Η φίλη μου, είδε ένα Σαββατόβραδο στην τηλεόραση, καινούργια εκπομπή, παρωχημένης πιά αλλά πολύ προσεγμένης ως προς την εικόνα και το προφίλ παρουσιάστριας και πάτησε τα κλάματα.
- Κλαις επειδή σου αρέσει πολύ, ή επειδή δεν σου αρέσει καθόλου; την ρώτησα.
- Κλαίω γιατί μου θύμισε τα χρόνια που αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην εφηβεία και την ωριμότητα, περνούσα μαζί της τα πρωινά μου στο σπίτι, μου απάντησε, γιατί τότε ακόμη τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά, και η ''ζωή'' ήταν κάτι θολό μέσα στο κεφάλι μου, ακαθόριστο που όμως πίστευα πως θα μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.
- Ήλπιζα τότε, πως θα μπορούσα να αγγίξω το ιδανικό που είχα στο μυαλό μου, πως αυτό το ιδανικό απλά υπήρχε κι εγώ αρκεί να προσπαθούσα να το φτάσω, είπε ενώ συνέχισε να κλαίει.
Παρήγγειλα την αγαπημένη της λεμονάδα, είχα στα χέρια μου μια ελάχιστη πιθανότητα να την παρηγορήσω :)
Οι φίλες μας, αυτό.
ReplyDeleteεε ναι !
DeleteΗ φίλη σου φαίνεται, από αυτά που γράφεις, να είναι απογοητευμένη από τη ζωή, που δεν ήταν ό,τι περίμενε. Η ζωή, όμως, είναι (για να χρησιμοποιήσω γνωστό σλόγκαν διαφήμισης για ρολόγια) what you make of it. Οπότε, ίσως η αιτία της λύπης να είναι, στην πραγματικότητα, το "πού ήσουν νιότη, πού 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος".
ReplyDeleteΕίχε αποτέλεσμα η λεμοναδίτσα; :-)
μπα.. πιο πολυ κατασταλαγμενη τη βλεπω τωρα, τοσα χρονια μετα!
Deleteλιγο πολυ ολοι μας καναμε ο,τι μπορουσαμε, με ο,τι μας ηρθε αλλα και με ο,τι παλεψαμε για ερθει.. οπωσδηποτε ομως αλλα χρονια εκεινα κι αυτο πολλαπλασιασε το επι ενα εκατομυριο φορες, αλλο αυτο και αλλο εκεινο, στην πορεια τοσα και τοσα αλλαζουν και ηλικιες ιδιαιτερα οι τρυφερες ηλικιες των μικρων παιδιων δεν ξαναγυρνουν ουτε η ωριμοτητα / ανωριμοτητα των 20 χρονων
νοσταλγω το τοτε δεν σημαινει πως αποριπτω το τωρα, με τιποτα δεν το πιστευω αυτο.. σημαινει οτι ειχα και εχω πολλες ευτυχισμενες στιγμες :)
μια χαρα ισοροπημενη ειναι η φιλεναδιτσα μου, κι η λεμοναδα την γλυκανε ακομη πιο πολυ γιατι της εβαλα και πολυ ζαχαρη που της αρεσει :)
φιλια πολλα
Τελικά συμβαίνει να δένουμε τη ζωή μας με στιγμές που ζήσαμε στην καθημερινότητά μας. Η Επαναφορά τους στις μνήμες μας δημιουργεί ένα σημαντικό σοκ ανάλογα τους κλυδωνισμούς που δημιουργούν.
ReplyDeleteΚαλό Μήνα Στέλλα.
Το χθες φέρνει πάντα δάκρυα συγκίνησης. Ειδικά τα χρόνια της νιότης. Εύχομαι η λεμονάδα να βοήθησε. Αλλά δεν είναι κακό να κλαίμε και λίγο. Εκτός και αν τα δάκρυα είναι δάκρυα απογοήτευσης για το σήμερα.
ReplyDeleteΚαλό μήνα Στέλλα μου
Καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι
Πόσο τρυφερή ανάρτηση για το πώς στέκεται ένας φίλος! Μερικές φορές το παραστέκομαι είναι είναι μια απλή φροντίδα!
ReplyDeleteΑπό την άλλη ... οι προσδοκίες πάντα θα φέρνουν απογοητεύσεις ....