απωθημένα

Πρωτομαγιά και κρυώνω.  Σηκώνομαι από το κρεββάτι το πρωί και ανάβω καλοριφέρ και φοράω ένα φούτερ σαν ζακέτα.  Μετά ξαφνικά ζεσταίνομαι και κλείνω και βγάζω.  Η λάθος απόσταση,  το λάθος μέτρημα,  η μη παραδοχή καίει,  κι αν αυτή η κολώνια κρατήσει χρόνια,  σχεδόν από όταν ήσουν παιδί μπορεί μέσα σου να υπάρχει ένα ολοκαύτωμα που κάποιες φορές βγαίνει από μέσα σου σαν πυροτέχνημα.  Τελικά είναι λάθος το να μην κρεμάς ταμπέλες σε μέτωπα ανθρώπων.  Και η λύση είναι μοναδική,  η φυγή.  Κι αν αυτό εκ των πραγμάτων στέκεται αδύνατο είναι κι η τεχνητή φυγή..  αυτό το μπορεί να είσαι δίπλα μου και να λέμε κάθε μέρα καλημέρα αλλά ως εκεί,  δεν θέλω καμμία άλλη επαφή με σένα!
Είναι κρίμα να λέγονται αυτά όταν αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν σε στιγμές αδυναμίας αλλά οκ καλύτερα τώρα από το ποτέ.
Η ζωή είναι μοναδική για να αφήνουμε τους άλλους να πιάνουν τα δικά μας μαλλιά για να μη πνιγούν.  Άλλωστε όπως στρώνεις έτσι κοιμάσαι.  Κι όταν δημιουργείς σε κάποιον απωθημένα κάποια στιγμή θα σου τα βγάλει..  και δεν ξέρει κανείς πότε και πως θα είναι εκείνη η στιγμή.