Στη θάλασσα, ο χρόνος είναι στο μηδέν. Κι αν δεν κάνει τόση ζέστη ώστε να βράζει ο εγκέφαλος, αν έχει ένα κάποιο αεράκι κι αν κάπου πέρα στο βάθος ένα μαύρο τέρας σύννεφο μοιάζει να έρχεται, φορτωμένο καλούδια βροχής, αν το βιβλίο που έχεις μαζί σου σε κρατάει σε φάση ονείρου είσαι τελείως ζεν. Δεν υπάρχει τίποτα, μήτε η πόλη, μήτε το σπίτι, μήτε τα όποια θέματα. Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου, άντε κι ο παραδιπλανός που δεν έχει τι να κάνει και σε πιάνει στο στόμα του με την παλιοπαρέα του. Και θέλεις να τον διαολοστείλεις αλλά έχεις λιώσει στην ξαπλώστρα και ούτε ένα βλέμμα κακίας δεν μπορείς να στείλεις. Παρά μόνο βάζεις τα χέρια κάτω από τα μαλλιά και αφήνεις το κορμί να καλύψει τον ύπνο που του λείπει, αφού ξημερώματα έκλεισες μάτι!
Θέλω να μετατοπίσω τα κομμάτια του χάρτη των σκέψεων μου σκέφτομαι και βουτάω στο δροσερό, διάφανο, καταγάλανο νερό. Νιώθω πως μπορώ.
Τώρα που σου γράφω μετά από πολύ πολύ καιρό, έχω την αίσθηση πως κουβεντιάζω με την φίλη μου και την αισθάνομαι δίπλα, ίσως παίζει ρόλο που ο ήλιος είναι κατακόκκινος και λένε πως αν στη Δύση είναι κόκκινος, αέρα θα έχουμε αύριο!
ReplyDeleteΟι μόνες Αληθινές στιγμές με τον εαυτό μας, τις έχουμε στη θάλασσα, στον ήλιο και ειδικά όταν βρέχουμε το κεφάλι...
Χαίρομαι που απολαμβάνεις έτσι τη θάλασσα είναι πραγματικό βάλσαμο!
ΑΦιλάκια καρδιάς Στέλλα μου!