the key

Είσαι κάπου στα 20,  ένα μωρό χαζοχαρούμενο που ξεκινάει τη ζωή του.  Με επιλογές,  για την εποχή ώριμες!  Και ερωτηματικά,  πολλά ερωτηματικά,  όλα δικαιολογημένα.  Μόνο που δεν το ξέρεις,  κι αυτό προσδίδει στην άγνοια ένα μυστήριο.  Μακάρι να μην υπήρχε!  Μακάρι όλοι να γεννιόμασταν πάνσοφοι και να προχωρούσαμε με ολοκληρωτική ωριμότητα από ηλικία σε ηλικία!
Ζεις με κάποιον.  Αγαπάς,  αγαπιέσαι.  Έχετε ένα σπίτι.  Έπιπλα,  κουρτίνες,  ηλεκρικά είδη..  συνήθως δώρα γονιών.  Και το σπίτι δώρο!  Τι καλοί γονείς.  Τι τέλειο να σου κάνουν δώρα.  Συνήθως τα σπίτια έχουν πόρτες που κλειδώνουν.  Για αυτό κάθε πόρτα έχει και το δικό της κλειδί.  Για να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει.  Είστε δύο.  Τα κλειδιά περισσότερα.  Λες τι να τα κάνουμε,  έτσι κι αλλιώς αχρείαστα είναι.  Κι αρχίζεις και μοιράζεις.  Όχι όπου κι όπου φυσικά.  Όχι σε ξένους,  οι ξένοι μπορεί να σου κάνουν κακό,  οι ξένοι μπορεί να σε εκμεταλευτούν.  Σε δικό σου άνθρωπο,  σ αυτόν που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο,  σ αυτόν που θεωρείς άγιο,  άμεμπτο και χωρίς κανένα ελάττωμα,  γιατί ακόμη είσαι 20.  Στον άνθρωπο που σε γέννησε..  σ αυτή τη γυναίκα που είναι δίπλα σου σε όλα τα χρόνια της ζωής σου.  Το πόσο δίπλα δεν σε απασχολεί ακόμη,  ακόμη δεν ασφυκτιάς,  είπαμε είσαι 20.  Και το δίνεις το κλειδί της πόρτας σου με τον πιο αφελή εμπιστευτικό τρόπο.  Και είναι ωραία.  Γιατί το σπίτι δεν είναι ποτέ μόνο,  γιατί το παιδί δεν είναι ποτέ μόνο!  Γιατί πολλές φορές σου φέρνουν και φαγητό και τι καλά που δεν ασχολείσαι με κάτι τόσο κοινό και τετριμμένο.  Σου φέρνουν και δώρα.  Πολλά δώρα γιατί μια οικονομική άνεση την έχουν ενώ εσύ,  η ακαμάτρα,  το τεμπελόσκυλο δεν έχεις αξιωθεί ακόμη να δουλέψεις.  Σου φτιάχνουν και το σπίτι άμα λάχει,  ξέρεις σκούπισμα,  σφουγγάρισμα κι όλα αυτά,  υπηρέτρια δεν γεννήθηκες κι ούτε ποτέ θα γίνεις.  Τον δούρειο ίππο τον ξέρετε;  Εε αυτό ακριβώς.  Ή το άλλο,  το ''πίσω έχει η αχλάδα την ουρά''.  Στην περίπτωση μας ο δούρειος ίππος ήταν περίπου χρυσός.  Και είχε το κλειδί της πόρτας μας.  Κι έμπαινε κι έβγαινε όποτε ήθελε.  Κι έκανε το κομμάτι του,  Και ως αδηφάγο ζωντανό τραγάνιζε τα δικά μας κομμάτια (τα νεύρα ήρθαν αργότερα).  Τα δικά μας κομμάτια που αλλοιώνονταν σιγά σιγά.  Που τα χαμόγελα μας άρχισαν να γίνονται γκρίνια.  Αδειάζαμε γιατί κάποιος μας καταβρόχθιζε.  Ευθύνες δεν ρίχνω σε κανέναν.  Στον εαυτό μου ελάχιστες για το αφελές της ηλικίας.  Έμπαινε το κλειδί στην πόρτα και τιναζόμασταν επάνω.  Να μιλήσουμε;  Δεν ήταν ευγενικό.  Να πάρουμε το κλειδί;  Σε ελαφρύ υπαινιγμό μας η απάντηση ήταν πολύ δύσκολη.  Μούτρα και παράπονα.  Εγώ σας κάνω τόσα!  Ναι τόσα ήταν όσα μας έκανε αλλά ήταν κι άλλα τόσα που διαμόρφωναν τον προσωπικό μας γολγοθά.  Τα χρόνια πέρασαν..  ή μάλλον το πιο σωστό είναι πώς πάρα πολλά χρόνια πέρασαν.  Το πως ζούμε ακόμη μαζί το θεωρώ θαύμα.  Κλωτσήσαμε πολύ και κλωτσήσαμε ο ένας τον άλλον αντί να βγάλουμε στην απ' έξω την πραγματική αιτία.  Σε βάθος χρόνου το πολυπόθητο κλειδί μας,  το πήραμε και δεν το δώσαμε πουθενά αλλού παρά στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.  Σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος χρόνου μάθαμε να μην βάζουμε καμμιά αρνητική ενέργεια ανάμεσα μας ακόμη κι αν αυτή προέρχεται από τα πιο αγαπημένα μας άτομα.  Που μεταξύ μας και λυπάμαι που το λέω δεν είναι πια και τόσο απόλυτα αγαπημένα.  Είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά εξ ανάγκης αγαπημένα.  Και νοιώθω τύψεις κι ενοχές για αυτό,  αλλά η ζωή μου είναι τόσο μικρή και είναι μια και πολύτιμη..