31/8

τελευταια Αυγουστιατικη μερα, σα να ξημερωνει Γεναρης μετα απο πρωτοχρονια αλλα στο αναποδο του - θαλασσα και ουρανος μαζι σε απολυτο μπλε, στην αμμουδια ρακετες, πολλες ρακετες κι ακομη πιο πολλα μπαλακια στη διαδρομη του περα - δωθε.. κορμια νεαρα και γυμνασμενα.. χαμογελα πονηρα.. παιχνιδια και αμμοπυργοι, ο ηλιος λιωνει μικροσκοπικες πλατες, ο ηλιος καιει, ο ηλιος τσουρουφλιζει, δεν ειναι αποχαιρετισμος αυτο.. ειναι σαν ''τι ομορφα που περναμε, ελα κατσε δεν περασε ακομη η ωρα'', κι εκεινο το ομορφο αγορι που το ονομα του ειναι ''καλοκαιρι'' ειπε ''φερε μπυρες θα κατσω πολυ ακομη''

Αύγουστος

ανταποκριση - κυμα, πολυ κυμα, συννεφα, πολλα συννεφα που εκρυβαν τον ηλιο για ωρες.. καποια στιγμη διαλυθηκαν, εμεινε ενα ψυχρο αερακι να ανατριχιαζει το σωμα.. ο κοσμος ολο και ελλατωνεται, αδειασαν μονομιας 3 ομπρελλες μπροστα και δεν υπηρχε ουτε ενας επιδοξος πελατης, καινουργιος λουκουματζης στην πιατσα με λουκουμαδες μμμμμμ.. φουσκωτους, αφρατους και με πολυ ζαχαρη που κολλουσε γυρω γυρω απο το στομα.. ο καφες συνηθισμενος πια, το βιβλιο με πολλα ανιαρα κομματια αλλα και καποια με ενδιαφερον, μ αρεσει να ψαχνω στο λεξικο λεξεις που ακουω για πρωτη φορα, κι ο πονος σε καθε βιαιη κινηση.. πονος.. να τον παρει και να τον σηκωσει — ατιμε χειμωνα αυτο το καλοκαιρι δεν θα τελειωσει ποτε.. ακομη κ με πονο.

ξόρκια..

Άτιμε χειμώνα..  αυτό το καλοκαίρι δεν θα τελειώσει ποτέ..

νέος άνεμος

Επιστρέφοντας,  άφησε το καπέλο στο αυτοκίνητο,  το βιβλίο στο ξύλινο τραπέζι,  έβγαλε το μαγιώ,  φόρεσε μπουρνούζι και μπήκε για μπάνιο.
Λούστηκε κι έβαλε ίσα με ένα καρύδι τζελ στην παλάμη της και μετά στα μαλλιά της.  Τα κατσάρωσε με τα δάχτυλά της.  Ξέπλυνε και άπλωσε το μαγιώ στον ήλιο.
Ένας νέος άνεμος φυσούσε..  κάτι είχε επιδράσει δυνατά μέσα της κι για αυτό δεν ήταν αιτία το καλοκαίρι.  Ήταν όμως η αφορμή,  άλλωστε τα πιο όμορφα πράγματα καλοκαίρι της είχαν συμβεί.

λευκό

Τι να γράψεις για το λευκό,  πως να περιγράψεις την αφρόκρεμα,  το νόστιμο,  το τρυφερό,  το απαλό,  το καθαρό,  το διάφανο,  το ειλικρινές,  τη γλυκύτητα,  το νοιάξιμο..

Αν τα βαθύτερα συναισθήματα περιγράφονται καλύτερα όταν είναι μαύρα και αρνητικά,  αυτό το μπλογκ θα έπρεπε εδώ και καιρό να μην υπάρχει..

συγκριτικά

Με άριστα το δέκα η καθημερινότητα αξίζει ένα οκτώ.  Εαν κάποια μέρα μετρηθεί για δέκα,  δίνει απόλυτη χαρά και ευτυχία,  συγκρινόμενη με την προηγούμενη.  Από το 8 στο 10 λοιπόν βλέπε τρελλή ικανοποίηση!
Ο χρόνος όμως φεύγει.
Η επόμενη μέρα ακόμη κι αν έχει την απόλυτη χαρά και ικανοποίηση ώστε να της αξίζει το 10,  δεν δίνει τον ίδιο ενθουσιασμό συγκρινόμενη με την προηγούμενη..  είναι απλά μια χαλαρή,  καλή αλλά ΙΔΙΑ με χθες..

Αυτό μου εξηγεί κατά κάποιο τρόπο το πως η πηγαία χαρά δεν μεταπηδάει με την ίδια ένταση και στην επόμενη μέρα..  όλα συγκριτικά λοιπόν..

τέλεια!

Είμαι σε ένα νιρβάνα ευτυχισμένης επανάληψης,  σαν το μικρό παιδί που καθισμένο χάμω βάζει στο κουβαδάκι του άμμο,  φτιάχνει πύργους και μετά φέρνει θάλασσα..  γκρεμίζει..  φτιάχνει,  γκρεμίζει, φτιάχνει,  άμμος,  νερό..  άμμος,  νερό..  άμμος,  νερό..

Τέλεια!

o χώρος και ο χρόνος

Από κείμενο της Σούζαν Σόνταγκ σε μετάφραση Θ.Γιαλκέτση:

(«Ο χρόνος υπάρχει επειδή τα πράγματα δεν συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα, ο χώρος υπάρχει έτσι ώστε να μην συμβαίνουν όλα σε σένα»

όνειρο

Ένας ουρανός από μαύρα,  ώριμα σύννεφα,  σχεδόν ακουμπούσε στη γη,  και σας λέω,  πάμε..  έρχεται καταιγίδα.  Αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας στην ψάθινη τσάντα θαλάσσης,  όμως όλο κι από κάτι έμενε τριγύρω.  Αγωνία και πανικόβλητα κοιτάγματα στην επερχόμενη θύελλα,  και θέληση για διαφυγή από έναν κίνδυνο.

ενοχλημένη

Πολλές φορές η κακία,  η αμορφωσιά και η τοξικότητα πολύ κοντινών μου προσώπων με υπερβαίνει.
Κάτω από άλλες,  φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να υπάρχει πολύ γλύκα και αγάπη,  πολύ!

συνειδητά

Θα ήθελα να γράψω για δυό στίχους κι ένα παρελθόν
αλλά νιώθω μπροστά μου τόσο μέλλον..

και βιώνω ένα τόσο σημαντικό παρόν..
που δεν μου φτάνει ο χρόνος..

σ.β.

Αύγουστος

Όταν φεύγουν οι μέρες των ανέμων και των καταιγίδων,  όταν δεν ξυπνάς με ένα ''γιατί'',  όταν οι στιγμές που περνούν και χάνονται χωρίς να σε αγγίξουν δίνουν τη θέση τους στις μέρες που ακόμη και το πιο μικρό τρυπώνει μέσα σου,  σαν εικόνα,  σαν ανάμνηση,  σαν ζωή.. και αυτό σε χαροποιεί.
Όταν μετά την πρωινή έξοδο,  ο δρόμος της γειτονιάς σου πλημυρίζει μουσική.  Όταν το ''δύο''  σημαίνει πως κάνουμε ομάδα..  πως είμαστε ''μαζί'' !