σαν πολλές, μικρές, χριστουγεννιάτικες ιστορίες

1979 Παραμονή χριστουγέννων 

Είμαι στον καναπέ του πατρικού μου σπιτιού,  στο σαλόνι.  Δεξιά μου στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο.  Οι γονείς λείπουν.  Έχουν πάρει την αδερφή μου μαζί κι έχουν πάει σε μια θεία που έχει εξοχικό στη Χαλκιδική.  Προηγήθηκε καυγαδάκι με αρκετή ένταση του τύπου ''θα έρθεις μαζί μας;''  ''όχι δεν έρχομαι''  κλπ κλπ
Έχω καλέσει την Λ.,  κάθομαι στον καναπέ,  ανάβω τσιγάρο,  είναι απέναντι μου και με τραβάει φωτογραφία.  Πουθενά δεν έχω δει το πρόσωπο μου πιο γλυκό από αυτό το παλιό χαρτί.  Φαίνεται καθαρά το τσιγάρο και η φλόγα από ένα mini αναπτήρα bic.
Σε δυό μήνες κλείνω τα 18,  δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό,  δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω αλλά το νιώθω μεγάλο.  Δεν μπορώ να κρύψω την λαχτάρα μου για το αύριο!
Με την Λ. έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια.

 1983 Παραμονή χριστουγέννων 

Ξυπνάω σε σπίτι συγγενών.  Είμαι μαζί του.  Η κοιλιά μου είναι φουσκωτή και δυσκολεύομαι να περπατήσω,  το μωρό κάποιες φορές κλωτσάει,  κι άλλες πιάνω τον αγκώνα ή το κεφαλάκι του.  Θέλω όλοι,  μαζί με τα δικά μου δώρα,  να θυμούνται και το μωρό.  Σαν ήδη να έχει γεννηθεί,  σα να είναι δεδομένο πως υπάρχει στη ζωή μας.  Κανείς δεν το σκέφτεται έτσι,  μόνο εγώ αγοράζω πράγματα,  ρουχαλάκια,  κουδουνίστρες,  πλέκω ζακετάκι.

1996 Παραμονή χριστουγέννων

Κλαίω σα καλομαθημένο παιδάκι γιατί δεν μου κάνουν το χατήρι.  Ποιός μου χρωστούσε;  Κανείς!
Παρ΄ όλα αυτά γεμίζω το μαγαζί μου με χρυσούς και ασημένιους αγγέλους.  Βιενέζικες χριστουγεννιάτικες μπάλες και χειροποίητα στολίδια.  Ένα φανταστικό ξύλινο αλογάκι από καρουζέλ γίνεται δικό μου.  Οι πελάτες μου μπαίνουν και βγαίνουν,  μου αφήνουν τις ιστορίες τους.

2010 Παραμονή χριστουγέννων

Είμαστε στη ''ζώγια''  ένα ρομαντικό καφέ στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου στην Τσιμισκή.  Έχουμε παραγγείλει και μιλάμε.  Δεν ξέρουμε τι ακριβώς λέμε,  οι λέξεις μας είναι βαριές και κατασταλαγμένες,  θα έλεγα κάθετες και κρύβουν φόβο και άγνοια.  Θυμάμαι να μου λέει ''δυστυχώς πτωχεύσαμε'',  θυμάμαι κάθε φωνήεν και κάθε σύμφωνο με προφορά,  θυμάμαι ένα αίσθημα γενικής απελπισίας και απόγνωσης μαζί με συναισθήματα ενοχής.  Τα ''δεν''  ολοστρόγγυλα.  Δεν πετύχαμε,  δεν τα καταφέραμε.  Τα κάναμε μαντάρα.


2012 Παραμονή χριστουγέννων

Ξεκινάμε μια μεγάλη βόλτα,  Αριστοτέλους ψηλά στα όρια του προφήτη Ηλία,  και μέσα στα στενά ως το Αλατζά Ιμαρέτ.  Μπαλκόνια που φιλάνε την άσφαλτο,  απλυσιά,  φτώχεια.  Ένας άλλος κόσμος,  μια άλλη πόλη.  Μικρά παιδιά με κρυμμένα παιχνίδια στις τσέπες των παντελονιών τους και μύξες πασαλειμένες στο πρόσωπο.  Θεσσαλονίκη του 1960!
Γυρνάμε στο κέντρο και καθόμαστε να φάμε γύρο στου Στρατή.  Δίπλα μας μια ένα γέρικο πλάσμα ακαθορίστου φύλου,  κλοσάρ.
Μια ιδιαίτερη ψύχρα παντού.

2015 λίγες μέρες πριν την παραμονή των χριστουγέννων

Θέλω χρόνια να φτιάξω ένα σπιτάκι.  Από ζυμάρι που θα μυρίζει κανέλα και τζίντζερ.  Με πολύ χιόνι από ζάχαρη και γεμάτο καραμέλες.  Το κάνω φέτος.  Μου παίρνει χρόνο αλλά το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο.  Από τις βόλτες στην αγορά προτιμώ τις βόλτες στην παραλία.  Όχι πάντα,  όταν μπορώ κι όταν δεν κάνει κρύο.  Βλέπω τον κόσμο που ψωνίζει,  δεν χρειάζομαι ρούχα,  χρειάζομαι ιστορίες,  βιβλία,  ταινίες.  Χρειάζομαι εσένα.  Στην αριστοτέλους γίνεται χαμός από παιχνίδια,  κι εμείς ούτε ένα άλλοθι για να ανέβουμε έστω σε ένα από αυτά.  Αν μπορούσα θα διάλεγα τον πάγο.  Θα ήθελα να τσουλάω σαν να με φυσάει αεράκι.  Κι ας έπεφτα.  Χθες διάβασα πως μαζέψανε τον καστανά της γωνίας.  Ναι,  αυτόν τον γνωστό που κάποτε μας γέμισε δυο χάρτινα χωνάκια με σκουλικιασμένα κάστανα.  Αλλά δεν τον αντιπαθήσαμε ποτέ.  Ζεσταινόταν τα μάτια μας κάθε φορά που περνούσαμε από τον μπάγκο του.  Λιποθύμησε είπαν φωνάζοντας πως είναι αθώος.  Όλοι είμαστε αθώοι!  Κατέσχεσαν το καρότσι του,  ήρθε και το ασθενοφόρο.
Η μαμά μου μου έφερε δώρο.  Ένα κατακόκκινο κουτί γεμάτο μπισκότα.  Σα να φέρνεις γλυκά στο σπίτι του διαβητικού.  Δεν είπα όχι.  Είπα ευχαριστώ.  Έβαλα το κουτί στην αγκαλιά του μπαμπά μου και του είπα ΄΄πάρε''.  Ο μπαμπάς μου είναι άρρωστος.  Έχει την κακιά αρρώστεια.  Ο μπαμπάς μου είναι 84,  αλλά μοιάζει 70.   Εσωτερικά!  Στη δύναμη και την αισιοδοξία.  Θα συνέβαινε και στην εμφάνιση του αν ο καρκίνος δεν του κομμάτιαζε ό,τι όμορφο υπήρχε στο πρόσωπο του.  Βλέπω παλιές φωτογραφίες.
Τον καμαρώνω και λυπάμαι,  πόσο λυπάμαι.

1964 περίπου,  παραμονή χριστουγέννων

Φοράω μια φουστίτσα κλος,  άσπρο χοντρό καλτσονάκι,  μάυρα παπούτσια με μπαρέτες.  Είμαι παχουλή με φουσκωτά μαγουλάκια.  Τα μάτια μου είναι κόκκινα αλλά αυτό δε φαίνεται στη φωτογραφία που είναι ασπρόμαυρη.  Κλαίω επειδή με τσιμπάει το καλτσόν τα μπουτάκια μου.  Δεν θέλω να με βγάλουν φωτογραφία αλλά με βγάζουν.  Δίπλα μου ακριβώς ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με ασημένιες γιρλάντες σα σταλακτίτες.  Μπροστά μου ο πατέρας μου,  πολύ όμορφος με ένα λεπτό μουστακάκι στο πάνω χείλος του.  Τα μάτια του γαλανά,  το βλέμμα σπινθηροβόλο όλο λαχτάρα για το σήμερα,  για το αύριο.  Ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου μετανάστες και μαζί κι εγώ.  Τρία τέσσερα χρόνια από την ζωή μου.  Ίσως τα καλύτερα μπαμπά.

Μπαμπά,  μπαμπά μ ακούς;  Δεν κατακτήσαμε τον κόσμο,  ούτε εγώ ούτε κι εσύ,  δεν βάλαμε ούτε ένα λιθαράκι να τον κάνουμε καλύτερο.  Μαζί πεθαίνουμε.  Πεθαίνουμε για αυτό έλα να μιλήσουμε όσο ακόμη είναι καιρός,  έλα να φιληθούμε,  να αγκαλιαστούμε,  να φάμε μπισκότα,  να σου πω ιστορίες,  να τσακωθούμε..  


στη φωτογραφία το μπισκοτόσπιτο που έφτιαξα και το καμαρώνουμε όλοι μαζί :)
όλες τις λεπτομέρειες για την κατασκευή του τις βρήκα εδώ