Είναι πολλά αυτά που δεν ήξερα. Είναι πολλά αυτά που έμαθα τον τελευταίο καιρό, όπως π.χ. ότι στις οικογένειες υπάρχει πάντα ένας συνδετικός κρίκος, που αν σπάσει, διαλύονται. Άλλος εδώ κι άλλος εκεί. Συναισθηματικά κυρίως. Λένε πως αυτό συμβαίνει με ένα θάνατο, ή με ένα χωρισμό.
Ωστόσο, ήμουν παιδί, όταν στον τοίχο κάποιου συγγενικού σπιτιού υπήρχε ένας πίνακας παρόμοιος με τούτη δω τη φωτογραφία. Κι εγώ τον κοιτούσα, τον χάζευα για ώρες πολλές και νόμιζα, τι χαζή, πως είχα τη δυνατότητα να περπατώ μέσα. Να ακολουθώ την πορεία του δρόμου, να τρέχω πίσω από το φως.
Μια ακόμη υπέροχη φωτογραφία που με ταξίδεψε Στέλλα μου, μια και δεν θυμίζει καθόλου Ελλάδα, αλλά ούτε θάνατο, ούτε χωρισμό που "εμείς" είχαμε και από τα δυο τελευταία... περίεργο, η ζωή όλων (μας)συνεχίζεται με την ίδια ιδιοτέλεια σαν να μην έγινε τίποτα.
ReplyDeleteΑΦιλάκια πάντα τρυφερά και με αγάπη! <3
δεν ξερω τι ειδους χωρισμο ειχες εσυ μαγισσουλα μου, εγω νιωθω οτι εμεινα μονη συναισθηματικα, σε σχεση με τους ανθρωπους που νομιζα πως ειμασταν δεμενοι ολη μας τη ζωη..
Deleteευτυχως ειμαστε στην οικογενεια μας καλα.. αυτο ειναι που μας στηριζει, στο κατω κατω οι αλλοι οποιοι κι αν ειναι αυτοι στα πολυ δυσκολα (παντα μιλαω για τα συναισθηματικα) παντα ηταν απ εξω ;)
Για χωρισμούς μέσα στην οικογένεια δεν μιλάς, Στέλλα μου;
Delete"Εμείς" έγραψα, έχουμε δυο πρόσφατα διαζύγια (του γιου μου και του αδελφού μου) και τον οδυνηρό θάνατο του πατέρα μου... και παρόλα αυτά, είμαστε πολύ και αληθινά δεμένοι μεταξύ μας και αυτό μετράει πάνω απ' όλα!
αα οχι δεν μιλαω για αυτου του ειδους τους χωρισμους, μιλαω για τους χωρισμους με προσωπα της οικογενειας, με τη μαμα, με την αδερφη κλπ
Deleteκοιτα δεν πιστευω οτι εχει αλλαξει κατι, εννοω οτι παντα ετσι ειμασταν κατα βαθος, συναισθηματικα μακρια το οτι δεν βλεπομαστε ή δεν τηλεφωνιομαστε αυτο το διαστημα δεν αφαιρει κατι.. αυτο που δεν υπηρχε απλα παντα δεν υπηρχε και παντα δεμενοι υποτιθεται οτι ειμασταν..
πιστευω οτι ο συνδετικος κρικος, ηταν ο πατερας μου, διακριτικος ανθρωπος και χαμηλων τονων παρ ολα τα στραβα του χαρακτηρα του, απο τη στιγμη που εφυγε, αλλαξε η μεταξυ μας σχεση ολων των υπολοιπων
ισως αυτο να κοστιζει διπλα, γιατι ακομη και μετα απο ενα θανατο αν υπαρχει κουβεντα καλη και τρυφεροτητα ολα εξομαλυνονται, και ανθρωποι αληθινοι κυριως που δεν θελουν να κρυψουν πραγματα ή να σε διαχειριστουν..
φιλακια μαγισσουλα μου καλο σ/κ
τωρα ειδα το σχολιο σου :)
Υπέροχη η φωτογραφία σου Στέλλα.....! όπως υπέροχα και αινιγματικά και τα συνοδευτικά σου λόγια.
ReplyDeleteΤο χάρηκα πάρα πολύ.
Την καλησπέρα μου.
γεια σου Γιαννη μου, η απαντηση μου στον Στρατο ισχυει και για σενα, ετσι ωστε να παψω να ειμαι αινιγματικη ;)
Deleteχαιρομαι και ευχαριστω που ειστε εδω στα σχολια μου ακομη κι οταν εγω απουσιαζω και που μου το συγχωρειτε αυτο
τα φιλια μου
Θαυμαστός πεζόδρομος! Ανθρώπινη ζωγραφιστή κατηφόρα και δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον κύριο Giannis Pit για τα υπέροχα και αινιγματικά συνοδευτικά σου λόγια"
ReplyDeleteΜε την καλημέρα μου!
καλημερα Στρατο
Deleteενας παρομοιος πινακας υπηρχε στο σπιτι μιας θειας μου οταν ημουν μικρη και εμοιαζε τοσο ζωντανος και τοσο φωτεινος που εκανα νοητα ταξιδια στα δρομακια του :)
το αλλο που λεω δεν ειναι αινιγματικο ειναι πολυ απλο και ειναι κατι που δεν γνωριζα, που δεν μπορουσα να φανταστω.. σχεσεις συγγενικες α' βαθμου, υποστηριζονται καποιες φορες απο ενα ατομο, οταν φυγει αυτο το ατομο τοτε διακρινονται ή μεγαλωνουν τα κενα στις σχεσεις και υπαρχει η τελικη απομακρυνση ;)
Δεν το έχω νιώσει ακόμα , αν και κάπου μέσα μου υπάρχει ένας μικρός φόβος. Από τους ελάχιστους που έχω πού και πού. Μακάρι να μην χρειαστεί να διαβώ ένα τέτοιο δύσκολο μονοπάτι....
ReplyDelete