με μια κούπα καφέ

Αυτό που υποστήριξε η φετινή χρονιά,  ήταν ότι όταν θέλεις κάτι ΠοΛύ,  για κάποιο λόγο το πετυχαίνεις.
Ίσως γιατί το αγαπάς,  ίσως επειδή το πιστεύεις,  ίσως και για αυτό να του δίνεις τον εαυτό σου,  άρα είναι όλες οι κεραίες σου ανοιχτές στο έπακρο.
Δυό μήνες για να φύγει και έχω αλλάξει άποψη..  ευκαιρίες είναι και συμπτώσεις.  αν είσαι Εκεί την κατάλληλη στιγμή οκ,  αν όχι υπομονή για την επόμενη.

Αλλάζουμε,  μαζί και οι ανάγκες μας.
Άλλα τα αναζητάμε λιγότερο κι άλλα περισσότερο αλλά παίζει ρόλο και τι μας δίνεται..
Όπως και να έχει όμως τα μελανιασμένα μούτρα από τα χτυπήματα στον τοίχο,  με κανένα μακιγιάζ δεν κρύβονται.

Θέλω να βλέπω ταινίες κι ας είναι κι από δέκα φορές την κάθε μια.  Πως ακούμε συνεχώς τον ίδιο δίσκο,  ή μια συγκεκριμένη συλλογή τραγουδιών;

Ο Σεπτέμβρης,  σχεδόν φέτος για πρώτη φορά,  δεν σήμαινε σχέδια,  ή διάθεση αλλαγής.
Είναι απαραίτητο αυτό;
Μήπως με τη νέα χρονιά;
Ή σε κάποιο γράμμα μου στον άι Βασίλη;