ληγμένα

Με τρομάζει το μαύρο ύφασμα.  Η νύχτα στο μαύρο της.  Οι σκέψεις στο μαύρο βυθό τους.  Με τρομάζει η προσπάθεια του να κρατηθώ σε μια φωτεινή επιφάνεια.  Με τρομάζει αυτό που υπάρχει από κάτω.  Με τρομάζει το σκάλισμα στην άμμο,  τα παιδιά με τα χρωματιστά φτυαράκια από φτηνό πλαστικό είναι ακόμη ανυποψίαστα.  Αν ξεκινήσω να σκάβω εγώ,  θα βγάλω έξω όλους τους πεθαμένους εαυτούς μου.  Τα είκοσι μου,  τα τριάντα μου,  τα σαράντα μου κι άλλα χίλια δυό ενδιάμεσα.  Την πεθαμένη αφέλεια μου,  τους πεθαμένους έρωτες μου,  τις πεθαμένες μου αγάπες,  τα πεθαμένα μου όνειρα,  τα πεθαμένα γέλια μου.  Τα πεθαμένα βήματα μου,  τις πεθαμένες μου αρχές και τα πεθαμένα μου ''the end''.

Πότε καθαρίζει κάποιος από τα πεθαμένα του; σε ρωτάω.
Πώς;

Σήμερα σου έλεγα πως είναι υπερβολική η μνήμη που έχουμε.  Έλεγα πως θα μπορούσαμε να διαθέτουμε ένα αυτόματο τρόπο ''delete'' σε όσα μας προκαλούν αυτό τον στιφό κόμπο στο στομάχι.

Φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνουμε,  προς όπου κι αν κατευθυνθούμε μας ακολουθούν τα δάκρυα μας πνιγμένα σε καθωσπρέπει συμπεριφορές που υποδυόμαστε.  Ρόλους παίζουμε επάνω στη σκηνή,  ενώ τα παρασκήνια βράζουν απελπισμένες αλήθειες.