παρηγοριές

Η φίλη μου,  είδε ένα Σαββατόβραδο στην τηλεόραση,  καινούργια εκπομπή,  παρωχημένης πιά αλλά πολύ προσεγμένης ως προς την εικόνα και το προφίλ παρουσιάστριας και πάτησε τα κλάματα.

-  Κλαις επειδή σου αρέσει πολύ,  ή επειδή δεν σου αρέσει καθόλου;  την ρώτησα.

-  Κλαίω γιατί μου θύμισε τα χρόνια που αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην εφηβεία και την ωριμότητα,  περνούσα μαζί της τα πρωινά μου στο σπίτι,  μου απάντησε,  γιατί τότε ακόμη τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά,  και η ''ζωή''  ήταν κάτι θολό μέσα στο κεφάλι μου,  ακαθόριστο που όμως πίστευα πως θα μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.

-  Ήλπιζα τότε,  πως θα μπορούσα να αγγίξω το ιδανικό που είχα στο μυαλό μου,  πως αυτό το ιδανικό απλά υπήρχε κι εγώ αρκεί να προσπαθούσα να το φτάσω,  είπε ενώ συνέχισε να κλαίει.

Παρήγγειλα την αγαπημένη της λεμονάδα,  είχα στα χέρια μου μια ελάχιστη πιθανότητα να την παρηγορήσω :)

του κρασιού

Στιγμές αποθηκεύονται στο instagram ως επιβεβαίωση της ύπαρξης και του θανάτου τους.  Με το ''έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία'',  ''μισό λεπτό να γεμίσω το ποτήρι'',  ''βάλε το ψάρι πιο εκεί'',  είσαι κι όλας στη μετέπειτα στάση,  πόζα ξεκούρασης και ύπνου στον βολικό καναπέ,  με ανοιχτή την τηλεόραση σε χιλιοπαιγμένη / λατρεμένη ξένη σειρά.

Σε μια άλλη φωτογραφία,  ένα πορτοκαλί φολγκσβάγκεν σε μία πράσινη δασοφωλιά,  μακριά από το σήμερα.  Χώνεις τη μουσούδα και βγαίνει υγρή από τη μυρουδιά του πεύκου.  Ούτε χειμώνας,  ούτε άνοιξη,  μήτε φθινόπωρο..  μονάχα καλοκαίρι.  Νερά θολά από την μαρμαρόσκονη.  Ιδρώτας που τον γλύφεις και καίγεσαι.  Τέσσερα βράδια σαν τέσσερα λεπτά.  Καπούτ.  Τίποτα.  Μηδέν και ΟΛΑ.Ολα!  Τι ματαιόδοξοι που είμαστε;  Εφευρίσκουμε λέξεις που δεν έχουν ρεαλιστικό αντίκρυσμα.  Και γραπωνόμαστε από πάνω τους,  τις κάνουμε σκοινιά και τα περνάμε στους λαιμούς μας.

Στο f/b οι δείκτες των ορμονών στο κόκκινο.  Τατουάζ και μελάνια στο δέρμα.  Γυμνά δεμένα κορμιά,  μαγερική και κάβλα.    Με ''υ''  ή με ''β''.  Αδιάφορο.  Η ουσία είναι αλλού.  Τα ρούχα είναι απλωμένα στο σκοινί εξ αρχής.  Δεν αποφασίζουμε ούτε για το είδος του κουμπιού του πουκαμίσου μας.  Ούτε για το αν θα φοράμε ή όχι βρακί.  Ακολουθούμε.  Μιά πεπατημένη που παλεύουμε να την κάνουμε ευχάριστη χαμογελώντας πλατιά και αφήνοντας να είμαστε ο εαυτός μας.  Με το βλέμμα στραμμένο εκ των προτέρων στο άπειρο.

στον εαυτό μου κυρίως

Να σου πω!
Αυτό που λείπει από τις ζωές μας είναι το ''αστείο''.
Ούτε τα παραμύθια για παθιασμένους έρωτες και σύννεφα,  ούτε τα λεφτά κι η δυνατότητα να αγοράσεις ή να φύγεις και να ταξιδέψεις.  Ούτε οι φίλοι μας λείπουν,  είμαστε αγαπημένα άτομα κι έχουμε ένα σωρό.  Στη θάλασσα θα πάμε σύντομα,  κι οι μέρες του χειμώνα και της άνοιξης έχουν η κάθε μια τη χάρη τους.
Η αιτία που σφίγει την ψυχή μας και την μετατρέπει σε ένα τόσο δα μπερδεμένο κουβαράκι,  είναι μία μοναδική.  Αδυνατούμε να φορέσουμε κόκκινα γυαλιά,  είμαστε ανήμποροι να κοιτάξουμε διαφορετικά.  Αφήνουμε την καθημερινότητα να κυριαρχεί ανελέητα στη ζωή μας και να κάνει αυτή αυτό που θέλει.  Δεν δίνουμε δικαίωμα στον εαυτό μας να χαλαρώσει,  και δεν έχουμε και άδικο.  Τόνοι λογικής χυμένοι στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.  Σωρός τα πρέπει και τα επειδή.  Για το καθένα μια σαφής,  ξεκάθαρη δικαιολογία.  Στρατιώτης ο καθένας στην προσωπική του ζωή,  όπλα,  στολές στην εντέλεια.  Μαύρα ρούχα και χαμόγελα σαπισμένα.

Κυριακή πρωί,  πετυχαίνω το σχόλασμα της εκκλησίας.  Πάντα απ' έξω κι από μακριά,  σαν μια έκφραση που υπήρξε και παρέμεινε ξένη.  Συναντώ φίλη παλιά.  Βλέμμα μισοσβησμένο,  λίγα κιλάκια επιπλέον,  ρούχα σκούρα ίσως και κάποια μαύρα δεν προλαβαίνω να κοιτάξω λεπτομέρειες.  Την είδα,  με είδε,  μισοχαμογέλασε.
Την ρώτησα ''είσαι καλά;''
Μου έγνεψε ''καλά''.

Όχι δεν είσαι καλά,  σκέφτηκα..  όλο αυτό που βλέπω, που παλιά ήταν η Μαρία,  η Μαρία η δασκάλα,  που περνούσε έξω από το μαγαζί και άνοιγε την πόρτα κι έλεγε καλημέρα με ένα χαμόγελο πιο μεγάλο κι από τον ήλιο,  δεν μπορεί να μετατράπηκε σ αυτό το σκούρο πλάσμα που άκομψα μου έγνεφε ''καλά''.

Αυτό είναι,  αυτό ακριβώς,  που μας συμβαίνουν τα χίλια μύρια που μετατρέπουν τους λαιμούς μας σε σωλήνες χωρίς διέξοδο.  Διέξοδος,  παράθυρο,  πόρτα οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει δυνατές ανάσες.

Γιατί οι ανάσες που χρειαζόμαστε δεν δημιουργούνται από την μια στιγμή στην άλλη.  Γιατί χτίζουμε μόνοι μας τους τοίχους μας και μόνοι μας βγάζουμε τα ματάκια μας.  Γιατί η ζωή όπως λέει η Α.  μοιάζει με ένα τρελλό πάρτυ,  ή με ένα τεράστιο λούνα παρκ.  Αλλά για να δεις τα φώτα,  για να ακούσεις τη μουσική,  πρέπει να ανοίξεις τις κουρτίνες.  Κι αυτό δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη.  Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις,  κι αν δεν το 'χεις πρέπει να ματώσεις τόσο ώστε να το καταφέρεις.

Είναι ωραίο το πηγάδι,  παίρνεις την ανεμόσκαλα,  κατεβαίνεις στο σκοτεινό βάθος του,  συνευρίσκεσαι με τον εαυτό σου και τα προβλήματα σου,  μα αυτά δεν αλλάζουν.  Τίποτα δεν αλλάζει αν εσύ δεν θελήσεις να δεις και την άλλη πλευρά.  Και η άλλη πλευρά,  έχει κόκκινα γυαλιά,  έχει ανεμελιά,  έχει ελαφρότητα,  έχει μουσική,  έχει φώτα.

Έχει αυτό που λέτε εσείς οι υπόλοιποι για εμάς εδώ στη Θεσσαλονίκη..  έχει ''χαλαρά''.
Γιατί οι εμμονές και τα κολλήματα δεν σε οδηγούν πουθενά.

βροχή

η φωτογραφία υπερήφανα δικιά μου :)

Χρειάζομαι ήλιο,  φως,  καλούς φίλους,  ενδιαφέρουσες κουβέντες,  καινούργιες εικόνες,  φύση,  θάλασσα,  να μη σκέφτομαι,  να μη σκέφτομαι,  να μη σκέφτομαι..  δικό μου,  ολόδικο μου χρόνο χωρίς να νιώθω άλλη ανάσα δίπλα μου,  να μπορώ να διπλωθώ στα δύο και να κλάψω με την ψυχή μου!

το ''πώς''

Δεν έχει να κάνει με το ''τί' θα πεις αλλά με το ''πώς''  θα το πεις,  κι αυτό το ''πώς''  είτε το έχεις είτε όχι,  κάτι σαν την κομψότητα δηλαδή.  Καμία σχέση με την τυπική ευγένεια,  καμία σημασία αν αντί για ''ορίστε;''  απαντήσεις με ένα αυθόρμητο ''τί;''  όταν δεν έχεις ακούσει την ερώτηση.
Τα βλέμματα,  τα καθαρά βλέμματα και πρόσωπα είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά,  είναι αυτά που δεν κρύβουν πίσω τους κάτι τις,  όχι απαραίτητα κακό ή πονηρό,  απλά κλειστό και ανασφαλές.

Σε μια άλλη ζωή,  θα ήθελα να διαθέτω ένα ζευγάρι μάτια που να κοιτούν χωρίς να φοβούνται.

πίσω από το φως

Είναι πολλά αυτά που δεν ήξερα.  Είναι πολλά αυτά που έμαθα τον τελευταίο καιρό,  όπως π.χ. ότι στις οικογένειες υπάρχει πάντα ένας συνδετικός κρίκος,  που αν σπάσει,  διαλύονται.  Άλλος εδώ κι άλλος εκεί.  Συναισθηματικά κυρίως.  Λένε πως αυτό συμβαίνει με ένα θάνατο,  ή με ένα χωρισμό.

Ωστόσο,  ήμουν παιδί,  όταν στον τοίχο κάποιου συγγενικού σπιτιού υπήρχε ένας πίνακας παρόμοιος με τούτη δω τη φωτογραφία.  Κι εγώ τον κοιτούσα,  τον χάζευα για ώρες πολλές και νόμιζα,  τι χαζή,  πως είχα τη δυνατότητα να περπατώ μέσα.  Να ακολουθώ την πορεία του δρόμου,  να τρέχω πίσω από το φως.

προσωπικά

Ποτέ δεν ήμουν τόσο ξεκάθαρη,  τόσο βέβαιη για όσα έλεγα,  είπε την η Α.,  στο τελευταίο μας ραντεβού,  ενώ της έλεγα πως δεν θα ξαναπάω και ενώ το έλεγα ένιωθα τι ακριβώς σήμαινε για μένα αυτό,  και την ίδια στιγμή ήθελα να της πω ''όχι βρε χαζή,  εννοείται πως θα ξαναβρεθούμε,  απλά όχι τώρα,  όχι για αυτόν τον σκοπό''.  Δεν το είπα,  γύρισα και έφυγα με τον πιό φυσικό τρόπο.  ''Ό,τι σου πει το στομαχάκι σου''  άκουσα να λέει καθώς είχα φτάσει στην πόρτα του ασανσέρ.  Γύρισα και την κοίταξα,  πρέπει να της έστειλα ένα ελαφρύ νεύμα κατάφασης..  όλη η ψυχή μου έμοιαζε ελαφριά.  Το είχα!  Το κρατούσα σφιχτά στην παλάμη μου και ήμουν χαρούμενη,  οι όποιες αποφάσεις,  ήταν ολόδικες μου αποφάσεις.
Από τότε έχει περάσει ενάμιση ολόκληρος μήνας.  Τις κρατώ ακόμη τις αποφάσεις μου,  καθημερινά σχεδόν τις περνάω μέσα από την καρδιά μου και μετράω πόσο αντέχω.  Ρώτα με αν μου αρέσει,  θα σου πω όχι.  Είναι από τις φορές που έχεις ένα βάρος και μια ελαφρότητα μαζί.  Είναι από τις φορές που λες  θα κερδίσω κάτι;   Αξίζει τόσο πολύ η ηρεμία μου;  Αξίζει τόσο πολύ το εγώ μου;  Η ψυχούλα μου;
Δεν τιμωρώ κάποιον,  γιατί ξέρω πως η ηλικία και ο εγωισμός δεν αφήνουν περιθώρεια αλλαγής.  Αλλά θέλω τα πράγματα στη θέση τους.  Και θέλω να κάνω τα πάντα για αυτό.  Και μετά από αυτό,  θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει μια άλλη εποχή,  ίσως ανοίξει ένας νέος κύκλος.  Ίσως όμως και όχι..  γιατί ποιός ξέρει;


υ.γ.  η φωτογραφία για τα λουλούδια που δεν χάρισα σήμερα.

όνειρο

Μεγάλο Σάββατο (πρέπει να ήταν)


 Αποκοιμήθηκα στον καναπέ, πράγμα σπάνιο, απόγευμα γιορτινής αργίας, με την πλήξη να χτυπάει κόκκινο, ήρθε και κάθισε στα πόδια μου, ''εδώ είσαι''; τον ρώτησα.. ''πού νόμιζες ότι θα ήμουν;'' μου απάντησε με τον τόνο της φωνής του τραχύ, δεν βρίσκω πιο κατάλληλη λέξη, δεν ήταν ποτέ άλλη φωνή τόσο σκληρή και τόσο γλυκιά συγχρόνως από τη δική του, κι έκανε να σηκωθεί από τη θέση του, γιατί κάποιο θέμα / δουλειά είχε προκύψει στη βεράντα, ήταν γεμάτος ενέργεια όπως πάντα κι εγώ ήξερα πως ήταν από μέρες αλλού ταξιδεμένος, ωστόσο μου άρεσε πολύ, πολύ, που τον έβλεπα και πάλι ολόκληρο και ζωντανό
..

αποστάσεις

Φυσικά και δεν παντρευόμαστε από έρωτα,  είναι τόσα πολλά άλλα σοβαρότερα,  ωριμότερα συναισθήματα που σε οδηγούν εκεί,  ο έρωτας από την φύση του είναι τόσο μικρός σε διάρκεια,  είναι επιφανειακός,  είναι ένα ξελόγιασμα!
Αναρωτιέμαι όμως πως επιβιώνουν ζευγάρια όπου ο ένας βρίσκεται εδώ και ο άλλος εκεί.  Όταν ο ένας εργάζεται σε κάποια άλλη χώρα πχ.  Ή όταν ο ένας ζει κάνοντας επαγγελματικά ταξίδια σε όλη τη γη κι ο άλλος παραμένει σταθερός στη βάση του.  Βέβαια ίσως να ενώνει η απόσταση ή να μεγαλώνει την επιθυμία του ενός για τον άλλον.  Ίσως πάλι να είναι μια καλή ευκαιρία να κάνει ο καθένας τη ζωή του,  αλλά αν αυτό ζητάς τότε γιατί δένεις τη ζωή σου με κάποιον άλλο;  Ίσως έτσι,  για να νιώθεις ότι έχεις ένα λίγο από όλα.  Λίγο από γάμο,  λίγο από περιπέτεια,  λίγο από σχέση,  λίγο από ελευθερία..  λίγο από ξενοδοχεία,  λίγο από σπίτι,  λίγο από μόνος,  λίγο με παρέα..