Θα προσπαθήσω να εκφράσω σωστά αυτό που έχω στο μυαλό μου.
Εκεί κάπου στα 40+ έπιασα να μου λέω πως η τρέλλα, βρισκόταν ένα κλικ μακριά από τη λογική και πως ένα μικρό αλλά σημαντικό ''κάτι'' θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα, ήταν και η εποχή που είχα παρακολουθήσει την ταινία με τον Ράσελ Κρόου ''ένας υπέροχος άνθρωπος'', στο Ανατόλια, που ήταν τότε ακόμη κινηματογράφος / σήμερα είναι ένα τεράστιο βιβλιοπωλείο.
Δεν έχει πολύ καιρό, 50+ πιά, σε μια κουβέντα με την Α., μου είπε πως είναι όσο μια βουτιά, η απόσταση από το ''δεν είμαι καλά'' ως το ''νιώθω υπέροχα''. Η απόφαση να κάνεις τη βουτιά είναι εύκολη, παρ' όλα αυτά η όλη διαδικασία σε τρομάζει. Αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό προυποθέτει και απίστευτα πισωγυρίσματα του τύπου ''είμαι'', '' δεν είμαι'', ''κι αν είμαι, που είμαι'' κλπ
Εγώ τότε ήμουν ακόμη στην ερώτηση ''ναι αλλά υπάρχει ευτυχία;''..
Σήμερα θα έλεγα πως κι αυτή η απόσταση όσο με ένα κλικ μου μοιάζει.. όπως κι η αντίστροφη φυσικά.
Έτσι ειναι , μια λεπτή γραμμή η λογική απο την τρελα!
ReplyDeleteΚαλή συνέχεια στη μερα μας :)