προσωπικά

Ποτέ δεν ήμουν τόσο ξεκάθαρη,  τόσο βέβαιη για όσα έλεγα,  είπε την η Α.,  στο τελευταίο μας ραντεβού,  ενώ της έλεγα πως δεν θα ξαναπάω και ενώ το έλεγα ένιωθα τι ακριβώς σήμαινε για μένα αυτό,  και την ίδια στιγμή ήθελα να της πω ''όχι βρε χαζή,  εννοείται πως θα ξαναβρεθούμε,  απλά όχι τώρα,  όχι για αυτόν τον σκοπό''.  Δεν το είπα,  γύρισα και έφυγα με τον πιό φυσικό τρόπο.  ''Ό,τι σου πει το στομαχάκι σου''  άκουσα να λέει καθώς είχα φτάσει στην πόρτα του ασανσέρ.  Γύρισα και την κοίταξα,  πρέπει να της έστειλα ένα ελαφρύ νεύμα κατάφασης..  όλη η ψυχή μου έμοιαζε ελαφριά.  Το είχα!  Το κρατούσα σφιχτά στην παλάμη μου και ήμουν χαρούμενη,  οι όποιες αποφάσεις,  ήταν ολόδικες μου αποφάσεις.
Από τότε έχει περάσει ενάμιση ολόκληρος μήνας.  Τις κρατώ ακόμη τις αποφάσεις μου,  καθημερινά σχεδόν τις περνάω μέσα από την καρδιά μου και μετράω πόσο αντέχω.  Ρώτα με αν μου αρέσει,  θα σου πω όχι.  Είναι από τις φορές που έχεις ένα βάρος και μια ελαφρότητα μαζί.  Είναι από τις φορές που λες  θα κερδίσω κάτι;   Αξίζει τόσο πολύ η ηρεμία μου;  Αξίζει τόσο πολύ το εγώ μου;  Η ψυχούλα μου;
Δεν τιμωρώ κάποιον,  γιατί ξέρω πως η ηλικία και ο εγωισμός δεν αφήνουν περιθώρεια αλλαγής.  Αλλά θέλω τα πράγματα στη θέση τους.  Και θέλω να κάνω τα πάντα για αυτό.  Και μετά από αυτό,  θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει μια άλλη εποχή,  ίσως ανοίξει ένας νέος κύκλος.  Ίσως όμως και όχι..  γιατί ποιός ξέρει;


υ.γ.  η φωτογραφία για τα λουλούδια που δεν χάρισα σήμερα.