικά όσο με λίγο περισσότερο ''βάρος''.  Και τότε λέξεις όπως ''γλυστράω'',  ''φεύγω''.  ''άνεμος'',  ''πούπουλο'',  ''μηδέν''  δεν θα υπάρχουν.